NOTHING CHANGES ON NEW YEAR' S DAY

Ήρθε πάλι Πρωτοχρονιά. Πενήντα τέσσερις έχω μετρήσει ίσαμε τώρα και κάθε μια της ήταν το ίδιο παράξενη με την προηγούμενη. Αλήθεια, τι περίεργο πράγμα είναι ο Χρόνος. Τον καταλαβαίνω μόνο στα πρόσωπα των παιδιών μου που μεγαλώνουν. Περίπου σαν τον σχιζοφρενή νομπελίστα μαθηματικό John Nash. Που αντιλήφθηκε ότι ο Charles, η Marcee και ο Parcher ήταν πρόσωπα της φαντασίας του μόνο όταν τους συνέκρινε με τα υπόλοιπα πραγματικά πρόσωπα που γνώριζε και κατάλαβε ότι σε αντίθεση με αυτούς, εκείνα παρέμεναν αγέραστα. Όταν πρωτοείδα το “A Beautiful Mind” (φώτο) ο γιός μου ήταν νεογέννητο κι έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε. Κοιμόμασταν πλάι - πλάι στο κρεβάτι και χωρούσε ολόκληρος σε ένα τόσο δα μαξιλάρι. Και καταλαβαίνω ότι πέρασαν δύο δεκαετίες από τότε μόνο όταν τον βλέπω να με κοιτάζει από τα 2.02 μέτρα που είναι σήμερα.      

Και τότε λέω ότι είμαι στο κατώφλι του 2022. Σίγουρα. Κι όμως. Κάθε φορά που γυρίζω και κοιτάζω τα μάτια της γυναίκας μου, το ρολόι γυρίζει κι αυτό πίσω, σ’ εκείνο τον Οκτώβριο του 1989 που τα πρωτοείδα στην Scuola Italiana. Κάθε μία φορά. Χωρίς εξαίρεση.

Τι περίεργο πράγμα ο Χρόνος. Συνηθίσαμε να λέμε ότι αλλάζει κάθε πρωτοχρονιά, αλλά ο Bono ακόμα λέει ότι “Nothing changes on New Year’s Day”. Το σίγουρο είναι ότι οι U2 ποτέ δεν τα κατάφεραν να γίνουν Rolling Stones και το διαπιστώνω τώρα, 30 χρόνια μετά ένα στοίχημα που είχα βάλει όταν τους πρωτάκουσα. Κι εδώ και καιρό έπαψα να περιμένω. Κι όμως κάθε φορά που τους ακούω στα deck νομίζω ότι δεν πέρασε μέρα από τότε.

Και μήπως δεν είναι έτσι; Θυμάμαι την απάντηση που είχε δώσει ο Στέφανος Μάνος , σε μία συνέντευξη λίγες μέρες πριν το Millenium, στην ερώτηση «τι θα κρατήσετε μαζί σας στην επόμενη χιλιετία». Είπε τις μυρωδιές και τις γεύσεις από τα κυριακάτικα και εορταστικά τραπέζια της οικογένειας του. Υπέροχο.

Έτσι ακριβώς είναι. Υπάρχουν κάποιοι αόρατοι σύνδεσμοι μας με το παρελθόν, που αντί να αδυνατίζουν καθώς μεγαλώνουμε γίνονται ολοένα και πιο ισχυροί: ένα γλυκό, ένα πιάτο φαγητό, ένα άρωμα, μία φωτογραφία, ένα τραγούδι, ένα παιδικό παιχνίδι, ένα άγγιγμα, ένα βλέμμα, μία λέξη είναι ικανή να καταργήσει το χρόνο και να μας ταξιδέψει μία ζωή πίσω.

Κάθε πρωτοχρονιά αναμετριόμαστε με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Σ’ ένα χωροχρονικό συνεχές χωρίς φραγμούς και όρια. Όλα αλλάζουν διάσταση. Τα πάντα μεγεθύνονται. Ιδίως τα συναισθήματα. Η χαρά βγάζει φτερά στους ώμους να πετάξεις. Κι η λύπη γίνεται ωκεανός που σε πνίγει.

Ότι ήταν να γίνει που δεν έγινε, γίνεται φορτίο αβάσταχτο. Και κάθε τι που είναι να γίνει και δεν έγινε ακόμα, γίνεται η αιτία να συνεχίσουμε.

Κι είτε θλιβερή, είτε χαρούμενη, η πρωτοχρονιά δεν είναι μία ακόμη ημερολογιακή ημέρα. Είναι η ευκαιρία που έχει ο καθένας μία φορά το χρόνο να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του. Να κάνει ειρήνη με το χρόνο που περνάει.

Ο αφηγητής στον επίλογο της «Κάλπικης Λίρας»  μίλησε για τον «οδοστρωτήρα του χρόνου». Ευγενικά διαφωνώ.  Όσο μεγαλώνω, τόσο νιώθω το χρόνο φίλο μου. 

Καλή χρονιά να έχετε.     

Διαβαστε ακομα:

ΨΟΦΑΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΛΕΨΟΥΝ