ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Αυτή η ιστορία με τις καταλήψεις στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια δεν πάει άλλο. Ξεκίνησε επί πρώτης πασοκάρας, τη δεκαετία του 80, όταν έπιασαν δουλειά τα μαθητικά συμβούλια, τα 15μελή και το μαθητικό «κίνημα». Στην Νομική γνώρισα και το φοιτητικό «κίνημα». Γενικά το «κίνημα» είχε πολύ πέραση εκείνα τα χρόνια. Παντού υπήρχαν «κινήματα», πολλά κινήματα, όλα βέβαια υποσύνολα του ενός και μεγάλου Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Λοιπόν, υπήρξα για έξι χρόνια πρόεδρος της Τάξης μου, στο Γυμνάσιο και Λύκειο Ταύρου, κάτι το οποίο το αντιλήφθηκα σαν αναγκαίο παρακολούθημα του μεγίστου υπουργήματος του απουσιολόγου, που μου φόρτωσαν οι δάσκαλοι μου για όλη μου τη ζωή στην μέση εκπαίδευση. Αυτή, μάλιστα. Ήταν πολύ ζόρικη δουλειά. Να πρέπει να κρατάς σκορ στις απουσίες της τάξης, που από την Καθαρά Δευτέρα και μετά μαζευόταν ΟΛΗ στην καφετέρια του «Πίου» για να κάνει μάθημα, απέναντι από το Λύκειο, ώστε στο τέλος της χρονιάς κανένας να μην ξεπεράσει το μαγικό νούμερο 151. Όχι 114 και αηδίες που είναι σήμερα.

Θυμάμαι, που λέτε, την εποχή εκείνη με μεγάλη νοσταλγία. Μια φορά τον μήνα γίνονταν μαθητικά συμβούλια και το 15μελές μας έστελνε την ατζέντα με τα καυτά θέματα, επί των οποίων έπρεπε να συσκεφθεί και να λάβει σοβαρές αποφάσεις εκάστη τάξη. Το πλέον ζωτικό και ακανθώδες ζήτημα τότε ήταν ο δίκαιος αγώνας των Σαντινίστας κατά των Αμερικάνων στην Νικαράγουα και κάθε μήνα έπρεπε οπωσδήποτε να βγάζουμε ψήφισμα συμπαράστασης στον ήρωα Ντανιέλ Ορτέγκα.

Ήταν μέσα δεκαετίας του '80 που μάθαμε το φρούτο των καταλήψεων στα σχολεία. Και στα Πανεπιστήμια. Και στα Υπουργεία και στις δημόσιες υπηρεσίες και στους δρόμους, παντού. Η πασοκάρα έμαθε την Ελλάδα να κάνει συνελεύσεις και καταλήψεις και μάθανε και τα κούτσουρα ότι αν η συνέλευση αποφασίσει κατάληψη, η κατάληψη είναι νόμιμη. Έτσι είναι γιατί έτσι μας αρέσει. Ποια δικαστήρια και αηδίες. Αφού το είπε η συνέλευση.

Και στην κατάληψη, βέβαια, οι απουσίες δεν μετράγανε. Η γυναίκα μου πέρασε όλη τη Δευτέρα Λυκείου χωρίς να κάνει μία ώρα μάθημα και να πάρει μία απουσία.

Και δώσε συνελεύσεις και πορείες και συλλαλητήρια ακόμα και κατά της κυβέρνησης, που «αφουγκραζόταν το λαό» (άλλη μία ωραία πασοκική έννοια, όπως το «μετερίζι») και του έδινε ό,τι γούσταρε. Έτσι, για να γίνει πιο «πλέρια» η δημοκρατία.  

Η πασοκάρα έκανε αντιπολίτευση στον εαυτό της, παραδίδοντας μαθήματα υψηλής πολιτικής μαεστρίας και αισθητικής. Γίνονταν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με υπουργούς της κυβέρνησης στην πρώτη γραμμή να κρατάνε τα πανό και να φωνάζουν τα συνθήματα της πορείας και τρίβαμε τα μάτια μας.

Τι να μας πουν τα γατάκια του Σύριζα σήμερα. Όλη η υποδομή και η προεργασία για να γίνει με την ψήφο του λαού, πρωθυπουργός της Ελλάδας ένας καταληψίας, ήταν έργο ΠΑΣΟΚ.

Μάθαμε να καίμε τα Πανεπιστήμια και την Αθήνα και να μην τρέχει κάστανο. Μάθαμε ότι μπορούμε να κάνουμε κατάληψη δημοσίου κτιρίου επί 34 χρόνια γιατί έτσι μας αρέσει. Και ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ αστική, ποινική, διοικητική, αλληλέγγυα, εις ολόκληρον (τι αλαμπουρνέζικα είναι αυτά;) ευθύνη.  Περάσαμε τον Σόιμπλε για Λυκειάρχη και τους χαχόλους των Βρυξελλών για τίποτε γιαννάκια. Και ήρθε στο τέλος η ώρα του λογαριασμού.

Διαβαστε ακομα:

ΜΟΝΟ ΤΟ 5% ΤΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ