ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΣΤΑ ΤΕΦΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ
Χωρίσανε, λοιπόν. Μετά από χρόνια και τρία παιδιά ανακάλυψαν πως δεν τα βρίσκουν. Και μετά το διαζύγιο τους συνεχίζουν να μην τα βρίσκουν. Συμβαίνει. Και πέφτουν κουβέντες βαρειές και από τις δύο πλευρές, για θέματα οικονομικίστικα.
Δεν μας ενδιαφέρει ποια πλευρά έχει δίκαιο. Πιθανόν εν αδίκω να είναι και οι δύο πρώην. Όπως και να έχουν δίκαιο και οι δυο. Όλα παίζουν. Τίποτα δεν αποκλείεται. Άλλο, όμως, είναι το άξιο να σημειωθεί, απ’ εμάς που δεν παίζουμε σέρβις κατινίστικο, κιτρινίστικο.
Αυτό που αποδεικνύει η ζωή. Ο προαιώνιος χαρακτήρας του ανθρώπου. Δεν καταλαβαίνει τίποτα ακόμα κι αν αγαπήσει, παντρευτεί, κάνει οικογένεια, παιδιά, ζήσει τα μισά χρόνια της ζωής του με τον άλλον. Όταν χωρίσει, ο άλλος είναι εχθρός, είναι ξένος. Τον ξεγράφει. Η κοινή ζωή του με τον άλλον είναι σα να μην προϋπήρχε. Αυτό είναι το ακαδημαϊκόν συμπέρασμα.
Διαβαστε ακομα: