ALLAAHU AKBAR ΟΙ ΜΕΝ, ΟΙ ΔΕ JE SUIS CHARLIE

«Αλλάχ ακμπάρ» αναφώνησαν τα δύο αδέλφια κι άρχισαν να γαζώνουν με το καλάσνικωφ όσους πρoλαβουν. «Αλλάχ ακμπάρ» σημαίνει Ο Θεός είναι μεγάλος. Σίγουρα έτσι είναι. Αν ήταν μικρός ο Θεός, κάποιος της πλάκας, τότε δεν θα άξιζε τον κόπο να σκότωναν 12 ανθρώπους ο Σερίφ και ο Σαϊντ Κουασί. Δεν θα έκαναν την μπούκα και όποιον πάρει ο χάρος στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo.

Έτσι είναι. Ο Θεός είναι μεγάλος. Και επειδή είναι μεγάλος δίνει την εντολή. Και πάντα ο Θεός συμφωνεί για κάθε φονικό χωρίς την άδειά του. Αρκεί το θανατικό να γίνεται με υψηλό σκοπό. Μεγάλο σκοπό

.

Σοκαρίστηκε το σύμπαν στις 7 Ιανουαρίου σα σήμερα το 2015 από την τρομοκρατική αιματηρή επίθεση των αδελφών Κουασί στο Παρίσι. Οι αντιδράσεις του κόσμου, ανώνυμων ανθρώπων, εκατομμύρια ανθρώπων, ήταν αληθινά συγκλονιστικές. Βουβές. Αντιδράσεις δίχως ίχνος μίσους, εκδίκησης. Επιθυμίας για τιμωρία. Για ανταπόδοση. Σ' όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης συγκεντρώσεις - διαδηλώσεις μνήμης για τα θύματα του μακελειού από τους ''ήρωες'' του ισλαμικού κράτους. Και ποια ήταν η επόμενη σελίδα του έργου;

Πάλι στο Παρίσι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός ξανακτύπησε, αυτή τη φορά με 130 νεκρούς! Κανένας δεν είναι σίγουρος, όσα μέτρα ασφαλείας και πρόληψης παρθούν, ότι αυτό που έγινε στις 13 Νοεμβρίου 2015 στη γαλλική πρωτεύουσα ήταν το τελευταίο κτύπημα. Και δεν ήταν. Όπως δεν ήταν το πρώτο στα γραφεία του Charlie Hebdo.

Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, η Ευρώπη έμοιαζε ένας άνθρωπος, όλοι έλεγαν Je suis Charlie. Όλοι είμαστε στόχος των τρομοκρατών. Ο καθένας απ' εμάς θα μπορούσε να ήταν ένας από τους 12 δημοσιογράφους, σκιτσογράφους του εβδομαδιαίου περιοδικού. Ποια αξία έχει αν η Ευρώπη όλη ενωθεί οικονομικά, πολιτικά, συναισθηματικά, ιδεολογικά, όταν… «Αλλάχ ακμπάρ»; Όταν ο Θεός είναι μεγάλος.

Κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με τον Θεό. Με τη μαστούρα, δηλαδή, που βαράει εκείνον που αποφασίζει ή δέχεται την εντολή να σκοτώσει ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζει προσωπικά, δεν έχει καμιά σχέση μαζί τους. Είναι ακατανίκητη η επικοινωνία του μαστούρη με τον δικό του Θεό. Αρνείται πως ο Θεός είναι όλων. Ο δολοφόνος δεν αισθάνεται φονιάς, ένας μάρτυς είναι, κτίζει τον Θεό όπως βολεύει τη φανατίλα του. Και έχει εξασφαλισμένη θέση στον Παράδεισο μετά το φονικό.