Άτομα σαν τον Αλβανό Αλκέτ Ριζάι είναι ικανοί για όλα. Δεν το περιμένεις, ούτε καν περνάει από τη σκέψη σου, όμως αυτός το τολμάει και στη φέρνει. Ίσως επειδή τέτοια άτομα στο βάθος της ψυχής τους γνωρίζουν ότι η ζωή τους, η δική τους ζωή, δεν τους ανήκει. Και την παίζουν στην κόψη του ξυραφιού, στο ένα τα εκατό. Στο ένα τοις χιλίοις. Ποια άλλη εξήγηση να δώσεις; Γεννημένοι κακοποιοί είναι, κυκλοφορούν με ημερομηνία λήξεως. Το ξέρουν ότι δεν θα έχουν καλό τέλος. Είναι δημόσιος κίνδυνος. Είναι εγκληματίες. Θέλουν, δεν θέλουν θα κάνουν κακό.
Μάιο του 1974 γεννήθηκε στην Αλβανία ο Αλκέτ Ριζάι και στα 16 του ήρθε στην Ελλάδα. Αμέσως έμπλεξε στον υπόκοσμο και στις βαρειές μπίζνες, ναρκωτικά, δολοφονίες. Αυτό ζητούσε η φύση του. Τον Ιούνιο του 2006 έγινε φίρμα με την κινηματογραφική απόδραση του με ελικόπτερο(!!!) από τις φυλακές Κορυδαλλού. Το ΄σκασε μαζί με τον Βασίλη Παλαιoκώστα, τον Νο 2 Παλαιοκώστα, αδελφό του κορυφαίου ίσως των κορυφαίων στην πινακοθήκη της παρανομίας. Απορώ πώς ο Μάρτιν Σκορτσέζε δεν έκανε ταινία τη ζωή του άπιαστου για δεκαετίες “ηρωϊκού” Παλαιοκώστα, με πρωταγωνιστή τον Αλ Πατσίνο.
Διόμισυ μήνες μετά την απόδραση του ο Ριζάι σκοτώνει δύο στο Περιστέρι, λέγεται με εντολή του μακαρίτη αρχιμαφιόζου Στεφανάκου. Τον ξαναπιάνουν και πάλι την κοπανάει. Δεν γίνεται να κάτσει πίσω από το κάγκελο ο αγριάνθρωπος, ο ατίθασος. Τελικά, το 2009, σα σήμερα 22 Φεβρουαρίου, τον ξανατσακώνουν με το κορίτσι του, την ''Σούλα του Ριζάι''. Αμετανόητος πάντα. ''Θα ξαναβγώ, οι Έλληνες μου έχουν πάρει τα πιο όμορφα χρόνια μου... '' είπε. Έφαγε δις ισόβια και στο δικαστήριο βλαστήμησε εισαγγελέα και δικαστές ''Άντε γαμ..τε!''. Στη φυλακή μαχαίρωσε κρατούμενο. Μια σελίδα είναι αυτή από το χοντρό βιβλίο της περιπετειώδους ζωής του Αλκέτα.
Το κράτος τι κάνει με άτομα σαν τον Ριζάι; Δεν καθάρισε την μπουγάδα μόνο γιατί κατάφερε να τον χώσει στα σίδερα, σήμερα τον έχουν στις φυλακές του Δομοκού. Σε κάποιες άλλες χώρες διαχειρίζονται διαφορετικά το έργο. Στο φινάλε ένα αγρίμι σαν κι αυτόν και στο κλουβί μέσα να κρατάς, ως κοινωνία δεν θα βρεις ησυχία μαζί του. Σημειώνω πως φυλακισμένος ο Αλβανός έφερε βόλτα έξι ομήρους και ζητούσε να τον αφήσουν ελεύθερο, διαφορετικά θα ανατιναζότανε με τους αιχμαλώτους του, διότι δήθεν είχε εκρηκτικό μηχανισμό. Σ΄ αυτή τη φάση ο Ριζάι δεν τα κατάφερε. Λύθηκε το πρόβλημα;
Αδύνατον να μην επιχειρήσει να την κοπανήσει ο τύπος. Και το ξέρουν, ακόμα κι όταν τον βάλανε σε μπουντρούμι υψίστης ασφαλείας. Τι κάνεις, λοιπόν; Σε παρόμοια περίπτωση στις ''σκληρές'' χώρες, δυο οι δύο επιλογές. Η μία συνηθίζεται από την εποχή του Σολομώντα, βάζουν κάποιον και τον καθαρίζει μέσα στη φυλακή και γλυτώνουν μια και καλή. Τον σφάζει άλλος δολοφόνος, όργανό της των κρατικών μυστικών υπηρεσιών. Η δεύτερη επιλογή, και η προτιμώτερη, είναι να ''στρατολογηθεί''. Άτομα σαν τον Ριζάι είναι χρήσιμοι. Για επικίνδυνες αποστολές. Είναι στο αίμα τους.
Δεν κουμαντάρεται ένας Αλκέτας Ριζάι. Ένας Σορίν Ματέι. Ένας Κώστας Πάσσαρης. Δολοφόνοι αδίστακτοι. Χαρισματικοί. Ακριβώς. Τα προσόντα τους δεν τα βρίσκεις στον αντίπαλο σου, ακόμα και στον πιο εκπαιδευμένο αστυνομικό.
Η γάτα στην αυλή είναι πάντα κυνηγός, δεν πέθανε στο κύτταρο της ο κυνηγός, παρ' ό,τι έγινε οικόσιτη. Αυτοσυγκεντρώνεται, αποκτά επαφή με κάθε ίνα του κορμιού της, πριν επιτεθεί. Όπως ο τερματοφύλακας τη στιγμή του πέναλτυ επιστρατεύει πνευματικά τη σκέψη του, να αντιδράσει όσο γίνεται αποτελεσματικά. Απεναντίας, μικρότερη η προσοχή του εκτελεστή, παγιδευμένος από την αίσθηση ότι αυτός έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να ευστοχήσει, σε σύγκριση με τις πιθανότητες του γκολκήπερ να αποκρούσει το πέναλτυ.
Τι αναθέτεις στον Αλκέτ Ριζάι; Το πόλο του πορτιέρο ή του σουτέρ στο πέναλτυ; Και τα δύο! Κατάλληλος, επαρκής είναι και να κτυπήσει μόνον, και να ξεφύγει μετά.
Το αξιοπρεπές κράτος δεν επιτρέπεται να νταραβεριστεί με ψυχρό, με αμείλικτο κακοποιό. Έναν τέτοιο μούτρο τον ''αναλαμβάνει'' πρώην στρατιωτικός, πρώην αστυνομικός, με καθήκοντα “ομαδάρχη”, πιθανόν πρώην αστέρι της παρανομίας, το οποίο υποτίθεται έχει αποσυρθεί. Αμείβεται από τα μυστικά κονδύλια και προσφέρει στις μυστικές υπηρεσίες. Το κράτος, πάντως, δεν ξέρει κανέναν για πάρτη του ''στρατευμένο'' Ριτζάι, ούτε έχει σχέση μαζί του.
Το πλάνο. “Σκοτώνουν” τον στόχο, γίνεται η... κηδεία, στα χαρτιά, και το κάθαρμα, αν συμφωνεί παραδίνεταικαι είναι υπόλογος μόνο στον ”ομαδάρχη” του. Στη συνέχεια ο ''πεθαμένος'' αναλαμβάνει αποστολές κρατικές, παρακρατικές. Εντός και εκτός χώρας.
Διαβαστε ακομα:
