ΤΙΜΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥΣ...

Και μετά τη φρίκη θα έλθουν τα Δικαστήρια. Να «αποτιμήσουν» σε χρήμα την αξία των νεκρών που κάηκαν στα συντρίμμια. Και να υπολογίσουν και να επιδικάσουν τις αποζημιώσεις για την αποκατάσταση της «ψυχικής οδύνης», όπως λένε και οι αποφάσεις. (Αποζημίωση για «ηθική βλάβη» ζητάει ο παθών. Η ψυχική οδύνη είναι το μαρτύριο αυτού που κλαίει τον νεκρό του).

Όταν – και αν – καταλαγιάσει η φρίκη από την τραγωδία στα Τέμπη, θα κληθούμε όλοι να αναρωτηθούμε για ακόμα μία φορά και να δώσουμε απάντηση σε πολύ δύσκολα ερωτήματα, όπως: 

- Πως αποτιμάται η ευθύνη για την απώλεια και πόσο «στοιχίζει», έστω και μία, τόσο άδικα χαμένη ζωή στην Ελλάδα; 

- Πως μετριέται ο πόνος της μάνας και του πατέρα που κηδεύουν το παιδί τους; 

- Είναι ποτέ δυνατόν οποιαδήποτε αποζημίωση να γιατρέψει, να απαλύνει αυτόν τον πόνο; 

Ή μήπως κάποιες κολοσσιαίες αποζημιώσεις που θα επιδικαστούν, δεν πρέπει να έχουν πρωτίστως αυτόν τον σκοπό, αλλά κυρίως να περάσουν το μήνυμα σε ΟΛΟΥΣ,  ότι από εδώ και στο εξής θα κοστίζει ΠΟΛΥ το να εξακολουθήσουμε να είμαστε «ότι να’ ναι»;

Θυμάμαι οι δάσκαλοι μας στην Νομική έλεγαν ότι την συμβατική ευθύνη μπορείς – πάνω κάτω – να την υπολογίσεις. Και με σχετική ακρίβεια. Τα νούμερα βγαίνουν εύκολα όταν μία σύμβαση πάει στραβά. Ακόμα και το λεγόμενο «διαφυγόν» κέρδος.

Αλλά το πως υπολογίζεται η αποκατάσταση της ηθικής βλάβης και της ψυχικής οδύνης είναι ένα πολύ σύνθετο και δύσκολο πρόβλημα. Από την μία, λέει η «θεωρία» και η «νομολογία» ότι δεν πρέπει να μετατρέπεται μία αγωγή αποζημίωσης σε μέσο πλουτισμού του ενάγοντα. Μάλιστα. Και άντε να ισορροπήσεις τον πόνο από το θάνατο ενός παιδιού σε μία τέτοια ζυγαριά.

Από την άλλη όμως, το «τιμολόγιο» των αποζημιώσεων που επιδικάζουν τα Δικαστήρια για θανάτους ή παραπληγίες, ιδίως σε τροχαία ατυχήματα, έχει να κάνει με την συνολικότερη αντίληψη της κάθε κοινωνίας για το πόσο αποτιμά και την ζωή και την σωματική ακεραιότητα των πολιτών της αλλά και το βαθμό ΕΥΘΥΝΗΣ ενός εκάστου και πρωτίστως του κράτους.  

Ήταν 1988 και σαν τώρα θυμάμαι καθηγητή να μας λέει ότι σε απότομο φρενάρισμα λεωφορείου στην Αμερική, το οποίο στοίχισε την «αποκοπή της ονυχοφόρου φάλαγγας» ενός δαχτύλου επιβάτη, το Δικαστήριο της Νέας Υόρκης είχε επιδικάσει αποζημίωση για ηθική βλάβη στον παθόντα 50.000.000 «μεταλλικές» (κάπου 150.000 $ τότε). Σε εποχές όπου στην Ελλάδα πληρώναμε ακόμα με δραχμές και ένας αντίστοιχος τραυματισμός στην Αθήνα κόστιζε όσο ένα κότσι από ζυγούρι.

 

Με απλά λόγια, ένα δυστύχημα σαν αυτό στα Τέμπη, σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα θα είχε σαν βέβαιο αποτέλεσμα την ΠΤΩΧΕΥΣΗ όλων των εμπλεκομένων εταιρειών, από το ύψος των αποζημιώσεων που θα καλούνταν να καταβάλουν.  Και τούτο, όχι τόσο για την αποκατάσταση ψυχικής οδύνης, αλλά ιδίως για να γνωρίζουν ΟΛΟΙ ότι κανείς δεν μπορεί να παίρνει ελαφρά τη ζωή του άλλου στα χέρια του και για να λάβουν οι επόμενες εταιρίες και ιδίως ο κρατικός μηχανισμός κάθε αναγκαίο μέτρο, ώστε στο μέλλον να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι παρόμοιο.  

Χώρια τις ποινικές ευθύνες και τις πολυετείς, έως ισόβια, καθείρξεις των υπευθύνων. Ακόμα και για ανθρωποκτονίες εξ’ αμελείας. Εδώ, βέβαια, είναι Ελλάδα. Ακόμα…

ΟΠΩΣ Ο ΚΑΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ