ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΞΑΝΘΕΣ ΜΠΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ

'Η μάνα μου μ’ αγαπούσε σαν τρελή. Ναι, σαν τρελή... Έριχνε τα μάτια της επάνω μου και από το κουρασμένο της πρόσωπο ξεπηδούσε μια σπίθα, εκείνη που κάποτε έλαμπε στη χαμένη της κόρη...''. Από τον τραγουδιστή Μπρούς Σπρίνγκστην (1949) για την μητέρα του.

Γιορτή της μητέρας σήμερα, όπως κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Μητέρα, μάνα, μάνα. Μάδερ στα αγγλικά. Μάικα στα βουλγάρικα. Μάτουσκα στα ρώσικα. Μάντρε στα ιταλικά και τα ισπανικά. Μαίρ στα γαλλικά. Μουί στα πορτογαλέζικα. Μουέντερ στα ολλανδέζικα. Μούτερ στα γερμανικά. Από Μ ξεκινάει η λέξη της μάνας γλώσσας, της ελληνικής. Με πρώτο γράμμα το Μ φτιάξανε και οι άλλοι στη δική τους διάλεκτο τη λέξη για το πρόσωπο που τους έφερε στη ζωή.

Μάνα και παιδί, μια σχέση σε κάθε λαό, σε κάθε αιώνα. Είναι μάνα σου, μέχρι το τέλος της ζωής της. Μέχρι το τέλος της ζωή σου.

Ο Ισραηλινός συγγραφέας Αμος Οζ (1939- 2018): «Είκοσι χρόνια μετά την μητέρα μου πέθανε ο πατέρας μου. Είκοσι χρόνια, εκείνος και εγώ δεν μιλήσαμε για εκείνη ούτε μια φορά. Ούτε λέξη. Λες και δεν υπήρξε ποτέ. Λες και η ζωή της ήταν μια λογοκριμένη σελίδα που την είχαν κόψει από μια σοβιετική εγκυκλοπαίδεια. Λες κι εγώ, όπως η θεά Αθηνά, είχα γεννηθεί κατ’ ευθείαν από το κεφάλι του Δία...».

Ο Μάρλον Μπράντο (φώτο,1924-2004): ''Η μάνα μου δεν ήταν πιο στοργική από τον πατέρα μου. Δεν εξήγησα ποτέ, δεν κατάφερα να βρω τις απαντήσεις για την παθολογία της διαταραχής της, τι την έσπρωξε στο αλκοόλ. Όσο μεγάλωνα, σπάνια βρισκόταν στο σπίτι. Έχω, όμως, ωραίες αναμνήσεις από τις στιγμές που ξαπλώναμε μαζί στο κρεβάτι. Θυμάμαι τις κατάξανθες μπούκλες της χωμένες επάνω στα μαξιλάρια, εκείνη να διαβάζει ένα βιβλίο και να μοιραζόμαστε ένα μπωλ με γάλα και κράκερ. Η μητέρα μου ήξερε κάθε τραγούδι που γράφτηκε ποτέ. Μέχρι σήμερα θυμάμαι τη μουσική και τους στίχους από χιλιάδες τραγούδια που μου έμαθε εκείνη...''.

Ο Σουηδός σκηνοθέτης Ίγκμαρ Μπέργκμαν (1918-2007): ''Σκύβω επάνω σε φωτογραφίες των παιδικών μου χρόνων και μελετώ προσεκτικά το πρόσωπο της μητέρας μου με μεγεθυντικό φακό. Προσπαθώ να καταδυθώ σε αποσυντεθειμένα συναισθήματα. Ναι, όντως την αγαπούσα, είναι πολύ ελκυστική σ’ αυτή τη φωτογραφία: Τα πυκνά μαλλιά με τη χωρίστρα στη μέση, πάνω από το χαμηλό αλλά πλατύ μέτωπο, το απαλό οβάλ πρόσωπο, το φιλικά αισθησιακό στόμα, το ζεστό, ανεπιτήδευτο βλέμμα κάτω από τα μαύρα, καλοσχεδιασμένα φρύδια. Η τετράχρονη καρδιά μου σπαρασσόταν από μια αγάπη όμοια μ’ εκείνη των σκύλων. Απλή η σχέση μας. Την εκνεύριζε η αφοσίωσή μου, την τάραζαν οι εκδηλώσεις τρυφερότητας και τα ξαφνικά μου ξεσπάσματα...''.

Ο θεατρικός συγγραφέας Τενεσύ Ουίλιαμς (1911-1983): ''Η μητέρα μου δεν ενέκρινε την προσήλωση μου στην παιδική μου φίλη Χέυζελ, ούτε η μις Εντουίνα, αυτή είναι η μητέρα μου, ήθελε να έχω κάποιους φίλους. Τα αγόρια ήταν υπερβολικά τραχιά και τα κορίτσια υπερβολικά ''συνηθισμένα''...''.

Η Μπίλυ Χολυνταίη (1915-1959): «Η μαμά αγαπούσε τον κόσμο, ίσως δεν ήθελε ποτέ να ΄ναι μόνη και να συλλογίζεται τον μπαμπά. Ήξερε ότι δεν της μένανε πολλά χρόνια για να με φροντίζει, σύντομα θα ‘σβηνε. Ό,τι είχε και δεν είχε ήμουνα εγώ. Κι εγώ μόνον αυτήν είχα. Ήταν καλή με τον κόσμο χωρίς να περιμένει ανταμοιβή, κατέθετε καλοσύνη σε κάποια τράπεζα του παραδείσου. Πίστευε η μαμά ότι ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους για να έχουν καλοσύνη ο καθένας. Έβρισκε καλά σε νταβατζήδες και πουτάνες, σε κλέφτες και δολοφόνους».

Διαβαστε ακομα:

ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΗΣΥΧΟ...