ΑΣ ΡΙΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΠΤΗ...

Δεν έχω διάθεση να γράψω για οτιδήποτε. Η θλίψη από την τραγωδία στα Τέμπη έχει σκοτεινιάσει την ψυχή μου. Κάθε φορά που κάθομαι στο πληκτρολόγιο, η σκέψη μου ταξιδεύει πάνω σ’ εκείνες τις  μοιραίες ράγες. Έχω γιο στα χρόνια των παιδιών που χάθηκαν. Και το σημείο της σύγκρουσης το ξέρω. Δύο φορές το μήνα το περνάω. Τι μνήμα να σηκώσεις εκεί; Πάνω του τι να χαράξεις; Κι ο Πίνδαρος, κι ο Σιμωνίδης και ο Αισχύλος θα δυσκολεύονταν να βρούνε λόγια για τους νεκρούς.

Ποιος φταίει γι’ αυτήν την νέα εκατόμβη; Την ώρα που στο Εφετείο γίνονται καταθέσεις για το Μάτι, ένας νέος φάκελος ανοίγει στην Ευελπίδων. Πάλι θα ψάξουμε να βρούμε την ποινική ευθύνη σε έναν «κρατικό» μας «μηχανισμό», εκ γενετής του ανεύθυνο. Που έχει δομηθεί με έναν τέτοιο σοφό τρόπο, ώστε οι ποινικές ευθύνες να διαχέονται, να πέφτουνε πάντα στους ώμους άλλων, συνήθως αχθοφόρων. Τι τραγική συμμετρία, αλήθεια.

Το ζήτημα είναι, βέβαια, ότι η ποινική ευθύνη, από τη φύση της, είναι αποκλειστικά και μόνο ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ. Αφορά και βαρύνει ανθρώπους. Ενώ στις αστικές δίκες, που ανοίγουν μετά από τέτοιες τραγωδίες, εμπλέκονται και νομικά πρόσωπα και η ευθύνη είναι και αντικειμενική και εγγυητική, ιδίως για τις εναγόμενες ασφαλιστικές εταιρίες, στα εδώλια των ποινικών Δικαστηρίων κάθονται άνθρωποι. Από την εποχή του Αρείου Πάγου στην Πνύκα μέχρι και το τέλος του χρόνου. 

Κι έρχεται το Δικαστήριο να κάνει ακριβώς αυτό: να προσωποποιήσει την ποινική ευθύνη. Μην το νομίζετε εύκολο. Ούτε δεδομένο. Είναι δύσκολη ιστορία αυτή. Η προσωποποίηση της ποινικής ευθύνης. Πρόσφατα σε μία μεγάλη ποινική υπόθεση υπεξαίρεσης και απιστίας σε Ίδρυμα, το Συμβούλιο Εφετών έβαλε τη υπόθεση στο αρχείο όσον αφορά στο αδίκημα της υπεξαίρεσης, διότι από την ανάκριση δεν μπόρεσε ο εισαγγελέας να επιμερίσει και να αντιστοιχίσει ποσό και πρόσωπο στα χρήματα που χάθηκαν και η υπόθεση δεν θα στεκόταν στο ακροατήριο. Συνεχίζει την ανάκριση για το αδίκημα της απιστίας, όπου εκεί τα πράγματα θα είναι πιο ευδιάκριτα για την σύνταξη κατηγορητηρίου.

 

Είναι πολύ σοβαρή ιστορία η προσωποποίηση κι ο πραγματικός επιμερισμός της ποινικής ευθύνης. Γιατί δίπλα και μαζί με τον αυτουργό τον «φυσικό» («αυτόν που το έκανε») μπορεί να υπάρχουν και συνεργοί, άμεσοι και απλοί. Με κατά τι μικρότερες μέχρι και το μισό προβλεπόμενες ποινές. Μπορεί όμως και να υπάρχει και αυτουργός «ηθικός» («αυτός που τον έβαλε»). Όπου ο ποινικός νομοθέτης επιφυλάσσει την ίδια ποινή «με αυτόν που το έκανε».    

Όχι, δεν με έπιασε η δικηγορική διαστροφή, ούτε πάω να κάνω μάθημα ή να πουλήσω εξυπνάδα σε κανέναν. Η αλήθεια είναι ότι την ώρα που σύρονται οι γραμμές αυτές, στην πραγματικότητα, με ψυχή βαριά, συντάσσω το δικό μου απολογητικό υπόμνημα για την τραγωδία αυτή. Διότι αυτόν τον άθλιο «κρατικό μηχανισμό» που πήρε τόσες ζωές στο λαιμό του, τον έχτισα, τον συντήρησα και τον συντηρώ κι εγώ, μαζί μ’ εσάς όλους. 

Και τώρα πείτε μου κι εσείς, με το χέρι στην καρδιά, ποιος στα αλήθεια έβαλε τον σταθμάρχη της Λάρισας στη θέση που είχε εκείνο το μοιραίο βράδυ;

Όσον αφορά στον υπογράφοντα, το πρόσωπο του υπευθύνου το βλέπει κάθε βράδυ στον καθρέφτη……