ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΑΡΓΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ...

Τέλος υπάρχει, βέβαια. Η ηλικία σου δεν υπάρχει. Τι θα πει είμαι 30 ή 60 χρόνων; Η μαγκιά είναι να είσαι 30 και να ζεις με την ωριμότητα του εξηντάρη. Να είσαι 60 και να κυκλοφορείς με την ενεργητικότητα του τριαντάρη. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν στέκεσαι στο νούμερο, στον αριθμό της ηλικίας σου. Ζεις απλά το σήμερα γράφοντας το αύριο, το τι πρόκειται να σου συμβεί στο μέλλον, κοντινό και μακρινό.

Ζωή σημαίνει το Σήμερα. Το τώρα. Και το Χθες, βέβαια. Μεγαλύτερη αξία ζωής βρίσκεις στο Χθες, παρά στο Σήμερα. Υπέρ του Χθες είναι η σύγκριση της ποιότητας ζωής με το Σήμερα, το οποίο πιθανόν προσφέρει απλά μία στιγμιαία αίσθηση ικανοποίησης, χαλάρωσης. Ενώ το Χθες είναι το απόλυτο βίωμα, είναι η αληθής έννοια της ζωής, διότι με όπλο τη μνήμη ζεις, ξαναζείς ό,τι γουστάρεις απ’ αυτά που γνώρισες, που απόλαυσες. Και τον πόνο και τη χαρά, και ασταμάτητα αντλείς διδάγματα ζωής από την προσωπική σου κολυμπήθρα του Χθες.

Πάει κι αυτό το Πάσχα, λοιπόν. Οι αργίες του Πάσχα. Έχουμε ανάγκη τις αργίες. Όχι τόσο διότι δεν δουλεύουμε, όχι τόσο διότι την αράζουμε. Χρειαζόμαστε το σπάσιμο της καθημερινότητας. Με την σκέψη αν μπορούμε να τη βγάζουμε και χωρίς να εργαζόμαστε. Χωρίς το μεροκάματο κάθε ημέρα.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ''ΟΦΤΟ'', ΑΡΝΑΚΙ Η ΚΑΤΣΙΚΙ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ