ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΥΜΝΟΥΝ
17/04/2023
•
Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης
Πραγματικά μιλάμε για βαρειά κατάθλιψη. Να βλέπεις φωτογραφίες. Να βλέπεις παρελθόν και να το συγκρίνεις με το πώς κατάντησες. Χώρια όλα τα άλλα που έχουν έρθει. Νά 'χεις γίνει κολλητός με τον γιατρό ή με τον περίεργο της θρησκείας, που σου πουλάει διακονία για το αν θα καθίσεις εκ δεξιών. Παραδέχτηκα πλέον τον μοναδικό ανίκητο εχθρό. Τον Χρόνο. Όλα τα άλλα είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Τι να την κάνεις και την ανάσταση του Λάζαρου, που έπαιξε κι αυτός τον ρόλο του, και την άλλη ανάσταση; Μόνο που διαβάζεις τους λόγους που έγινε το σχίσμα των εκκλησιών, τότε στον ενδέκατο αιώνα, αλλά και τις διαφορές που έχουν ακόμα και σήμερα, είναι να πάρεις φόρα και να φουντάρεις. Άμα οι πάπες και οι πατριάρχες είναι που καθοδηγούν το ποίμνιο, χίλιες φορές να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο του Κουφοντίνα. Άντε και να ξαναπάς στην ίδια παράσταση της όπερας, και κατά προτίμηση στο Βερολίνο. Χίλιες φορές να μην καταλάβεις τίποτα.
Μεγάλη Εβδομάδα ήταν για μας, και λογικά να πάμε σε περίεργα. Εμείς, τι περιμένουμε; Τις λειτουργίες και τις κατά στιγμή νεκροφάνειες των πιστών; Τις αναστάσεις που δήθεν τις πιστεύουν οι γαριδολάγνοι; Ρε, τι είναι αυτό; Την απόλυτη παρακμή ζούμε σε αυτό το κομμάτι της γης που λέγεται Ευρώπη. Όχι ότι οι οπαδοί του Ισλάμ ή του Βούδα περνάνε καλύτερα, αλλά τέλος πάντων γιατί να μεταναστεύσω εκεί; Μου αρκεί η εδώ μπούρδα. Που είμαστε και πολιτισμένοι υποτίθεται, και κάνουμε τσου και τσου όταν βλέπουμε τα έργα των τζιχαντιστών.
Γιατί να κρίνω άλλους; Μου αρκεί ο εαυτός μου. Που κοιτάει φωτογραφίες αλλά και νομίζει πως είναι κάποιος επειδή βλέπει ακόμα την Ακρόπολη. Κάτι ερείπια δηλαδή, που τα έχουν περί πολλού, όλοι αυτοί που είναι Χριστιανοί. Ρε, τρομερά πράματα. Ζούμε υποτίθεται ακόμα από την Ακρόπολη, την οποίαν την φτιάξανε οι άθεοι ή οι πολλοί πιστοί με τους δώδεκα, αλλά εμείς είμαστε με τον Εβραίο, και την ανάσταση του, που αν μπορούσαν τα μαγαζάκια που πάτησαν πάνω του, θα την είχαν γκρεμίσει και θα είχαν χτίσει πάνω της, τον ναό του προφήτη Ηλία. Ή τον ναό του προφήτη νέφους. Πράγματι η ανοησία είναι ασύνορη κι απύθμενη.
Τι δουλειά έχω εγώ με την Ακρόπολη; Αλλά και τι δουλειά έχω εγώ με τον Χριστό; Αν αναστήθηκε 2023 φορές ο Χριστός, η Ακρόπολη έχει αναστηθεί 5.000 χρόνια, αλλά προτιμώ το νεότερο; Το νέο life style; Τότε, γιατί την έχω; Και παραδεχόμενος μάλιστα ότι τότε υπήρχε πολιτισμός. Και ποιος μου απαγόρευσε να ξαναγυρίσω εκεί; Ποιος μου επέβαλε να ρίχνω βαρελότα στην ανάσταση, να συγχρωτίζομαι με την πλέμπα στον επιτάφιο αλλά και την Κυριακή της χοληστερίνης, ενώ γουστάρω αρχαία;
Τα είπαμε. Ο μαλάκας κινεί την ζωή. Τον πλανήτη ολόκληρο. Που χρωστάει το τριπλάσιο από το ΑΕΠ του, αλλά δεν ξέρει πού ακριβώς το χρωστάει. Κι έχουμε και τα ανθρωπάκια, τους οικονομολόγους, που κάνουν αναλύσεις. Ο ένας έτσι κι ο άλλος αλλιώς. Γίνανε και οι προσθέσεις και οι αφαιρέσεις των ποσών της καθημερινότητας, προϊόν έρευνας. Ρε, με μια απλή φορολόγηση της μαλακίας, θα είχαμε σωθεί.
ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΟΥΡΔΑ. ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΩΝ. Ούτε σε αυτό δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Και τρέχουν οι αδερφάρες του Βατικανού με τα κόκκινα κι οι δικοί μας με τα μαύρα, να πείσουν τους ηλίθιους που θέλουν να ανάψουν και κεριά. Εκεί δεν διαφωνούν. Να πέφτει ο οβολός στο παγκάρι. ΚΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΣΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕ ΜΕΤΑ, ΑΦΟΥ ΤΟ ΠΑΙΞΑΝΕ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΥΛΑΒΕΙΣ. Κι ήθελα να μην τσουβαλιάζω την μαλακία, αλλά μάλλον αυτή είναι χοντρά συνασπισμένη.
Να φύγεις, ρε, μεγάλε όσο μπορείς. Μακριά. Πήγαινε στην Παταγωνία, στην Ανταρκτική, πήγαινε εκεί που σε παίρνει να μιλήσεις με την πολική αρκούδα ή τον υποβρύχιο χαμαιλέοντα. Την βίδρα ή τον κάστορα. Που δέχονται την λειτουργία της φύσης, χωρίς να υμνούν. Πιο πιστοί από τους μαλάκες που σκέφτονται και κάνουν super markets. Και κάνουν οικοδομήματα και φωλιές, που τις υμνούν οι ερευνητές της πλάκας που όμως θα πάνε στην ανάσταση.
Τι θα κάνω; Νέα Υόρκη αγαπητοί κι αγαπητές. Ρε, μακριά από εδώ, που η τσίκνα θα πνίξει την Ακρόπολη. Ή που η Ακρόπολη, δεν θα σταματήσει την σφαγή των αρνιών, αφού ο πολιτισμός της θρησκείας έχει επικρατήσει. Αν δεν ξεκοιλιάσεις κάποιο είδος, πώς κι εσύ να δείξεις την ανωτερότητα σου; Ρε, μακριά από τους μπερδεμένους με τον Χριστό, την Ακρόπολη και τη νηστεία του Πεσάχ. Ρε, χίλιες φορές άθεος και χαρά ζωής στη Νέα Υόρκη, από θλίψη και κατάθλιψη στην Ελλάδα, που η ανάσταση είναι όπως γουστάρει η καταναλωτική άποψη του πιστού. Ρε, μακριά από φωτογραφίες, που μου φέρνουν στο μυαλό την παρακμή.
Διαβαστε ακομα: