ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΙΤΟ, ΕΝΑ ΤΣΙΜΠΟΥΡΙ, ΜΙΑ ΑΚΡΙΔΑ

Τελευταία μέρα του Μάη και όλα τα κουρασμένα παλληκάρια της ζωής ένα σκέπτονται όσο αρχίζει να πατάει το καλοκαίρι. Το καλύτερο μας, ρε, η πιο μονάκριβη περιουσία μας. Για την ελληνική θάλασσα λέω, ρε. Την πρώτη στον κόσμο. Πιάνουμε Ιούνιο και άντε να ξεκινήσουμε τα μπάνια. Και σκέπτεσαι την παραλία με ανατριχίλα. Την αηδία μ΄ έναν λεχρίτη και τα αποτσίγαρα.

Δεν χρειάζεται κουβέντα δεύτερη. Κανένα, μα κανένα δικαίωμα δεν έχει να κάνει χρήση της γης όποιος δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του, ούτε το σπίτι του. Σπίτι του είναι το περιβάλλον, ολωνών μας σπίτι είναι. Δεν ανέχομαι, λοιπόν, να βρωμίζει το σπίτι μου κανένας. Και με ενέργεια, αναφέρομαι στο κάπνισμα, που την έχω για αυστηρά προσωπική. Όπως είναι το σεξ, το ξαλαφρωμα στην τουαλέτα, ο αυνανισμός, ο ύπνος. Αυτά δεν τα κάνει δημόσια ο αξιοπρεπής άνθρωπος. .

Αφήνω τα γενικά και συγκεκριμένα, τέλος πάντων τα αυτονόητα για τους καπνιστές και περιορίζομαι στην απόλυτα προκλητική αλητεία να κυκλοφορεί ο λουόμενος με το πακέτο τσιγάρα στο χέρι. Αυτός ο ξεφτύλας έχει ατέλειωτη περιφρόνηση και σε μένα και την μάνα φύση. Μας προσβάλλει κατάμουτρα.

Αναρωτιέσαι. Δεν καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να φουμάρει στη θάλασσα; Όχι, δεν το καταλαβαίνει. Κι αν το καταλαβαίνει ο καπνιστής στα παπάρια του, και η κυρία καπνίστρια στην αιδοιάρα της. Ένα τίποτα, ένα μηδέν είναι αυτός που λερώνει με τις γόπες τις ακτές. Ένα παράσιτο, ένα τσιμπούρι, μια ακρίδα, που κι αυτή στο φινάλε έχει μια χρησιμότητα, κάποιο λόγο υπάρξεως. Δεν πιάνω τον γίγαντα τον μέρμηγκα, η παρουσία του οποίου στον πλανήτη είναι κολοσσιαίας σημασίας σε σύγκριση μ’ αυτήν του ανθρώπου. Ξεφύγαμε.

Οι αράδες εξαιρετικά αφιερωμένες λόγω της ημέρας, σήμερα 31 Μαίου Παγκόσμια Ημέρα Κατά του καπνίσματος. Και Κατά της Κονόμας της ιατρικής αντικαρκινικής βιομηχανίας, προσθέτω..

Διαβαστε ακομα:

ΑΛΟΜΑ, ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΟΥ