LESBIAN, BISEXUAL, TRANS, QUEER ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΛΕΟΝΤΑΣ...

Τελούμε σε κατάσταση πλήρους συγχύσεως. Χαμένοι στις λέξεις, στην σημασία τους, στην μετάφραση. Φερ’ ειπείν, αυτός ο «σεξουαλικός προσανατολισμός», που μπήκε και στo 1511 του Αστικού Κώδικα, που απαγορεύει στο Δικαστήριο να κάνει εξαιτίας του διακρίσεις στο ζήτημα της ανάθεσης της επιμέλειας, τελικά ΤΙ είναι; Αποτέλεσμα γενετικής προδιάθεσης (όπως λέγαμε μέχρι τώρα) ή μήπως «επιλογής»; Διότι στην πρώτη περίπτωση δεν μπορείς να πεις τίποτα. Μιλάει η Φύση. Έλα όμως, που εδώ και χρόνια έχει μπει στην εξίσωση το ζήτημα της «επιλογής».

Και αμέσως το πράγμα γίνεται χαοτικό. Αφενός, διότι στην «επιλογή», η γενετική προδιάθεση γίνεται μία απλή - που ίσως και να μην παίζει πρωταρχική ή και καμία σημασία - από τις πολλές παραμέτρους (παρέες, σχέσεις, μόδα, επάγγελμα, επιρροές από μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ευρύτερο κοινωνικό αλλά και στενότερο οικογενειακό κύκλο κοκ.) που τελικά την προσδιορίζουν.

Αφετέρου διότι στο ζήτημα της «επιλογής» ισχύει το «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Ερώτηση: Πόσα «φύλα» ή ακριβέστερα genders - «γένη», υπάρχουν; Εδώ, σε περίπτωση διαζυγίου και ανάθεσης επιμέλειας, που χειρίστηκα πέρυσι, ανέτρεξα στη βιβλιογραφία και διαπίστωσα ότι δεν είναι πλέον ούτε δύο, ούτε τρία, ούτε τέσσερα. Εβδομήντα δύο (72) έχουν καταγραφεί μέχρι τώρα – τουλάχιστον μέχρι που το έψαξα το θέμα.

Εξ’ ου και η σχετική παγκόσμια κοινότητα έχει προσθέσει το + (plus) στο αρτικόλεξο της, αφού το κοντέρ συνεχίζει να γράφει. Lesbian, Bisexual, Trans, Queer και πάει λέγοντας. Ένα εξ’ αυτών είναι και ο/η/το «zoosexual, «που εκδηλώνει σεξουαλική έλξη προς ζώα ή κοντινά είδη (αυτό δεν το κατάλαβα) και συνήθως θηλαστικά». Κι ανάμεσα τους είναι και ο/η/το «heterosexual: που ελκύεται από φύλο διαφορετικό από το δικό τους». Το οποίο gender εξακολουθεί εισέτι να αποτελεί την πλειοψηφία μεταξύ των υπολοίπων. Με ποσοστό, πάντως, διαρκώς μειούμενο.

Και με δεδομένο ότι το σύμφωνο συμβίωσης εξομοίωσε πλήρως τις σχέσεις των ζευγών ΠΑΝΤΟΣ φύλου -γένους με αυτά του γάμου, το θέμα φαίνεται να είναι τελικά ένα και μοναδικό: η αναγνώριση της νομικής δυνατότητας των ζευγαριών αυτών να υιοθετήσουν από ΚΟΙΝΟΥ ένα παιδί από τις αρμόδιες υπηρεσίες Κοινωνικής Προστασίας.

Μα, για να έχουμε μία τάξη μεγέθους, το 2022 οι πράξεις υιοθεσίες σε ετερόφυλα ζευγάρια ήταν εν συνόλω 272. Το 2021; Ακόμα λιγότερες: 184. Οπωσδήποτε θα είχατε ακούσει ότι η υιοθεσία στην Ελλάδα είναι μία ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ιστορία. Και πράγματι, είναι. Τα είχατε όμως υπόψη αυτά τα νούμερα;

Δηλαδή, ακόμα και με υποχρεωτική ποσόστωση να γίνονται εφεξής οι υιοθεσίες, θα μιλάμε για το πολύ να εγκρίνονται 5με 10 περιπτώσεις το χρόνο που να αντιστοιχούν σε ζεύγη παντός φύλου. Διότι, δεν φαντάζομαι ότι μία από τις παραδοσιακά δυσκολότερες διοικητικές διαδικασίες στην Ελλάδα, θα γίνει, αίφνης, «δώσε και μένα μπάρμπα». Και δεν νομίζω ότι οι αρμόδιες επιτροπές, που δίνουν με το σταγονόμετρο παιδιά σε άτεκνα «παραδοσιακά» ζευγάρια, θα αρχίσουν ξαφνικά να εγκρίνουν τεκνοθεσίες σε τύπους σαν κι αυτούς-ες-α που παρελαύνουν με ζαρτιέρες και εσώρουχα σταμπαρισμένα με τη μορφή του Ιησού.

Δι’ ο λόγο, ο δυσλειτουργικός θεσμός της υιοθεσίας έχει ξεπεραστεί προ πολλού με τράπεζες σπέρματος και με τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών που αναγνωρίζονται από τον-η-ο νέο σύντροφο του γονέα.

Αναρωτιέμαι, δηλαδή, μήπως το θέμα είναι τελικά αλλού...

Διαβαστε ακομα:

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ...