Μία φορά κι ένα καιρό…, βιάζομαι να γράψω ότι η ιστορία δεν είναι παραμύθι, ακόμα και για μεγάλα παιδιά. Μία φορά κι ένα καιρό, λοιπόν,… και πολύ πρόσφατα, δύο- τρία χρόνια πριν, συνέβη σε ανήλικη η οποία μόνη της έφυγε άγρια μεσάνυχτα από ντίσκο.
… Πήγαινε με τα πόδια στο σπίτι της, και πριν φτάσει στο κρεβάτι της, την βίασαν τρεις φορές! Όχι τρεις μαζί, όχι μια τριπλέτα ανδρική. Τρεις άγνωστοι μεταξύ τους, και σε διαφορετική απόσταση ανάμεσα από τη ντίσκο και το σπίτι της.
Το κακό, λοιπόν, έγινε σε τρεις φάσεις. Στα 300 μ. από το νυχτερινό μαγαζί την πρώτη φορά. Βρήκε το κουράγιο να περπατήσει και μετά από 150 μ. της όρμησε άλλος. Βιασμένη και ξυλοκοπημένη, αδύναμη να σηκωθεί όρθια, έτσι την βρήκε μπροστά του ο Νο 3 βιαστής της. Έκανε τη δουλειά κι αυτός, μάλιστα χωρίς αντίσταση, διότι πλέον η κοπέλλα, μόνη και απροστάτευτη στους σκοτεινούς δρόμους, ήταν σε κατάσταση ημιαναισθησίας.
Το βιβλίο «Βιασμός Γυναίκας» δεν πρόκειται να κλείσει. Ποτέ. Επειδή είναι αδύνατον να σταματήσουν οι σεξουαλικές επιθέσεις. Είτε διότι η γυναίκα σήμερα προκαλεί με τον τρόπο που ντύνεται και συμπεριφέρεται. Είτε διότι κάποιοι άνδρες δεν αυτοσυγκρατούνται. Να, γιατί είναι μάλλον απίθανο να υπάρχει έστω και μία γυναίκα, που να μην βιάστηκε, τέλος πάντων να μην έχει δεχθεί σεξουαλική επίθεση, και χωρίς να γνωρίσει την τραυματική εμπειρία μέχρι τη διείσδυση.
Οι σχετικές επιστημονικές έρευνες που συνεχίζονται, αλλά δεν έχουν να προσθέσουν τίποτα. Το συμπέρασμα είναι ένα. Δεν ξεχνιέται ο βιασμός, από κάποιες γυναίκες. Δεν τον ξεπερνούν. Τους παρουσιάζονται ψυχικές διαταραχές. Και για θεραπευτική αγωγή συνιστάται η χρήση αντικαταθλιπτικών, αγχολυτικών φαρμάκων. Ακόμα διαλογισμός και αερόβια άσκηση.
Γιατί; Γιατί στοιχειώνει μια γυναίκα θύμα βιασμού; Δεν είμαι ειδικός, όμως τολμώ να διατυπώσω, πάντα με επιφυλάξεις, τη σκέψη μου. Την απάντηση στο «Γιατί». Είναι η και μη συνειδητή διαπίστωση του θύματος ότι είναι σε κατάσταση αδυναμίας, απέναντι στο κακό, στο ισχυρό, στο άδικο. Ζει, υπάρχει, αλλά ανά πάσα στιγμή κάτι, όχι απαραίτητα βιασμός σεξουαλικός, πιθανόν να της συμβεί χωρίς την ευθύνη της και θα της αλλάξει το παρόν, το μέλλον της.
Να, γιατί από κάποιες γυναίκες δεν φεύγει από το μυαλό τους η ανάμνηση του βιασμού. Επανέρχεται έντονα. Και τις φθείρει ψυχικά. Γιατί; Είναι η επιβεβαίωση, λέω εγώ, της αδυναμίας του ατόμου να αντιμετωπίσει με απρόβλεπτες τραυματικές συνέπειες οτιδήποτε βαρβαρικό από συνάνθρωπο, αλλά και με την υπαιτιότητα της κοινωνίας, του οργανωμένου κράτους. Αναφέρομαι γενικώτερα, επαναλαμβάνω, όχι απαραίτητα στη σεξουαλική βία.
Διαβαστε ακομα:
ΜΠΑΜΠΑ ΕΙΜΑΙ GAY, ΠΕΙΡΑΖΕΙ;
