ΟΤΑΝ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ...

Να σου πω εγώ τι λέω όταν πλέον πλησιάζω ένα αεροδρόμιο για να ταξιδεύσω. Είναι έντονη η αίσθησή μου ότι ρισκάρω, να πέσω στην περίπτωση. Δικαιολογημένα, θαρρώ, όταν τα τελευταία 30 χρόνια το αεροδρόμιο και το αεροπλάνο στους ουρανούς είναι στόχος αυτών που χαρακτηρίζονται τρομοκράτες.

Για ποια «νίκη» κάνουν λόγο κάθε φορά που σκάει μία «τρομοκρατική» επίθεση. Ότι η δημοκρατία θα βγει πιο ισχυρή, και χρειάζεται όλοι μαζί να συνεργαστούμε για να αντιμετωπίσουμε την απειλή. Λόγια.

Η τρομοκρατία ΔΕΝ πολεμιέται. Με τίποτα. Όταν ο άλλος έχει αποφασίσει να σκοτωθεί μετά από σένα, μία στις εκατό να γλυτώσεις. Σαν κανονικοί επιβάτες φθάνουν με ταξί και τις... αποσκευές τους οι καμικάζε. Ζωσμένοι με εκρηκτικούς μηχανισμούς στο κορμί τους κι ένα καλάσνικωφ στην τσάντα για να «πάρουν» μαζί τους όσους περισσότερους προλάβουν.

Πώς, λοιπόν, να αντιμετωπίσεις έναν ορκισμένο μελλοθάνατο που έχει αποφασίσει για τα ιδανικά του, για τη θρησκεία του, για να τιμωρήσει, να εκδικηθεί. Προκαλεί τον πανικό κι αρχίζει να θερίζει ανύποπτους στα τυφλά. Όποιον πάρει ο χάρος, όποιον γαζώσουν.

Αυτό θέλουν οι τρομοκράτες κι αυτοί που τους έβαλαν. Να σκοτώσουν. Και τα καταφέρνουν. Οι άλλοι, οι «νικητές», κερδίζουν στα λόγια

Διαβαστε ακομα:

ΠΟΣΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΕΓΙΝΑΝ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ