ΟΤΑΝ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΞΥΠΝΑΕΙ...

Δεν πλησιάζεις. Κάθεσαι μακρυά, όσο πιο μακρυά γίνεται και παρακολουθείς... Κι αν έχεις μυαλό, αν γνωρίζεις να το χρησιμοποιείς, κάνεις τις πιο απλές σκέψεις... Δεν νικιέται η φύση. Αυτό είναι. Έφτασε ο άνθρωπος, πήγε μέχρι εκεί που ποτέ δεν περίμενε ο ίδιος, όμως όχι σε θέση να νικήσει τη φύση. Το σεισμό π.χ. να τον αποτρέψει, και την έκρηξη του ηφαιστείου...

Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Ούτε θα γίνουν ποτέ. Ξύπνησε, ήλθε πάλι η ώρα της Αίτνας και το ηφαίστειο άρχισε να ξερνάει λάβα, κι αυτή σε σκοτώνει διότι πάει μέχρι και τρία χιλιόμετρα μακρυά. Τι κάνεις; Το παίζεις ανθρωπάκι, δηλαδή αυτό που αληθινά είσαι. Και είπαμε. Αν ξέρεις να κάνεις σωστή χρήση της σκέψης, παριστάνεις τον ψόφιο κοριό. Τι να μας πεις; 

Λάβα είναι αυτή, δεν είναι αστείο. Δεν παίζεις μαζί της, εκτός κι αν κάνεις τις πλάκες τις σχετικές με θάνατο, με αρρώστιες αγιάτρευτες. 

ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ, ΔΥΣΚΟΛΗ, ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΛΕΞΗ...