ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΣΜΑΝΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ

Τα λεφτά τα χαμένα είναι χαμένα. Τα ξεχνάς. Είσαι παίκτης και δεν σκέπτεσαι καν να πάρεις πίσω τα χαμένα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Είσαι που είσαι από χέρι χαμένος, αφού έχεις φάει την ένεση του τζόγου στο μπράτσο, μη γίνεσαι δέκα φορές χαμένος.

Είπαμε. Παίζεις έχοντας ξεχάσει τα χαμένα. Πας για άλλα. Αν κερδίσεις τα τουλά, αυτά είναι καινούργια, είναι τα κερδισμένα, όχι από τα χαμένα σου. Κι αν χάσεις, απλά έχασες κι άλλα.

Συμπέρασμα. Το κάθε ματς δεν είναι συνέχεια του προηγούμενου. Πηγαίνεις για άλλη παρτίδα. Για άλλον αγώνα. Οπότε;
Οπότε, βάζεις όρια, περίεργε. Κανόνες. Με πόσα παίζεις. Πόσα, δηλαδή, είσαι διατεθειμένος να χάσεις σήμερα. Και μη ξεπερνάς το όριο που εκ των προτέρων εσύ ορίζεις. Τόσα. Σύμφωνοι, τόσα. Όχι περισσότερα, όμως.

Δεν πας στο γήπεδο, στην αρένα του τζόγου δίχως όρια, που εσύ τα έχεις καρφώσει, σκέτα ηλεκτροφόρα καλώδια. Μέχρι τόσα φράγκα. Μέχρι τις δύο τη νύχτα παίζω, όχι μέχρι τις τρεις. Δεν ξεκινώ πριν τα μεσάνυχτα, οπωσδήποτε μετά τις εντεκάμισυ. Δεν παίζω σαββατοκύριακο. Παίζω μόνο παρασκευοσαββατοκύριακο. Εσύ αποφασίζεις τα όποια όρια σου, έτσι ή, αλλοιώς. Γιατί εσύ; Επειδή εσύ παίζεις με τα δικά σου λεφτά.

Διαβάστε ακόμα:

Η αριστοκρατία της πολυτέλειας