ΧΩΡΙΣ ΜΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΝΟ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΙΝΕΜΑΣ

Οι Έλληνες δεν ξέρουν να κάνουν σινεμά. Τα ακούω βερεσέ όλα αυτά για τους ταλαντούχους σκηνοθέτες που φτιάχνουν ταινίες άξιες για βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ. Έχω μάτια και βλέπω. Και κρίνω. Με μια κουβέντα οι κύριοι δεν βλέπονται.

Ρίχνω αυτές τις αράδες με αφορμή την ταινία Το Γάλα της Θλίψης, περουβιάνικη, που σκηνοθέτησε πριν τέσσερα χρόνια μια γυναίκα και διακρίθηκε με την Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο. Είπαμε. Δεν μου λένε τίποτα τα βραβεία. Έχουν κι αυτά τη σκοπιμότητά τους.

Δεν έχω δει την ταινία από το Περού (αφίσα από την ταινία), εγώ ο λάτρης του περουβιάνικου ποδοσφαίρου.

Στο θέμα μας. Έκλεισε εκείνος ο κύκλος του ελληνικού σινεμά με τις ασπρόμαυρες κωμωδίες και τα δράματα και μετά τα σαχλοέγχρωμα δήθεν μιούζικαλ του Δαλιανίδη και πλακώσανε οι κουλτουριάρηδες. Μια τελευταία κουβέντα. Ο ελληνικός κινηματογράφος δεν ευτύχησε να βγάλει σκηνοθέτη έναν Μίκη και έναν Μάνο. Έλλειψε το κλειδί.