ΣΚΑΛΙ ΣΚΑΛΙ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ

Κακός θάνατος. Να σε βρουν ψόφιο στο σπίτι σου. Καμμία έκπληξη ότι ένας μεγάλος ηθοποιός, πιο σωστά ένας διάσημος κινηματογραφικός ηθοποιός πήγε από ναρκωτικά. Όπως όλοι οι ολυμπιονίκες, όλοι οι παγκόσμιοι πρωταθλητές θα ντοπαριστούν, δεν έχουν άλλη επιλογή, έτσι και ο ηθοποιός που κάνει πρωταθλητισμό στο Χόλυγουντ θα πάρει ουσίες. Δεν γίνεται διαφορετικά.

Η έκπληξη είναι η εξαίρεση. Να ξεχωρίσει ο καθαρός πρωταθλητής από τους φαρμακωμένους. Απίθανο να παίζουν επαγγελματικά στο επίπεδο, στο ύψος των άστρων, λέω για τους ηθοποιούς του πλανήτη Χόλυγουντ, και να μην καταφεύγουν στο ναρκωτικό. Δεν γίνεται αυτό. Έτσι συνέβη και με τον Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν που πήγε πέρυσι από ουσίες και τον θυμήθηκα σήμερα με ευκαιρία της γέννησής του, 23 Ιουλίου 1967.

Κακώς χαρακτήρισα “μεγάλο ηθοποιό” τον Philip Seymour Hoffman. Ο άνθρωπος ήταν ηθοποιός. Και εσύ, ο θεατής, δηλαδή όχι κάποιος της δουλειάς, δεν τον έπιανες με το μάτι σου. Πραγματικά, όταν τον πρωτοείδα χοντρούλη, κοντό, σε ρόλους εντελώς πίσω, σε τέταρτους ρόλους, ούτε πήρα χαμπάρι την κλάση του.

Ο Φίλιπ Σέυμουρ Χόφμαν είναι το σπάνιο είδος του ηθοποιού που σιγά-σιγά ανεβαίνει τα σκαλοπάτια, από το ισόγειο στο ρετιρέ. Κι όταν έφθασε στην κορυφή όλοι αναγνώρισαν το πόσο ήταν, το πόσο αισθανόταν ηθοποιός. Το ότι πήρε το Όσκαρ το 2005 για το ρόλο του Τρούμαν Καπότε είναι το λιγώτερο.

Διαβάστε ακόμα:

Δεν έγραψε στα αρβανίτικα τον Αμλετ ο Σαίξπηρ