ΕΝΑΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ

Ποίημα του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Στίχοι που απευθύνονται σε φοιτητές, πολιτικοποιημένους, οργανωμένους. Φοβερά πράγματα.

“Η αντιπαράθεση με το κομουνιστικό κόμμα έπρεπε να γίνει το πρώτο μισό της περασμένης δεκαετίας (Σημείωση αποδυτηριάκια, το 1955).

Αργήσατε, αγαπητοί. Αν δεν είχατε γεννηθεί ακόμα, τόσο το χειρώτερο για σας.

Τώρα του κόσμου όλοι οι δημοσιογράφοι σας γλείφουν τον κώλο. Εγώ όχι, αγαπητοί.

Χθες πλακωθήκατε στο ξύλο με τους αστυνομικούς, εγώ συμπονούσα τους αστυνομικούς. Γιατί είναι γιοι φτωχών.

Είχαμε ένα θραύσμα της πάλης των τάξεων, κι εσείς αγαπητοί, αν και στην πλευρά του δίκαιου, είσασταν οι πλούσιοι”.

Μέσω της ομοφυλοφιλίας του ο Παζολίνι γνώρισε βασανιστικά τον εαυτό του και μελέτησε τις ανθρώπινες σχέσεις. Τον στιγμάτισε η δολοφονία του μικρότερου αδελφού του από αντάρτικη ομάδα κομουνιστών.

Γύρισε την πρώτη του ταινία, το 1961, κι άλλες εννέα που πραγματικά δεν θα μπορούσε κανείς άλλος να τις υπογράψει. Ταινίες αλληγορικές, σκληρές, μοναδικές. Ήταν δημιουργίες του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Με θρησκευτικό και κοινωνικό προβληματισμό. Δεν υπάρχει άνθρωπος της τέχνης να αμφισβητήσει το έργο του.

Τον αρρώσταινε ο καπιταλισμός, ο καταναλωτισμός, αλλά και η αλλοτρίωση του προλεταριάτου.

Στα περίχωρα της Ρώμης, στην παραλία της Όστια, ήταν το στέκι του. Εκεί έβρισκε και τον βρίσκανε οι ευκαιριακοί εραστές του.

Πριν τον σκοτώσουν είχε μια δημόσια ομιλία όπου αναφέρθηκε στη “γενοκτονία” που είχε προφητεύσει ο Μαρξ στο Μανιφέστο του, στην “καταναλωτική” γενοκτονία με τη μορφή ομαδικής πολιτικής και κοινωνικής αυτοκτονίας.

Βγήκε ραντεβού μ' έναν 17χρονο που κατηγορήθηκε για δολοφόνος του. Τρεις φορές οδήγησαν την άλφα ρομέο του περνώντας από το κορμί του, αφού προηγουμένως τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου μ' ένα μπαστούνι του γκολφ, σα σήμερα στις 2 Νοεμβρίου, το 1975.

Διαβάστε ακόμα:

Το “μυστήριο” κρατάει 40 χρόνια!