ΤΟΣΟ Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΟΣΟ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Μπαίνεις στην εκκλησία, κάνεις τον σταυρό σου και φιλάς τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Ντροπή. Να μην υπάρχει μία αγιογραφία, ένα άγαλμα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, να το προσκυνήσεις. Αυτή είναι η ντροπή. Να μην αναγνωρίζεις για Θεό, για ισόθεο, την εκτός συγκρίσεως πρώτη μεγαλοφυία που γεννήθηκε από καταβολής.

Τον είπαν καλλιτέχνη. Έλα! Επειδή είναι ζωγράφος, γλύπτης, μουσικός. Και ακόμα τον είπαν πολυσχιδή, διότι ήταν και εφευρέτης, μηχανικός, ανατόμος, γεωμέτρης και ένα σωρό άλλα. Ούτε καλλιτέχνης ήταν, ούτε επιστήμων. Ένας Θεός. Τελειώσαμε. Εκτός και αν περίμενες από κάποια αδερφάρα, έναν Πάπα της Ρώμης να τον αγιοποιήσει, να τον θεοποιήσει. Σε παρακαλώ.

Γεννήθηκε σα σήμερα 15 Απριλίου το 1452 από Τουρκάλα δούλα, ψάξε βρες, ένας μπάσταρδος, ο οποίος κατά τον πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ, οφείλει την ομοφυλοφιλία του στον έρωτα προς τη μάνα του. Λέμε. Όχι άλλα, όμως.

Είναι ατέλειωτα αυτά που στους αιώνες των αιώνων θα λέγονται για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, τον δημιουργό του “Μυστικού Δείπνου” και της “Μόνα Λίζα”, έναν αθάνατο με βιολογικό τέλος το 1519.

 Διαβάστε ακόμα:

Η μαύρη Αφροδίτη του καμπαρέ