ΟΙ ΘΛΙΜΕΝΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

Θα μιλήσουμε για τον κορυφαίο συγγραφέα του 20ου αιώνα, τον Κολομβιανό Γαβριήλ Γκαρσία Μάρκες, αυτόν τον μέγα παραμυθά. Η τέχνη του μυθιστοριογράφου είναι το παραμύθι. Αυτό είναι το μείζον χάρισμα του λογοτέχνη, να καρφώνει την ανθρώπινη ψυχή, να φωτογραφίζει τα ανθρώπινα πάθη με την πένα του. Με τη φαντασία του.

Ο “Γκάμπο”, ο “Γκαμπίτο” όπως τον αποκαλούν οι ισπανόφωνοι, ένας αμετανόητος αριστερός, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1982, γεννήθηκε σ' ένα χωριό και γρήγορα ανακάλυψε την ανάγκη του να γράφει. Αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάγκη προσωπική, μια τεράστια καύλα.

Ουδείς μεγάλος συγγραφέας έγραψε για τον κόσμο. Ουδείς! Κανένα αριστούργημα της αιωνιότητας δεν γράφτηκε με στόχο να αρέσει στον κόσμο. Κανένα! Αν ο εμπνευσμένος συγγραφέας είχε την αγωνία να γίνει best seller το έργο του, τότε χαίρετε. Δεν θα είχε γραφτεί τίποτα σπουδαίο.

Το μεγάλο γεννιέται διότι λειτουργεί η ανάγκη να γεννηθεί, όχι για να ζητήσει τις μεγάλες πωλήσεις, το χειροκρότημα της μάζας, η οποία απλά θα προστρέξει μετά να υποκλιθεί στη δημιουργία του Θερβάντες, του Γκαίτε, του Γκόγκολ, του Τζόυς, του Κάφκα, του Φώκνερ, του Μάρκες.

Ο Gabriel Garcia Marquez γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου σα σήμερα, το 1927, και καθιερώθηκε το 1967 με το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς, ένα κλασικό μεγαλούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπου απλώνει για πρώτη φορά την υπαρξιακή αγωνία της Λατινικής Αμερικής, την σκληρή απομόνωση ενός λαού, μιας ηπείρου. Μυθιστόρημα επικό.

Το 1981, το Χρονικό Ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου, το 1985 το αγέραστο Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας. Το αγαπημένο του αποδυτηριάκια είναι Οι Θλιμένες Πουτάνες της Ζωής μου, όπου ο Γκάμπο ξηγιέται μια ελεγεία για τα γηρατειά, έναν ύμνο αισιοδοξίας για τη ζωή, που γι' αυτόν δεν τελειώνει ποτέ. Πέθανε το 2014, στις 17 Απριλίου, από καρκίνο στους λεμφαδένες.

Διαβάστε ακόμα:

Κουφάλα ο Στάλιν πόρνη η Αχμάτοβα