ΓΙΓΑΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΚΙΔΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

Στην εποχή του Μπεζ Πασκάλ, τέσσερις αιώνες πριν, έπεφτε πολύ ψάξιμο από διανοούμενους σπουδαίους, αλλά και γελοίους. Κάποιους που πράγματι κάτι είχαν να πουν, και άλλους που άξιζαν μπουγέλωμα. Σου λέω ότι στην καρδιά της Ευρώπης, στο Παρίσι, έπεφτε ο στοχασμός και έπαιζε η μόδα να προσκυνήσουμε το παλΙό, το καταξιωμένο, όπως και να το αμφισβητήσουμε.

Ο Μπέζ Πασκάλ, που γεννήθηκε το 1623, σα σήμερα 19 Ιουνίου, και πέθανε στις 19 Αυγούστου, το 1662, βρέθηκε στον κύκλο του Μαρέν Μερσαίν, ενός θεολόγου και μαθηματικού, που αποτελούσε σχολή φιλοσοφική με θαυμαστές και επικριτές, κάποια στιγμή αξίζει τον κόπο να τον πλησιάσουμε.

Γράφω για τον Πασκάλ, διότι ζει ακόμα πνευματικά, με την έννοια ότι τα προσωπικά του αγγίγματα και πλησιάσματα στον Θεό και τον Άνθρωπο προκαλούν ακόμα την προσοχή. Και λειτουργούν χρηστικά ως ερεθίσματα για όποιον διανοούμενο ψάχνεται να ξύσει τη μπογιά, να προχωρήσει πιο βαθειά.

Ο φυσικός Πασκάλ απέδειξε την ύπαρξη του κενού, ότι το κενό έχει τη δική του παρουσία, σε πείσμα της αντίθετης θέσης που επικρατούσε στην αρχαιότητα. Προβληματίστηκε επίσης στη θεωρία των πιθανοτήτων, ίσως θεωρηθεί ο πρόδρομος της πληροφορικής. Είχε κατασκευάσει αρκετά μοντέλα ενός «υπολογιστή», «Πασκαλίνο» τον αποκαλούσαν, με τη
βοήθεια του οποίου γινόντουσαν αριθμητικές πράξεις, προσθέσεις, αφαιρέσεις.

«Με τρομάζει η αιώνια σιωπή του άπειρου διαστήματος» έγραψε ο επιστήμων. Να ακούσουμε και τον φιλόσοφο Μπλεζ Πασκάλ. «Τι είναι ο άνθρωπος μέσα στο άπειρο; Πόσα
βασίλεια μας αγνοούν. Η γη, αυτό το άστρο, είναι μια κουκίδα απειροελάχιστη στο παγκόσμιο στερέωμα. Ας δούμε τη φύση, το ολόλαμπρο φως, το αιώνιο λύχνο που φωτίζει το σύμπαν. Μην κρίνουμε τη φύση σύμφωνα με τον εαυτό μας, αλλά σύμφωνα με την ίδια».

Διαβάστε ακόμα:

Μισούμε την αλήθεια και όσους μας τη λένε