ΘΑ ΘΑΨΩ ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΜΟΥ

Ο Γιώργος Παρασκευάς πιστεύει στην μετενσάρκωση, ότι έχει ζήσει πριν κάποιους αιώνες μια άλλη ζωή και η σημερινή δεν θα είναι η τελευταία του. Έχει, όμως, σημασία τι πιστεύει και τι σκέπτεται ο άνθρωπος; Εγώ λέω όχι... Αυτό που μετράει είναι ο απολαυστικός τρόπος που γράφει ο γκουρού. Δεν παίζεται. Δίνω ένα ακόμα κείμενο του Κύπριου φίλου μου.

Σήμερα θα γράψω για το επικείμενο ταξίδι μου στην Αίγυπτο, όπου θα ψάξω για τον τάφο μου. Έχω ζήσει στην Αρχαία Αίγυπτο, είμαι βέβαιος. Πολλά πράγματα με συνδέουν μ’ εκείνη την περιοχή και εποχή. Πρώτα απ’ όλα είναι η απύθμενη αγάπη που τρέφω για τους γάτους. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι τιμούσαν και λάτρευαν τις ψιψίνες. Μετά είναι οι κουφάλες οι γκαμήλες.

Πάντα ήθελα μια γκαμήλα. Όλα τα άλλα μωρά είχανε αρκουδάκια και κουνελάκια εγώ είχα γκαμηλάκια.  Όταν ο πατέρας μου μας πήρε ένα σκύλο εγώ έκλαιγα για τρία χρόνια γιατί ήθελα γκαμήλα για κατοικίδιο. «Αζόρ» θα βάφτιζα την γκαμήλα. Μετά ο αργιλές.

Δώσε μου αργιλέ με κεχριμπαρένιο μαρκούτσι και πάρε μου την ψυχή. (Βάλε μέσα και καμμιά πενηνταριά γραμμάριο φίνο αράπικο και γάμησε την ψυχή μου, δεν την θέλω πίσω!). Είναι και το φέσι που με συγκινεί πολύ.

Όταν σε μια από τις ενσαρκώσεις μου γεννήθηκα στο Μεξικό κι έγινα ραντσέρο και μετά επαναστάτης, όλοι οι άλλοι μαλάκες φορούσανε σομπρέρο και τρώγανε καυτές πιπεριές, τάπας και τορτίγιας, ενώ εγώ μόστραρα κόκκινο φέσι με μαύρη φούντα κι έτρωγα ατζέμ πιλάφι φαλάφες! Οι άλλοι ουρλιάζανε «Βίβα Ζαπάτα» μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα, ενώ εγώ έκανα τεμενάδες μουρμουρίζοντας «Μπιρ Αλλάχ…, μπιρ Αλλάχ…» και μου τη χαρίζανε γιατί με λυπόντουσαν που ήμουνα τρελλός.

Θα βρω τον τάφο μου στη Αίγυπτο. Θα τον ανοίξω και θα σηκώσω το κρανίο μου ψηλά, όπως έκανε ο Άμλετ. Όποιος δεν είδε να Λώρενς Ολίβιε να παίζει Σαίξπηρ «Βασιληά Ληρ» και «Άμλετ» δεν είδε τίποτα. Ποιος Τομ Χάνκς, ρε;

Συνταρακτικός ο Ολίβιε στον Βασιληά Ληρ και τον Ενρίκο τον 3ο. Στον Άμλετ όταν έβγαινε στην σκηνή καθήλωνε το ακροατήριο μ’ ένα απλανές βλέμμα και μία νεκρική σιγή… και μετά έλεγε «To be... or not to be…», Να ζει κανείς ή, να μην ζει;… Και γαμιότανε η οικουμένη. Είχα το προνόμιο και την επιτυχία να δω Άμλετ με Ολίβιε πριν 30 χρόνια και μου σηκώθηκαν οι τρίχες. Ακόμα είναι σηκωμένες, γι’ αυτό έχω μόνο δύο παιδιά.  Η γυναίκα μου είχε πρόβλημα με τις τρίχες μου, σαν αχινός είναι το πουλί μου. Μια φορά πήγα να χορέψω με μια γκόμενα κι όταν κόλλησα επάνω της άρχισε να στριγγλίζει από τον πόνο και με χαστούκησε.

Έτσι λοιπόν, όπως έκανε ο Άμλετ, θα πάρω στα χέρια μου το κρανίο της προηγούμενης ενσάρκωσής μου, θα το σηκώσω ψηλά, με την πλάτη στον ήλιο μπας και στραβωθώ μέρα-μεσημέρι στη Σαχάρα και θα αναφωνήσω: «Πώς κατάντησες έτσι, ρε μαλάκα, είχες παίξει Γιουβέντους στο τσάμπιονς λιγκ του 1998 προ Χριστού;».

Θα βάλω το κρανίο στην βαλίτσα μου και θα το κρύψω ανάμεσα στα βρώμικα σώβρακα, μπας και με πιάσουνε στο τελωνείο για παράνομη εξαγωγή αρχαιοτήτων και με δείρουνε άγρια όταν τους πω πως το κρανίο στη βαλίτσα είναι… εγώ. Θα το φυλάξω με το άλλο μου κρανίο, το μεξικάνικο. Θα το αφήσω εντολή στη διαθήκη μου όταν πεθάνω, να θάψουνε μαζί μου και τα άλλα δύο κρανία. Όταν γίνει η ανάσταση νεκρών εγώ θα έχω τρία κεφάλια! Σα λερναία Υδρα θα είμαι και θα ψάξω τον Σαλαλέ του ΟΠΑΠ και τον Φούρα στη ΓΓΑ. Το ένα μου κεφάλι θα τους μιλάει ελληνικά, το άλλο μεξικάνικα και το άλλο αρχαία αιγυπτιακά. Και τα τρία θα μιλάνε ταυτόχρονα για να τους ζαλίσω κι αν δείτε κρατικό στοίχημα μετά την ανάσταση νεκρών να μου χέσετε και στα τρία κεφάλια!

Διαβάστε ακόμα:

Ρε, Αλλάχ, πλάκα μας κάνεις;