ΤΡΥΠΑ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΣΤΑ ΟΠΙΣΘΙΑ ΑΓΕΛΑΔΑΣ

“Καπηλειά με πουτάνες από τη μία και από την άλλη όλοι εσείς, που ντροπιάζετε τον Άνδρα, όπως τον όρισε ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, όλοι εσείς θαρρείτε πως είστε οι μόνοι με πέος σκληρό, οι μόνοι που δικαιούστε να καρφώνετε το πρώτο τυχόν θηλυκό, και πως όλοι οι άλλοι είναι τράγοι. Σας λέω, λοιπόν, σ' όλους εσάς που κάθεστε απλωμένοι μπροστά μου, διακόσιοι και περισσότεροι ίσως ότι είμαι ικανός να σας γαμήσω επιτόπου στις θέσεις σας, και τους 200, και όσους περισσότερους ηλίθιους μετρήσω, πίπες στο στόμα σας θα χώσω”.

Τι είναι αυτό; Κάτουλλος, κύριε! Προχριστιανικός, Ρωμαίος ποιητής, έζησε μέχρι 30 χρονών και θεωρείται ο σκαπανέας της “ερωτικής”, δηλαδή της πορνογραφικής λογοτεχνίας, στην Δύση. Αυτά δεν είναι προσωπικές εκτιμήσεις του αποδυτηριάκια, αλλά επιστημονικές τοποθετήσεις των ερευνητών που ασχολούνται με το παρελθόν, τις ρίζες της ερωτικής ποίησης, η οποία έτσι ή, αλλοιώς αποτελεί κομμάτι του πολιτισμού κάθε εποχής.

Οπωσδήποτε ο Κάτουλλος του πρώτου αιώνα πριν τον Ιησού δεν ήταν τόσο άσεμνος όσο στο απόσπασμα κειμένου του που παραθέτω στην αρχή. Όπως και να 'χει ο έρωτας, το σεξ, αλλά και η γλώσσα η ερωτική, στο κρεββάτι, στο πεζοδρόμιο, παντού, κυριαρχούσε στη ζωή, ανέκαθεν. Με ελευθεριότητα. Και με αξιοπρέπεια.

Όχι πως δεν μιλούσαν με χυδαιότητα για το σεξ κάποιοι, απλοί άνθρωποι και επώνυμοι, πολιτικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς. Το σεξ, όμως, δεν ήταν ντροπή, δεν ήταν ακολασία, δεν καταδικάζονταν από καμμία θρησκεία, από κανένα εξουσιαστή, μέχρι… Τα πρώτα “Μη” και “Δεν πρέπει” στον έρωτα τα έφαγε στη μάπα η ανθρωπότητα όταν γράφτηκε η εβραϊκή Βίβλος, κάπου πριν 2.500 χρόνια. Κι αυτό δεν έγινε επειδή οι Εβραίοι είχαν βρωμόστομα.

Οι αράδες είναι μία μικρή σπονδή του αποδυτηριάκια για να απενοχοποιηθεί το δήθεν τολμηρό γράψιμο, η χρήση απαγορευμένων λέξεων, που κάποιες φορές η αναφορά τους είναι απαραίτητη όταν μιλάμε για σεξ, για γαμήσι. Γιατί η οργή του Κάτουλλου; Επειδή τον είπαν ποιητή ξεδιάντροπο, ότι είναι πρόστυχα τα στιχάκια του. Κι αυτός είπε στον Αυρήλιο: “Στο στόμα σου τον παίρνεις, και εσύ, Φούριε, τον δέχεσαι από πίσω”.

Κάτι άλλο, με την ευκαιρία. Ο Οράτιος είναι ο Διονύσιος Σολωμός και μαζύ ο Κωστής Παλαμάς της αρχαίας Ρώμης. Μια γυναίκα παραπονιέται που δεν την πλησιάζει σεξουαλικά ο σύζυγός της. Κι αυτός πώς αντιδρά; Πιάσε πράμα και άσε κάποιους να μιλάνε για πορνογραφία...

“Πώς τολμάς, γυναίκα! Είσαι πια αιωνόβια, σχεδόν αιωνόβια, μία αποχαυνωμένη, τα δόντια σου κατάμαυρα, η φάτσα σου πήκτρα στις ρυτίδες και ανάμεσα στα κοκκαλιάρικα οπίσθιά σου μία χάσκουσα οπή πιο αποκρουστική και από τον κώλο της αγελάδας που χέζει. Πώς τολμάς να διαμαρτύρεσαι γιατί δεν με καυλώνεις”.

Διαβάστε ακόμα:

Ερως για την παρθένα του Μονάχου