ΤΟΤΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ 'ΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ

Ξεχωριστή φυλή ανθρώπινη οι συγγραφείς. Κάποιοι απ’ αυτούς με τρομάζουν, ευχάριστα, αποκαλυπτικά, θαυμαστικά, ακόμα και με τις πιο απλοϊκές κουβέντες τους. Με μία φράση τους, με λέξεις πολυμεταχειρισμένες, όχι “κουλτουριάρικες”, ίσως σε στείλουν με πύραυλο να πας να συναντήσεις τη δική τους σκέψη.

Πέρα απ' αυτό. Είναι και η καύλα της γραφής. Ο μέγας έρωτας να γράφεις, να συγγράφεις. Ανείπωτη ηδονή. Ατομική ικανοποίηση, πνευματική, ψυχική. Είσαι εσύ στο χαρί και ο εαυτός σου. Δεν χρειάζεσαι δεύτερο, άλλο άτομο, για να βρεις με το γράψιμο τις ισορροπίες σου, να χαρίσεις στο Είναι σου ό,τι το μυστηριώδες προσφέρει η καταγραφή και το σκάλισμα της φαντασίας σου. Κι όταν βγαίνουν πάνω στο χαρτί πράγματα, δικά σου, κατάδικά σου που δεν τα περίμενες, δεν τα... ήξερες πως ήταν κρυμμένα μέσα σου.

Ρώτησαν τον νομπελίστα συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα, από την ισπανική εφημερίδα  Ελ Παϊς. «Ποιά είναι η μεγάλη σας ελπίδα, το πιο ακριβό σας όνειρο;». Κι αυτός είπε.

- Να μπορώ να διαβάζω και να γράφω έως το τέλος της ζωής μου. Αν πάει έτσι, τότε θα έχω ένα θάνατο ευτυχισμένο.