ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗΝ ΕΜΙΛΥ
21/08/2014
•
Σα φίλος του σινεμά δεν βλέπω μονάχα ταινίες, αλλά τη βρίσκω να παρακολουθώ και το ρεπορτάζ της βαρειάς αυτής βιομηχανίας που είναι ο κινηματογράφος. Αδυναμίες είναι αυτές. Άλλος φτιάχνεται με τα παραμυθάκια κλάσεως νηπιαγωγείου που παίζουν στο καθημερινό ρεπορτάζ της ομαδάρας τους, άλλος με τον πόλεμο των άστρων και τον διαστημικό ανταγωνισμό ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας.
Δουλεύει η συνταγή στο Χόλυγουντ. Κάνουμε σινεμά, κάνουμε τέχνη, ό,τι θες να το πεις, όμως δεν κάνουμε τίποτα αν αγνοούμε τους κανόνες της αγοράς. Τι θέλει ο κόσμος. Ποια είναι η συνταγή, λοιπόν;
Μια δυνατή ιστορία, κατ' αρχήν. Ένα στόρυ που να τα έχει όλα, αν είναι δυνατόν. Αίσθημα, μυστήριο, θάνατο, χαρά, λύπη. Δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή να γίνει ταινία μια ιστορία από ένα γραμμένο βιβλίο. Ένα μπεστ σέλλερ. Ένα μυθιστόρημα που έχει μοσχοπουλήσει.
Star system δεν είναι μόνον αν παίξουν στην ταινία φιρμάτοι πρωταγωνιστές, αλλά και το story να έχει τις προϋποθέσεις για να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες. Η ταινία για την οποία αναφέρομαι και θα προβληθεί στις 5 Οκτωβρίου, βασίζεται στο best seller μιας κυρίας Τζίλιαν Φλυν, η οποία μάλιστα δεν είχε πρόβλημα να αλλάξει το φινάλε.
Άλλο βιβλίο, άλλο σινεμά. Άλλο παίρνω την υπόθεση ενός φιλμ και την κάνω νουβέλα, άλλο πληρώνω το δικαίωμα του συγγραφέα για να κάνω ταινία το μυθιστόρημά του. Της είπανε, λοιπόν, της συγγραφέως “Αγοράζουμε το story σου, όμως δεν μας αρέσει, το θεωρούμε αντιεμπορικό το τέλος, το θέλουμε έτσι”.
Η συνταγή απαιτεί κι ένα “όνομα” ηθοποιού. Ο Μπεν Άφλεκ δεν είναι Μπραντ Πητ, ούτε Ματ Νταίημον, όμως βρίσκεται στα επάνω του με το Όσκαρ που κέρδισε. Κάπου το έργο με τίτλο “Το κορίτσι που εξαφανίστηκε” ήθελε μια ενίσχυση κι έτσι ο σκηνοθέτης έβαλε στο καστ την Emily Ratajkowski, το πιο σέξυ πλάσμα στη γη σήμερα, για αρκετά περιοδικά.
Θα δω τη μαγκιά του σκηνοθέτη που έκανε “Το κορίτσι με το τατουάζ” Νταίηβιντ Φίντσερ. Πώς, δηλαδή, διαχειρίστηκε με την κάμερα το 23χρονο μανουλομάνουλο, ένα μελανούρι που τρέχουν τα σάλια σου.
Διαβάστε ακόμα: