EYTYΧΙΑ, ΟΧΙ ΛΥΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΡΙΑΡΑ

Φοβερά πράγματα. Τη λύπη του είχε εκφράσει ο πρόεδρος της δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας για το θάνατο ενός σπουδαίου Έλληνα, του φιλόλογου Εμμανουήλ Κριαρά. Κανονικά ο Τσάρλς έπρεπε να δηλώσει τη χαρά του. Την ευτυχία του που ο γίγαντας Κριαράς έζησε μέχρι τα 108 του χρόνια.

Όταν λες λυπάμαι για το θάνατο ενός υπεραιωνόβιου, τότε καταργείς τον Θεό. Να μην υπάρχει θάνατος. Πόσα χρόνια δηλαδή, έπρεπε να ζήσει ακόμα ο Κριαράς για να μη λυπηθούμε στο θάνατό του, 187, 253, πόσα χρόνια;

Άλλη ανοησία. Ένας άλλος χαρακτήρισε απώλεια το θάνατο Κριαρά. Τι λες, βρε αγράμματε; Ο άνθρωπος έγραψε 60 βιβλία, άφησε πνευματικό έργο ογκώδες και σημαντικό, σχετικά με την ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει καμία απώλεια, αστοιχείωτε. Εκτός κι αν ήθελες να συνεχίζει τις έρευνες και τις μελέτες του ο Κριαράς και μετά τα 108 του χρόνια.

Τι γίνεται, όμως; Πεθαίνει κάποιο σημαντικό άτομο και πέφτει η υποκρισία, η τυπικότητα του κερατά. Λυπούμεθα για το θάνατο του, και μπλα μπλα..., ήταν μεγάλος, μπλα μπλα... Βεβαίως και ήταν μεγάλος ο Κριαράς, όχι εσύ, που τα ίδια θα έλεγες και για ένα χαμένο κορμί, εσύ που κλαις τον Κριαρά, από τον οποίον δεν πήρες τίποτα.

Διαβάστε ακόμα:

Αυτός που τα έβαλε με τον Θεό