ΤΟΝ ΕΙΠΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Θέλω να γράψω γι’ αυτόν τον ανθρωπάκο που είναι ο απόλυτος ορισμός του παρεξηγημένου. Αυτουνού που έχει αξία, όμως στον καιρό του, όσο ζούσε, έλεγαν ότι είναι της πλάκας. Τον αρνιόντουσαν. Τον αμφισβητούσαν. Τον αποδοκίμαζαν.

Φοβερό, ε; Αφού σε χώσουν στον τάφο, μετά το θάνατό σου να σε αναγνωρίζουν για σπουδαίο. Έτσι που λες με τον Αυστριακό συνθέτη Anton Bruckner, που γεννήθηκε σα σήμερα, 4 Σεπτεμβρίου, το 1824. Ανέβαινε ένα έργο του στο θέατρο και στη μέση της παράστασης άδειαζαν τα καθίσματα από τους θεατές. «Τι μαλακία μουσική είναι αυτή…» διαμαρτυρόντουσαν. Και το κλου. Εγκατέλειπαν τις θέσεις τους και αρκετά μέλη της ορχήστρας διότι δεν δεχόντουσαν να παίζουν ανοησίες...

Κι όμως! Μόλις λίγο πριν πεθάνει ο Μπρύκνερ γνώρισε τιμές ως δημιουργός και μετά το θάνατό του θεωρήθηκε ότι άνοιξε δρόμους στις φόρμες της συμφωνικής μουσικής.

Συμβαίνει. Ξέρεις, σε κάποιες περιπτώσεις, όχι πως αυτός είναι κανόνας, ορισμένοι καλλιτέχνες και μη διαθέτουν την απόκρυφη τέχνη να «επιβάλλουν» στο κοινό τη δουλειά τους. Να επιπροσθέτουν σ’ αυτό που φτιάχνουν εκείνο το «στοιχείο» που λειτουργεί επικοινωνιακά, που αρέσει στη συλλογική συνείδηση, στο γούστο του κόσμου.

Γεννήθηκε σε μια επαρχιακή πόλη ο Μπρύκνερ και στα 13 του έγινε μέλος παιδικής χορωδίας σε μοναστήρι. Αυτή ήταν η πρώτη του προσέγγιση με τη μουσική. Στα 21 έπαιζε ως βοηθός όργανο σε μοναστήρι και από τότε άρχισε να γράφει εκκλησιαστική μουσική. Όταν στα 39 του ήρθε σε επαφή με τη μουσική του Βαγκνερ, ε, τότε έπαθε ο άνθρωπος. Τότε «άκουσε». Τότε «είδε». Τότε αληθινά του αποκαλύφθηκε τι σημαίνει μιλάω με τη γλώσσα της Αιωνιότητας. Τη γλώσσα της Μουσικής. Έγραψε 11 συμφωνίες.

Διαβάστε ακόμα:

Ηρθε στην Ελλάδα και δεν βρήκε αρχαιότητα