ΑΝΑΨΕ ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΩΣ' ΜΟΥ ΦΩΤΙΑ

Άμα ανοίξουμε το βιβλίο με τις ατελείωτες ιστορίες των ρεμπέτηδων, τότε επί τόπου θα ταξιδεύσουμε σε μία άλλη Ελλάδα, προπολεμική, μεσοπολεμική, εκείνη που γέννησε τον Σπύρο Ζαγοραίο. Λαϊκή μουσική, φτωχατζήδικη, όχι κουλτουριάρικη, όχι έντεχνη και ποιοτική. Αυτή ήτανε, όμως. Με κύριο όργανο το μπουζούκι, χρόνια πολλά πριν το ανακαλύψουν ο Θεοδωράκης και ο Χατζηδάκις και πριν οι πενιές αρχίσουν να βαράνε στην παραλία της νύχτας και της παρακμής της μεσαίας τάξης.

Άναψε το τσιγάρο δωσ' μου φωτιά
Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά

Σουξέ τραγουδισμένο πρώτη φορά από τον Σπύρο Ζαγοραίο, που πέθανε στα 86 του, σα σήμερα 20 Οκτώβριου το 2014 . Άνθρωπος παλιός, μιας παλιάς εποχής, ξεχασμένης σήμερα. Απλός, ευθύς, γνωστός ως ο τραγουδιστής με το ένα χέρι. Για χρόνια ντουέτο με την γυναίκα του, την Ζωή Ζαγοραίου.

Είχε πάει για χόρτα, στην Αθήνα, στη γερμανική κατοχή, τότε που η πρωτεύουσα ήταν ακόμα χωριό, έφευγες δυο βήματα από το σπίτι σου και κάπου θα έβρισκες χόρτα. Ο 13χρονος Σπύρος δεν είχε σπίτι του μελανοδοχείο, βρήκε μέσα στα χόρτα τη χειροβομβίδα, την πέρασε για το δοχείο, το κόλπο που βάζουνε μέσα το μελάνι και την πήρε μαζί του.

Όταν αργότερα, στο σπίτι του, τράβηξε την περόνη, το σιδερικό έσκασε και του έφαγε το χέρι. Βλέπεις, δεν είχε δει πολεμικές ταινίες να έχει πάρει μια ιδέα τι είναι χειροβομβίδα.

Σε πόνεσ' η καρδιά μου και σε γουστάρει
Θέλω τα δυο σου χέρια για μαξιλάρι
Άσε να γείρω απόψε στην αγκαλιά σου
Πες μου το ναι, καλή μου, κι όλα δικά σου
Άναψε το τσιγάρο δωσ' μου φωτιά
Έχω μεγάλο ντέρτι μες στην καρδιά

Διαβάστε ακόμα:

Ντάρλινγκ, προχώρα σε θέλει όλη η χώρα