ΣΩΦΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΛΑΤΕΡΝΑΤΖΗΣ

Αγαπημένος. Ένας από τους αγαπημένους του ελληνικού σινεμά. Ο Μίμης Φωτόπουλος είναι μέσα στην ενδεκάδα. Τόσους είχα μετρήσει και τους είχα συμπεριλάβει στην πρώτη γραμμή των κωμικών ηθοποιών. Δεν είναι υποτιμητική η ένταξή τους στην κωμωδία, αν λάβεις υπ' όψιν ότι, όπως λένε οι ειδικοί, είναι πιο δύσκολο είδος για τον ηθοποιό από το δράμα.

Μιλάμε για ηθοποιάρες. Γίγαντες. Φωτόπουλος και Αυλωνίτης, Χατζηχρήστος και Γκιωνάκης, Μακρής και Ηλιόπουλος, Παπαγιαννόπουλος και Σταυρίδης, Ρίζος και Βέγγος. Λέω για την παλαιά φρουρά τη σινεματζήδικη και την επιθεωρησιακή, όλοι τους έπαιξαν και ρόλους δραματικούς. Όλοι τους με την αξία τους και τη γραφικότητά τους, τα έκαναν όλα. Ό,τι ήθελες, έπαιζαν.

Σ' ένα χωριό της Γορτυνίας, την πασίγνωστη λόγω της παραμονής εκεί του αποκλεισμένου Μίκη Θεοδωράκη, την Ζάτουνα, γεννήθηκε το 1913 ο Μίμης Φωτόπουλος, το Σωφεράκι, ο Γρουσούζης, ο “Τυφλός” στην Κάλπικη Λύρα, ο Λατερνατζής στο Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο, ο Θόδωρος και το δίκαννο, στη σούμα 101 ταινίες έπαιξε.

Ξεκίνησε να σπουδάσει φιλοσοφική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και βρέθηκε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου, το μαγκάκι, ο λαϊκός τύπος στους ρόλους του στον κινηματογράφο, που όμως έπαιξε και σοβαρό, που λέμε, θέατρο. Τσέχωφ, Ίψεν, Σαίξπηρ. Πρώτη εμφάνιση στο σινεμά το 1948, με 4 ταινίες!

Ο Μίμης Φωτόπουλος ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος, πράος, σεμνός (στη φωτό με τη Γεωργία Βασιλειάδου). Ήταν και λογοτέχνης. Έγραψε ποίηση, βιβλία αυτοβιογραφικά, ακόμα και δύο θεατρικά έργα. Χόμπυ του η ζωγραφική, έκανε εκθέσεις με τη δουλειά του, μια δική του τεχνική κολάζ, συνήθως με γραμματόσημα.

Στην κατοχή ο αριστερός Μίμης Φωτόπουλος οργανώθηκε στο ΕΑΜ. Τα Δεκεμβριανά τον μαζέψανε και μ' άλλους 5.000 πατριώτες, αριστερούς κι όχι, οι Βρετανοί τους στείλανε σ' ένα στρατόπεδο, έξω από την Αλεξανδρούπολη της Αιγύπτου. Επί δικτατορίας του Παπαδόπουλου είχαν εξορίσει στη Γυάρο την γυναίκα του, με την οποία έκανε δύο κόρες. Πέθανε ξαφνικά από ανακοπή στις 29 Οκτωβρίου, σα σήμερα το 1986.

Διαβάστε ακόμα:

Ποιος είσαι, ρε, ο Παγκανίνι είσαι;