Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΜΟΥΡΑΙ

Για να κερδίσει τον πόλεμο η πουτάνα η Αμερική ρίχνει τις δύο ατομικές μπόμπες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Εκατοντάδες αξιωματικοί του ιαπωνικού στρατού κάνουν χαρακίρι αφιερώνοντας την αυτοκτονία τους στον αυτοκράτορα από τον οποίον ζητούν συγχώρεση για την ήττα. Αυτά είναι αδιανόητα πράγματα για τον Δυτικό. Όπως είναι εκτός κάθε σκέψεως στη Δύση η απόφαση των καμικάζε να πέφτουν με αεροπλάνο-μπόμπα σε εχθρικό παπόρι.

Ο δάσκαλός μου, ξέχνα τα θρανία στο σχολείο, μιλάω για δάσκαλο, όχι κάποιον δημόσιο υπάλληλο, μου είπε “Πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην Ιαπωνία είναι άγνωστα στη Δύση, ούτε και πρόκειται ποτέ να γίνουν κατανοητά”. Αυτό, όταν έγινε γνωστή η αυτοκτονία του Γιουκίο Μισίμα, σα σήμερα 25 Νοεμβρίου, το 1970.

Από αριστοκρατική οικογένεια ο 45χρονος συγγραφέας Γιουκίο Μισίμα, εκπαιδευμένος στην αυτοάμυνα και τις πολεμικές τέχνες, στην απόλυτα πνευματική τους διάσταση, είχε φτιάξει το τέλειο ανδρικό κορμί χωρίς αναβολικά. Παρέδωσε το τελευταίο του έργο, το “Εκπεσών Άγγελος” και με τον ιδιωτικό στρατό του, από 100 νέους, επιχείρησε να καταλάβει το Γενικό Επιτελείο Στρατού της Ιαπωνίας. Γιατί;

Ήταν Ιάπωνας. Ήταν της παράδοσης. Βαθειά χαραγμένο μέσα του ότι Ο Δρόμος του Σαμουράι Είναι ο Θάνατος. Ο μεγάλος θάνατος. Ο αξιοπρεπής θάνατος.

Τον είπαν φασίστα τον Μισίμα. Εθνικιστή. Αυτούς τους πετάμε από το μπαλκόνι. Ας συνεχίσουμε την κουβέντα..., στον ποιητή δεν άρεσε η δυτικοποίηση της γιαπωνέζικης κοινωνίας, οι ''αλλαγές'' της μετά τον πόλεμο. Όπως αναμένονταν “απέτυχε” το “πραξικόπημα” του και το μεσημέρι με τέσσερις μαθητές του έκανε σεπούκου στην ταράτσα του Γενικού Επιτελείου.

Πρέπει να πεθαίνουμε νέοι, έλεγε ο Γιουκίο Μισίμα, τρεις φορές υποψήφιος για Νόμπελ λογοτεχνίας. Στο βιβλίο του “Ηθική των Σαμουράι στη σύγχρονη κοινωνία” αναλύει την αρχέγονη σχέση των Ιαπώνων με το θάνατο.

Δεν είναι ο μόνος Ιάπωνας συγγραφέας που έχει αυτοκτονήσει. Στην πραγματικότητα δεν αυτοκτονεί, αλλά με σεπούκου, με τον παραδοσιακό, τον τελετουργικό τρόπο δηλώνει στην πράξη τη σχέση της ύπαρξής του με το θάνατο. Επειδή είναι Ιάπωνας. Επειδή έχει ψυχή σαμουράι. Τι θα πει αυτό;

Εγώ ο σαμουράι, λέει ο αποδυτηριάκιας και δεν μεταφέρω λόγια κανενός, δεν είμαι υπηρέτης του αφεντικού μου. Απλά γνωρίζω ότι έχω ανάγκη από αφεντικό, από αρχηγό, από κάποια ανώτερη γήινη και υπαρξιακή έννοια την οποία εκπροσωπεί ο αφέντης, ο άρχοντας, ο σογκούν, πάντα στο όνομα του αυτοκράτορα. Πριν παραδώσει το πνεύμα ο Μισίμα φώναξε “Ζήτω ο αυτοκράτορας”. Ασφαλώς η σκέψη του δεν πλησίαζε το πρόσωπο του αυτοκράτορα εκείνη την περίοδο, αλλά ό,τι εκπροσωπεί το στέμμα για τον αληθινό Ιάπωνα στην Ιαπωνία.

Μεγαλείο και γαλήνη προσφέρει η Ελευθερία του ατόμου όταν αυτό κουβαλάει την πνευματική δύναμη να αποφασίζει το θάνατό του.

Διαβάστε ακόμα:

Κατάρα, κατάρα στον Μπαρούχ