ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΧΩΡΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Πάω σινεμά για να δω σινεμά, όχι τους δήθεν πειραματισμούς κάποιου σκηνοθέτη που άλλα θέλει να μου πει κι άλλα εγώ καταλαβαίνω, αν δεχθούμε ότι καταλαβαίνω ό,τι είδα. Δεν έχω κανένα κόμπλεξ να δηλώσω κουλτουριάρης και αντισυμβατικός, όμως δεν φοβάμαι να πω μαλακία τη μαλακία. Δεν θα κωλώσω επειδή κάποιοι περίεργοι, ίσως από την ανάγκη τους να ξεχωρίσουν, να δηλώσουν προοδευτικοί και ανανεωτικοί, θα υμνήσουν τη μαλακία και θα την αποθεώσουν ως πρωτοπορία, ως επανάσταση κι άλλα τέτοια κουφά.

Δεν αντέχω άλλο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, τον Πάπα, λέει, του γαλλικού σινεμά. Τον πρωτεργάτη της Nouvelle Vaque. Γεννήθηκε σα σήμερα 3 Δεκεμβρίου, το 1930, και παίρνω την αφορμή να πω τα δικά μου. Για έναν άνθρωπο που έχει χαρακτηριστεί “ποιητής του κινηματογράφου”.

Είσαι η δουλειά σου, όχι αυτό που δηλώνεις. Ούτε αυτό που θέλουν να βλέπουν σε εσένα κάποιοι της ψευτοδιανόησης. Στην περίπτωση του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, τουλάχιστον εγώ, δεν βλέπω να έχουν κάποια σχέση οι ταινίες του μ' όλα αυτά που του αποδίδουν. Ότι είναι ο αριστερός, ο πολιτικός σκηνοθέτης, ότι στην άλφα ταινία εννοεί αυτό, στη βήτα ταινία συμβολίζει το άλλο, στη τρίτη ταινία περνάει το τάδε μήνυμα.

Η ουσία είναι μία. Βλέπεις σινεμά του Jean Luk Godard και σα μαλάκας προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι μαλάκας. Επειδή όλα αυτά που του πιστώνουν δεν τα βλέπεις στις ταινίες του. Για πέταμα είναι και η “Περιφρόνηση”, που θεωρείται το αριστούργημά του και στην οποία πρωταγωνιστεί η θεά Μπριτζίτ Μπαρντώ. Ταινία άξια περιφρόνησης.

Διαβάστε ακόμα:

Η τέχνη να γράφεις ιστορίες