ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟΣ ΘΕΑΤΡΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όταν ένας άνθρωπος είναι πέραν από το συνηθισμένο χαρισματικός το τελευταίο που θα σκεφθείς είναι αν μπορείς να συνεννοηθείς μ' αυτόν. Για ποιό λόγο;. Απλά εκείνο που σ' ενδιαφέρει είναι να παίρνεις απ' αυτόν. Ο οποίος ανήκει αλλού, όχι σε σένα, που είσαι ηθοποιός, σκηνογράφος, μουσικός, θεατρώνης, οτιδήποτε. Αυτός έχει πατρίδα και θρησκεία μαζί το θέατρο, την τέχνη του.

Η Μελίνα Μερκούρη για τον Δημήτρη Ροντήρη το είπε. Θεωρούσε προδότη τον ηθοποιό που δεν τον πίστευε. Και άπιστο εκείνον που πήγαινε σ' άλλο θέατρο. Ήταν η Αγία Γραφή του ελληνικού θεάτρου.

Παθιασμένος. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά η δουλειά του. Ασφαλώς απαιτούσε από τους συνεργάτες του τυφλή υποταγή. Χωρίς όρους. Γράφουμε για ένα βουνό, για ένα κολοσσό του ελληνικού θεάτρου, με αφορμή το θάνατό του σα σήμερα, 20 Δεκεμβρίου, το 1981. Είναι ένα κεφάλαιο που ακόμα και σήμερα απασχολεί, με την έννοια ότι άλλοι τον θεωρούν θεσμό, άλλοι τον αμφισβητούν.

Πειραιώτης ο Δημήτρης Ροντήρης έφτιαξε το “Πειραϊκό Θέατρο” το 1957 κι άρχισε να δίνει παραστάσεις αρχαίου δράματος σ' όλον το κόσμο. Με σκηνοθετικό στυλ δικής του σχολής παιζόντουσαν οι τραγωδίες Αισχύλου και Ευριπίδη.

Γεννήθηκε το 1899 και πήγε στη Σχολή Ευελπίδων, όμως μετά από δύο χρόνια μπήκε στη Νομική. Ξεκίνησε ηθοποιός 20χρονος κι έφυγε ενωρίς στην Αυστρία για να σπουδάσει θέατρο. Στη Γερμανία γνωρίστηκε με τον σημαντικό Αυστριακό σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ.

Διαβάστε ακόμα:

Το πάντρεμα του ξύλου με το βερνίκι