ΑΝ ΕΙΧΑΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΙΤΑΛΙΑ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ, ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

Ο καλός, λέει, ελληνικός κινηματογράφος. Εννοούν, βέβαια, τις κωμωδίες, όχι τα κλαψιάριακα μελό Θυσιάστηκα για το παιδί μου και Κυλήστηκα στο πεζοδρόμιο από ανάγκη. Οι ταινίες, λοιπόν, που πρωταγωνιστούσαν Σταυρίδης και Χατζηχρήστος, Αυλωνίτης και Φωτόπουλος, Ηλιόπουλος και Βέγγος, Γκιωνάκης και Μακρής, όλοι τους ηθοποιάρες, θεωρούνται “Ο καλός ελληνικός κινηματογράφος”.

Η κωμωδία είναι σοβαρό πράμα. Στόχος δεν είναι μόνο να χαμογελάσει ο θεατής με τίποτα χοντράδες, να πέσει τούρτα σε μια φάτσα, να γλυστρήσει κάποιος από μπανανόφλουδα.
Ο δημιουργός φιλοδοξεί να περάσει το μήνυμά του μ' έναν πιο εύθυμο, πιο ανάλαφρο τρόπο, με την κωμωδία, η οποία βέβαια είναι καλλιτεχνικό είδος πιο δύσκολο από το δράμα.

Η ιταλική κωμωδία στο σινεμά που έγραψε Ιστορία μπορεί να χαρακτηριστεί “πολιτική”, πολιτικοποιημένη. Φωτίζει αδυναμίες και συμπεριφορές της κοινωνίας. Το μαχαίρι της φθάνει μέχρι το κόκκαλο. Σπάνια το έβλεπες αυτό στις ελληνικές κωμικές ταινίες του λεγόμενου καλού σινεμά.

Για παράδειγμα στο “Ζητείται Ψεύτης” με τον έξοχο Ντίνο Ηλιόπουλο, ταινία όπου θίγεται το φαινόμενο του ρουσφετιού. Την γύρισε ο Δαλιανίδης, όμως μόνο να γελάσουμε, όχι να ματώσουμε για τον μαυρογιαλουρισμό, μία από τις κατάρες της νεοελληνικής ζωής.

Ο Ντίνο Ρίζι είναι ο “πατέρας της ιταλικής κωμωδίας” γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου το 1916 από πατέρα γιατρό στην Σκάλα του Μιλάνου και σπούδασε κι αυτός ιατρική, για να γίνει ψυχίατρος. Από τα 24 χρόνια του όταν πρωτοέγινε βοηθός σκηνοθέτης του Αλμπέρτο Λατουάντα αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά με το σινεμά. Γύρισε 80 ταινίες, μικρού και κανονικού μήκους. Πέθανε σα σήμερα 7 Ιουνίου το 2008.

Έφτιαχνε κωμωδίες, αλλά σάρκαζε τα στραβά και τα ανάποδα της ιταλικής κοινωνίας ο καυστικός Ντίνο Ρίζι. Και έκανε πρωταθλητισμό, με ηθοποιούς θηρία, όπως ο Βιτόριο Γκάσμαν, ο Αλμπέρτο Σόρντι, ο Ούγκο Τονιάτσι.

Αυτή είναι η διαφορά μας από τον ιταλικό κινηματογράφο. Εκτός από την τριάδα Ντίνο Ρίζι, Μάριο Μονιτσέλι, Ετόρε Σκάλα, υπήρχαν κι άλλοι σκηνοθέτες που έκαναν, ας το πούμε έτσι, “πολιτικές'', ''κοινωνικές'' κωμωδίες.

Διαβάστε ακόμα:

Εκανε σινεμά τη λογοτεχνία