ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΟΥ ΡΙΞΩ ΕΝΑ ΜΑΝΙΚΙ!

Γράφει ο ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ

Με αφορμή την νέα χρονιά έλαβα ένα μήνυμα:« Προσευχήσου να γεννηθεί μέσα στην καρδιά σου ο Χριστός, κι όλα θα τα βλέπεις καλύτερα». Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω για την τιμή της πρόσκλησης. Κατά δεύτερον, δεν ξέρω τι να κάνω. Ούτε την σχετική προσευχή γνωρίζω, αλλά ούτε κι έχω διαμορφωμένο τον χώρο της αντλίας του σώματος μου για επικείμενο τοκετό. Και δη θεανθρώπου. Αλλά δεν πειράζει. Το μήνυμα το εξέλαβα σαν μια σπουδαία, κι επομένως ανεδαφική ευχή. Όσο κι αν πιστεύω οτι Χριστός και νέος χρόνος, δεν έχουν κάποια σχέση. Κι άρα οι ευχές είναι άκυρες.

Σαν αυτές που λέμε σήμερα για την καινούργια χρονιά. Τις κλισέ και τις στερεότυπες. Αυτές με τις οποίες είμαστε οπλισμένοι την ώρα που κάνουμε την κοινωνική υποχρέωση ή το υποχρεωτικό δικαίωμα για την, λόγω των ημερών, επίσκεψη μας σε κάποιο γιορτινό στέκι. Σπίτι, μαγαζί, δεν έχει σημασία. Τα ίδια λέμε.

Ο λόγος πλέον καθορίζεται από τον χρόνο. Κι έτσι ο άνθρωπος αποδεικνύει για άλλη μια φορά την μπαρουφοσύνη του. Αφού δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να σκεφτεί για να πει, τραβάει το σουξέ της εποχής: « Και του χρόνου να μαστε καλά», « Καλή χρονιά» , και το κορυφαίο « χρόνια πολλά». Πόση αυτοακύρωση πέφτει ακόμα και σε δημιουργικό μυαλό. Πόσο κοινότυπο ακούγεται για τον ανθρώπινο νου μια γελοία φράση που υπάρχει μόνο και μόνο για να καλύπτεται η απουσία της πραγματικής επικοινωνίας αλλά και της διάθεσης για πιθανή λύση κάποιου προβλήματος.

Κι ο χρόνος εκεί. Ήρεμος και ψύχραιμος να περιμένει ήσυχα την σειρά του. Γέρασε το προηγούμενο έτος και φεύγει με κλωτσιές. Συνταξιούχος που πετιέται σαν στημένη λεμονόκουπα. Τώρα έρχεται το μωρό, το καινούργιο, το νέο, που μάλλον πρέπει να είναι το πρώτο προϊόν στην ανθρώπινη βιομηχανία με πασίγνωστη ημερομηνία λήξης. Και με ακρίβεια δευτερολέπτου μάλιστα. Όχι σαν κονσέρβα, που και ληγμένη να είναι, την ανοίγεις για να διαπιστώσεις αν πράγματι είναι χαλασμένη.

Δεν πειράζει όμως. Ειδικά τον χρόνο, που ζει στον θρόνο του, αλλά και τον άνθρωπο που είναι στην μάταια ελπίδα του. Δεν πα να λέει ό,τι θέλει ο Αϊνστάιν :« Η διάκριση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση». Και τι να ξέρει ο μαλάκας της σχετικότητας; Κι άντε και ξέρει. Είναι ανάγκη εμείς, οι απλοί θνητοί να εφαρμόσουμε στην πράξη τα λόγια του; Εδώ ξεπεράσαμε ολόκληρο Χριστό, που ανασταίνεται κιόλας, με κάποιον πεθαμένο Αλβέρτο θα ασχοληθούμε;

Σε παρακαλώ κύριε. Έχουμε σοβαρά πράματα να κάνουμε. Έχουμε νέα πανηγύρια και νέα εδέσματα να ρίξουμε μέσα μας. Εμείς την εφεύρεση μας, τον χρόνο, δεν τον θέλουμε αναλογικό. Τον γουστάρουμε ψηφιακό και με απότομες διακοπές. Κι άρα, το νέο έτος , το επόμενο σκαλάκι για την κάσα, εμείς θέλουμε να το λέμε καλύτερο.

Για όλα φταίει ο παλιός χρόνος. Πραγματική αμερικάνικη υπερπαραγωγή, που την ώρα που καίγεται ο ήρωας από την αγωνία να σώσει τον κόσμο, σταματάει και πετάει κι ένα φιλάκι στην αρραβωνιαστικιά του. Σαν να της λέει: « Αν σωθώ, θάρθω να σε ξαναβρώ για να σου ρίξω εκείνο το μανίκι, μια που τα μέχρι τώρα δεν μου σηκωνότανε. Εσύ κάτσε εδώ να περιμένεις με τον τσεβρέ στο χέρι».

Κι έτσι κι εγώ αναμένω. Δεν κινούμαι. Δεν κάνω τίποτα. Βλέπω το 2015 να έρχεται ακάθεκτο και χαίρομαι. Στηρίζω τις ελπίδες μου σε ένα μωρό, που μέχρι να περάσει την εφηβεία του και να γίνει κι αυτό κωλόγερος θα κάθομαι απαθής χαζοχαρούμενος, μέχρι να σκίσω και την τελευταία σελίδα του ημερολογίου του.

Και να στείλω κι αυτήν την χρονιά στο πυρ το εξώτερον, αφού ήδη αισθάνομαι σίγουρος ότι το 2016 θα είναι καλύτερο. Και πού να δείτε τι καλύτερη θα είναι η μεθεπόμενη χρονιά, άσε δε το 2020 που θα έχει τελειώσει και η επιμήκυνση του δανείου του ΔΝΤ. Είδατε πώς τα προλαβαίνω όλα;

Και δεν σκέφτομαι άσχημα. Η χρονιά που φεύγει, μου πρόσθεσε μερικά κιλά παραπάνω και μου χάραξε και πέντε νέες ρυτίδες στο πρόσωπο. Μου πολλαπλασίασε μια καθημερινή ανασφάλεια για το αύριο μου και για το μέλλον των παιδιών μας. Μου αφαίρεσε, για να μην πω καλύτερα μου διαίρεσε, αυτό που νόμιζα ότι είχα χτίσει με τόσο κόπο όλα τα προηγούμενα χρόνια . Χοντρικά με παράκμασε και μπορώ να το διακρίνω ξεκάθαρα, άσχετα αν κάποιοι θα βολευτούν πίσω από την κουρτίνα που την φωνάζουν, σοφία ή εμπειρία. Πόσες μαλακίες μπορεί να πει ο άνθρωπος, ο διαρκώς χαμένος, προκειμένου να αυταπατάται ότι πάντα κάτι κερδίζει.

Και να πούμε ψέματα τώρα; Δεν υπάρχει καλή χρονιά. Τα πάντα είναι σχοινί υψηλότατης ελαστικότητας κι αντοχής, ξετυλίγεται χωρίς αρχή και τέλος, αλλά ο άνθρωπος γουστάρει να κατακερματίζει την χαζομάρα του με κάτι αστείες ημερομηνίες. Πότε ήταν ο μεσαίωνας, πότε κατοχυρώθηκαν τα εργατικά δικαιώματα, πότε γεννήθηκε ο Ζωροάστρης, πότε το ένα πότε το άλλο. Τρίχες κατσαρές δηλαδή για αριθμομνήμονες λάγνους του παρελθόντος που πάνε να παίξουν κανά τηλεοπτικό παιχνίδι. Καμία ουσία στην σημασία ότι αυτά που γίνανε τελείωσαν . Και η ύπαρξη κάποιου γεγονότος, ίσως να έχει κάποια σημασία. Πάντως δεν έχει καμία σπουδαιότητα το να θυμάσαι το πότε έγινε κάτι. Διότι η χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την αλήθεια είναι μια απλή επίπλαστη αριθμητική ψευδαίσθηση.

Το παιχνίδι όμως παίζεται σήμερα. Γελάστε, πιείτε, ντυθείτε σαν καρνάβαλοι με τα σμόκιν τις γραβάτες και τα στρας και πέστε μαλακίες. Η λαίλαπα ξέρει να περιμένει και δεν βιάζεται. Αναμένει δημοκρατικά την σειρά της. Να κάνει πιο πολλούς άνεργους, πιο πολλούς φτωχούς, και οικονομικά και πνευματικά, και να γεμίσει τον πλανήτη με αποτυχημένα περιπλανώμενα όντα. Να κάνει προσφυγιά χωρίς όμως να υπάρχει καινούργιο έδαφος για κάποια λύση. Να δημιουργήσει πιστούς σε οτιδήποτε πιθανώς να φέρει μια κάποια, έστω και πρόσκαιρη, λύτρωση που ικετευτικά θα τη δεχθείς όντας εξαθλιωμένος. Να σε φτάσει να υμνείς το τροχαίο δυστύχημα αφού και μαγκιά για αυτοκτονία δεν υπάρχει.

«Είθε και είθε και είθε». Πέστε τρίχες και σπεύσετε στο ρεβεγιόν της γέννησης του άγιου Βασίλη ή της νέας χρονιάς στην καρδιά σας. Τότε θα δείτε τον κόσμο διαφορετικά. Και θα επέλθει η ειρήνη, η πνευματική, παρέα με την ψυχική ανάταση. Μην γελάτε. Για κλάμα είναι όλα αυτά που ακούγονται αυτές τις ημέρες και τις νύχτες. Τι να αλλάξει δηλαδή; Τόσα εκατομμύρια χρόνια κυκλοφορεί όλο το ζωικό βασίλειο στην γη και το καταπίνει αμάσητο ο Κ(χ)ρόνος. Κι οι άνθρωποι εκεί με πείσμα να νομίζουν ότι τον σκοτώνουν άμα τον κόβουν σε έτη, μήνες, μέρες.

Τι καλή χρονιά ρε παιδιά; Πέστε μια καλή πρωτοχρονιά κι αρκετό να σας είναι και με μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι όντως αληθινή ευχή. Μια μέρα είναι, πανεύκολο να γίνει σπουδαία σε σχέση με ένα ολόκληρο χρόνο. Χώρια που ξέρουμε ότι και το 2015 θα το πετάξουμε σαν αποτυχημένο, όπως το έλατο που θα το ξεμπουκάρουμε από το μπαλκόνι διότι τρίβονται τα φύλλα του και γεμίζουν τα σπίτια μας με βρωμιές.

ΥΓ. Έχω την εντύπωση οτι ο μεγαλύτερος αντίχριστος, είναι ο παλιός ο χρόνος. Έξι μερες μετά την γέννηση του Χριστού, να σηκώνεται να φεύγει;

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ αναρτήθηκε στο blog του ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗ «το φως του φεγγαριού και η σκια του ήλιου»

Διαβάστε ακόμα:

Το καλαματιανό της μπουτάρας