ΛΑΟΠΛΑΝΟΣ ΜΕ ΑΡΧΙΔΙΑ Η ΑΡΧΙΔΙΑ ΛΑΟΠΛΑΝΟΣ;

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Κι έφτασε πάλι η ώρα. Η στιγμή του γίγαντα. Του βαθύτατου γνώστη των cds, του psi και των λοιπών αρχικών, που δεν τα θυμάμαι τώρα. Η στιγμή του ενός και μοναδικού, μετά τον περιούσιο βάσει Παλαιάς Διαθήκης, λαού της οικουμένης, που έχει φέρει την Ελλάδα στον ομφαλό του σύμπαντος. Του αποκλειστικού κληρονόμου των πέντε νεκρών της Αμφίπολης, τα μέχρι τώρα, αφού μάλλον υπάρχουν κι άλλοι.

Ήρθε το κρίσιμο λεπτό της ψήφου. Αυτό το λεπτό, που βάσει οικονομικών δεδομένων και προγραμμάτων, το βλέπω να γίνεται όλο και πιο συχνό. Ψηφιακό σαν δευτερόλεπτο. Σκέψης, κρίσης κι απόφασης για την επιλογή του κατάλληλου υπηρέτη. Του πολιτικού υπηρέτη του άρχοντα του καφενέ και της αενάου φωνής του Νίκου Οικονομόπουλου ή άντε και του Βέρτη ή της Πάολας.

Τρέμει το σύμπαν. Οι Έλληνες προσέρχονται στας διαφανείς κάλπας. Καλπάζουν ίνα διατηρηθεί το δικαίωμα της ψήφου σε πάντα μακάριο τω πνεύματι. Και ταυτόχρονα, τρέμουν όλα τα ΑΕΠ του πλανήτη. Όλων των δήθεν υπερδυνάμεων, που μας το παίζουν ανάπτυξη. Αν τυπώναμε κι εμείς χρήμα – κατά την Ραχήλ – θα σού ΄λεγα κι εγώ πού θα ήμασταν.
Αλλά δεν πειράζει. Αρκεί που είμαι πολύ χαρούμενος. Αρκεί που απολαμβάνω τις λίγες στιγμές που έχω την ελληνική υπηκοότητα. Διότι αισθάνομαι υπέρτατος, κατά το ρητό: Φωνή λαού, οργή Θεού. Χαίρομαι που ανήκω στην φωνή από την μιά, και στο θυμοειδές του Πλάστη από την άλλη. Χάιρομαι που ο Θεός, κατάργησε τις παλιές μονοκρατορίες παλιά, και μου έφερε την ισότητα της ψήφου. Τώρα, γιατί η οργή του λαού δεν έχει ακόμα καταλαγιάσει, είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, για την οποίαν το παρόν πόνημα, δεν θα ήθελε ιμπεριαλιστικής επεκτάσεως.

Το θέμα μας λοιπόν, είναι οι εκλογές. Και ψύχραιμα παρατηρούμε, οτι ο Έλλην βρίσκεται ξανά σε μια ιστορική διχάλα. Πόσες τέτοιες διχάλες, δεν έχουμε κληθεί να λύσουμε παλαιόθεν! Να διαλέξουμε συγκυβέρνηση δεξιών και σοσιαλιστών, ή ροζ κομουνιστών με σοσιαλιστές; Να φάμε κρέας με πατάτες ή πατάτες με κρέας; Δίλημμα φοβερό, που φτειάχτηκε από τον Λάο Τσε, τον Μάο, τον Τσε και τον οίκο των Rochilds.

Γύρναγε ο πολίτης όλη την εβδομάδα, σαν την άδικη κατάρα. Στα καφενεία, στα σοκάκια, στα μπουρδέλα, και γενικά όπου χτυπάει ο παλμός. Δεν έμεινε σπίτι του να κάνει ζάπινγκ. Ήθελε να αφουγκραστεί τον συμπολίτη του. Τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας και του παράλληλου χερογλύκανου. Τον άνθρωπο που θέλει να βλέπει τον κόπο και τον μόχθο του λευκό, σαν παλιό αρχαιοελληνικό περιστέρι, στο χέρι του. Σ” αυτές τις εκλογές, ο Έλλην δεν κλείστηκε στο καβούκι των σκέψεων του χαρίζοντας υπέρτατη τηλεθέαση στην Τατιάνα Στεφανίδου ή την άλλη που βρίσκει χαμένους συγγενείς, επειδή ο Ερυθρός Σταυρός τεμπελιάζει. Ό Έλλην σήμερα, δηλαδή χθες, συμπεριφέρθηκε σαν τους τρεις σωματοφύλακες, που φυσικά ήταν τέσσερις.

Κι αποφάσισε. Πιο ώριμος από ποτέ. Και, από τότε που έφερε τον Χριστιανισμό αλλά και, από τότε που φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη. Όπως και να το κάνεις, είναι πολύ δύσκολη η απόφαση η μετεκλογική. Της επιλογής της πίτσας. Να πάρεις Dominos ή να πάρεις Pizza hut; Από την ώρα που θα κλείσουν οι κάλπες, μέχρι την ώρα των πρώτων αποτελεσμάτων, μέσα στα διαπλεκόμενα κανάλια και τους ρουφιάνους δημοσιογράφους που όμως όλοι θα παρακολουθούν, να μην έχεις τίποτα μπροστά σου να τσιμπάς;

Διότι υπάρχει και κάτι άλλο. Η ημέρα της κάλπης, είναι μιά γιορτή. Της δημοκρατίας, του άρχοντα της μιάς ημέρας και της βούλησης του ελεύθερου πολιορκημένου, όπως είχε γράψει κι ο Άγγλος φιλέλλην, ταμάμ για την από τότε ελληνική μαλακία αλλά σίγουρα τα χασίσια δεν ήταν καλαματιανά. Τέτοια μέρα λοιπόν, δεν μπορεί να κάθονται οι άνδρες μπροστά στην τηλεόραση και να μαγειρεύουν οι γυναίκες. Οπότε μιλάμε για delivery, το οποίο μάλιστα πρέπει να γίνει την παραμονή των εκλογών, για να μην υπάρχουν καθυστερήσεις φαγητού την ώρα που αναλύσει ο Πρετεντέρης και οι όμοιοι του, που την Κυριακή δεν είναι διαπλεκόμενοι αλλά μας διαφωτίζουν. Οπότε την Κυριακή, για την πίτσα, καιρός είναι να δουλέψει το microwave της Siemens.

Να μην ξεφεύγουμε όμως. Διότι της νύχτας τα καμώματα, μπορεί να τα είδε η μέρα και να γελά, αλλά ψηφίζουμε πρωί. Και θα πρέπει να θυμόμαστε πρόσφατες δημοσκοπήσεις οτι το 60% του λαού δεν ήθελε εκλογές. Οπότε τι έχουμε εδώ; Την πλειοψηφία του γίγαντα να σύρεται στις κάλπες ή στους μετρητές χοληστερίνης λόγω πίτσας; Από ποιούς τελικά; Από κάποιους που είτε είναι κυβέρνηση είτε είναι αντιπολίτευση, τον ίδιο μισθό δεν θα παίρνουν; Το ίδιο ελάχιστο εγγυημένο βουλευτικό νταβατζηλίκι. Οι μίζες μόνο διαφέρουν για τους συμπολιτευόμενους ή τους αντιπολιτευόμενους πολιτευτάδες, ή μήπως κάνω λάθος; Πώς λοιπόν είναι δυνατόν, ο υπέρτατος άρχων να σύρεται σε κάτι που δεν θέλει, επειδή διαφώνησαν οι υπηρέτριες του;

Βρε δεν βαριέσαι. Εδώ μιλάμε οτι αγωνίστηκε καθώς προείπα, ο λαός. Για την πίτσα ή το παντεσπάνι. Να κάτσει να δουλέψει ή να προβληματισθεί ; Σώπα ρε. Λεφτά υπάρχουν όπως είπε ο τρελός ποδηλάτης, αλλά κι αν δεν υπάρχουν, ας τα βρουν οι πολιτικοί που τους ψηφίζουμε. Κανονικός άρχοντας, που ζητάει από την υπηρέτρια που προσέλαβε, να του βρει λεφτά για να πληρωθούν κι οι δύο. Σοφία. Αποτέλεσμα της ναυμαχίας του Ναυαρίνου. Zip αρχείο γνώσης. Πιο συχνά εκλογές, για να εισπράττουμε φόρους από τους λογαριασμούς της πίτσας. Τα νούμερα, που πιστεύουν και στην ισότητα.

Κια που τώρα θέλει αριστερά. Του κώλου δηλαδή, αλλά τέλος πάντων. Αφού το λέει ο Αλέξης, γιατί να πάμε κόντρα; Γιατί να μην γίνει κι αυτός χαλίφης στην θέση του χαλίφη; Γιατί να είμαστε προσκολλημένοι στα συνθήματα για αλλαγές κι απαλλαγές από λαοπλάνους με αρχίδια ή αρχίδια λαοπλάνους; Φταίει ο λαός; Ποτέ. Η δεξιά και το Πασόκ φταίνε, που τσαμπουκά μπουλκουμέ, υφάρπαξαν την ψήφο. Έλα τώρα κι εσύ αριστερά, μέχρι να γίνει κατανοητό το αδιέξοδο. Της πίτσας. Που είναι πολύ νόστιμη και στην Ριμανία και στην Βιλγαρία. Βέβαια, ο Λεβέντης ήταν τρελός. Αλλά κι έναν λεβέντη Έλληνα για ανάπτυξη μέχρι τώρα δεν άκουσα.

Το κειμενο αναρτήθηκε στο blog του ΣΤΗΒΕΝ ΑΒΡΑΜΙΔΗ «το φως του φεγγαριου και η σκια του ήλιου»

Διαβάστε ακόμα:

Να κάνουν νταραβέρι οι λινάτσες