ΠΟΙΟΣ ΠΟΥΣΤΗΣ ΜΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΑ ΒΑΡΕΛΟΤΑ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Πραγματικά μιλάμε για βαρειά κατάθλιψη. Να βλέπεις φωτογραφίες. Να βλέπεις παρελθόν και να το συγκρίνεις με το πώς κατάντησες. Χώρια όλα τα άλλα που έχουν έρθει. Νά “χεις γίνει κολλητός με τον γιατρό ή με τον μαλάκα της θρησκείας, που σου πουλάει διακονία για το αν θα καθίσεις εκ δεξιών. Παραδέχτηκα πλέον, τον μοναδικό ανίκητο εχθρό. Τον Χρόνο. Όλα τα άλλα είναι σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Τι να την κάνεις και την ανάσταση του Λάζαρου, που έπαιξε κι αυτός τον ρόλο του, και τι να την κάνεις και την άλλη ανάσταση; Μόνο που διαβάζεις τους λόγους που έγινε το σχίσμα των εκκλησιών, τότε στον ενδέκατο αιώνα, αλλά και τις διαφορές που έχουν ακόμα και σήμερα, είναι να πάρεις φόρα και να φουντάρεις. Άμα οι πάπες και οι πατριάρχες είναι που καθοδηγούν το ποίμνιο, χίλιες φορές να ξαναδιαβάσεις το βιβλίο του Κουφοντίνα. Άντε και να ξαναπάς στην ίδια παράσταση της όπερας, και κατά προτίμηση στο Βερολίνο. Χίλιες φορές να μην καταλάβεις τίποτα.

Μεγάλη Εβδομάδα για μας, και λογικά να πάμε σε περίεργα. Μέχρι κι ο Μαρινάκης έχασε. Εμείς, τι περιμένουμε; Τις λειτουργίες και τις κατά στιγμή νεκροφάνειες των πιστών; Τις αναστάσεις που δήθεν τις πιστεύουν οι γαριδολάγνοι; Ρε τι είναι αυτό; Τι απόλυτη παρακμή ζούμε σε αυτό το κομμάτι της γης που λέγεται Ευρώπη; Όχι οτι οι οπαδοί του Ισλάμ ή του Βούδα περνάνε καλύτερα, αλλά τέλος πάντων γιατί να μεταφερθώ εκεί; Δεν μου αρκεί η εδώ μπούρδα; Που είμαστε και πολιτισμένοι υποτίθεται, και κάνουμε τσου και τσου όταν βλέπουμε τα έργα των τζιχαντιστών.

Γιατί να κρίνω άλλους; Δεν μου αρκεί ο εαυτός μου; Που κοιτάει φωτογραφίες αλλά και νομίζει οτι είναι κάποιος ενώ βλέπει ακόμα την Ακρόπολη. Κάτι ερείπια δηλαδή, που τα έχουν περί πολλού, όλοι αυτοί που είναι Χριστιανοί. Ρε τρομερά πράματα. Ζούμε υποτίθεται ακόμα από την Ακρόπολη, την οποίαν την φτειάξανε οι άθεοι ή οι πολλοί πιστοί με τους δώδεκα, αλλά εμείς είμαστε με τον Εβραίο, και την ανάσταση του, που αν μπορούσαν τα μαγαζάκια που πάτησαν πάνω του, θα την είχαν γκρεμίσει και θα είχαν χτίσει πάνω της, τον ναό του προφήτη Ηλία. Ή τον ναό του προφήτη νέφους. Πράγματι η μαλακία είναι ασύνορη κι απύθμενη.

Τι δουλειά έχω εγώ με την Ακρόπολη; Αλλά και τι δουλειά έχω εγώ με τον Χριστό; Αν αναστήθηκε 2015 φορές ο Χριστός, η Ακρόπολη έχει αναστηθεί 5000 χρόνια, αλλά προτιμώ το νεότερο; Το νέο life style; Τότε, γιατί την έχω; Και παραδεχόμενος μάλιστα οτι τότε υπήρχε πολιτισμός. Και ποιός μου απαγόρεψε να ξαναγυρίσω εκεί; Ποιός πούστης μου επέβαλε να ρίχνω βαρελότα στην ανάσταση, να συχρωτίζομαι με την πλέμπα στον επιτάφιο αλλά και την Κυριακή της χοληστερίνης, ενώ γουστάρω αρχαία και τότε κινήσεις αυτοκρατορίας;

Τα είπαμε. Ο μαλάκας, που κινεί την ζωή. Τον πλανήτη ολόκληρο. Που χρωστάει το τριπλάσιο από το ΑΕΠ του, αλλά δεν ξέρει πού ακριβώς το χρωστάει. Κι έχουμε και τα ανθρωπάκια, τους οικονομολόγους, που κάνουν αναλύσεις. Ο ένας έτσι κι ο άλλος αλλιώς. Γίνανε και οι προσθέσεις και οι αφαιρέσες των ποσών της καθημερινότητας, προϊόν έρευνας. Ρε με μια απλή φορολόγηση της μαλακίας, θα είχαμε σωθεί. Όπως θα είχαμε σωθεί κι από την Κυριακή των Βαϊων. Πότε πήγε επιτέλους ο τύπος στην Ιερουσαλίμ; Σήμερα ή μια εβδομάδα πριν;

Φυσικά reporters, δεν υπήρχαν τότε, αλλά ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΠΟΥΡΔΑ. ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΩΝ. Ούτε σε αυτό δεν μπορούν να συμφωνήσουν. Και τρέχουν οι αδερφάρες του Βατικανού με τα κόκκινα κι οι δικές μας με τα μαύρα, να πείσουν τους ηλίθιους που θέλουν να ανάψουν και κεριά. Εκεί δεν διαφωνούν. Να πέφτει ο οβολός στο παγκάρι. ΚΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΟΝΙΣΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕ ΜΕΤΑ, ΑΦΟΥ ΤΟ ΠΑΙΞΑΝΕ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΥΛΑΒΕΙΣ. Κι ήθελα να μην τσουβαλιάζω την μαλακία, αλλά μάλλον αυτή είναι χοντρά συνασπισμένη.

Να φύγεις ρε μεγάλε όσο μπορείς. Μακριά. Πήγαινε στην Παταγωνία, στην Ανταρκτική, πήγαινε εκεί που σε παίρνει να μιλήσεις με την πολική αρκούδα ή τον υποβρύχιο χαμαιλέοντα. Την βίδρα ή τον κάστορα. Που δέχονται την λειτουργία της φύσης, χωρίς να υμνούν. Πιο πιστοί από τους μαλάκες που σκέφτονται και κάνουν super markets. Και κάνουν οικοδομήματα και φωλιές, που τις υμνούν οι ερευνητές της πλάκας που όμως θα πάνε στην ανάσταση. Κι αυτοί που πήγαν την περασμένη Κυριακή. ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΤΙΚΗ ΜΑΛΑΚΙΑ.

Τι θα κάνω; Νεα Υόρκη αγαπητοί κι αγαπητές. Να δω τον γιό μου κύρια. Να την δείξω και στον μεγάλο μου τν γιό, που είπε να το παίξει φιλόπατρις και σπουδάζει εδώ . Ρε μακριά από εδώ, που η τσίκνα θα πνίξει την Ακρόπολη. Ή που η Ακρόπολη, δεν θα σταματήσει την σφαγή των αρνιών, αφού ο πολιτισμός της θρησκείας, έχει επικρατήσει. Αν δεν γαμήσεις κάποιο είδος, πώς κι εσύ να είσαι άνθρωπος; Πώς να δείξεις την ανωτερότητα σου; Ρε μακριά από τους μπερδεμένους με τον Χριστό, την Ακρόπολη και τη νηστεία του Πεσάχ. Ρε χίλιες φορές άθεος και χαρά ζωής στη Νέα Υόρκη, από θλίψη και κατάθλιψη στην Ελλάδα, που η ανάσταση είναι όπως γουστάρει η καταναλωτική άποψη του πιστού. Ρε μακριά από φωτογραφίες, που μου φέρνουν στο μυαλό την παρακμή.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Η φαρσοκωμωδία με τον Αγιον Φως