Ο ΣΑΤΑΝΙΚΟΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟΥ

Πόσους στρατηλάτες να μετρήσεις τα τελευταία χίλια, δυο χιλιάδες χρόνια. Πόσους φιλόσοφους και εμπνευσμένους πατριάρχες. Καλλιτέχνες και εφευρέτες. Κυβερνήτες. Αθλητές. Ναυάρχους. Τόσους πολλούς στον τομέα τους που πλέον μιλάς για σωρό. Και δύσκολα να τους αξιολογήσεις, να τους ιεραρχήσεις. Αν, όμως, μιλάς για τη διπλωματία, ένας, μόνον ένας είναι μακράν. Ο πρώτος. Ο Σαρλ Μωρίς ντε Ταλεϋράν-Περιγκώρ. Ο Ταλεϋράνδος, όπως τον λέμε εμείς οι Έλληνες.

Ο παίκτης. Είναι σίγουρο ότι ο Σατανάς θα απέφευγε να τον αντιμετωπίσει, όπως και να συνεργαστεί μαζί του, δεν θα του είχε εμπιστοσύνη. Και θα απορούσε από ποιον, και πώς, τούτος ο διαβολικός άνθρωπος εκπαιδεύτηκε και κατάφερνε από υπηρέτης του εξουσιαστή να γίνεται πιο ισχυρός από το αφεντικό του.

Ο Ταλεϋράνδος ήταν το δεξί του χέρι του επαναστάτη και του αντεπαναστάτη. Του βασιληά και του αντίπαλου του βασιληά. Εναντίον της «Ιεράς Συμμαχίας» και με τα συμφέροντα της «Ιεράς Συμμαχίας».

Μαλακίες. Ο Ταλεϋράνδος δεν ήταν ούτε με τον Λουδοβίκο, ούτε με την Γαλλική Επανάσταση. Ούτε με τον Ναπολέοντα, ούτε ενάντια του. Σήμερα βγάζω στη φόρα για ποιον δούλευε και σχίστε τους τόμους της Ιστορίας και ό,τι γράφεται γι' αυτόν. Ακόμα, ότι έτσι κι αλλοιώς αυτός διαμόρφωσε το πεπρωμένο της Ευρώπης.

Παγκόσμια αποκλειστικότητα η αποκάλυψη για ποιον δούλευε ο κουτσός Γάλλος ιερέας που έγινε διπλωμάτης. Για τον εαυτό του! Έκανε το δικό του παιχνίδι. Γι' αυτό γεννήθηκε. Όπως άλλος τη βρίσκει να ρίχνει την πετονιά στο ποτάμι για να μαγκώσει κανά ψαράκι, άλλος να ποντάρει στη ρουλέτα. Το πάθος ζωής του Ταλεϋράνδου ήταν ο ρόλος του «συμβούλου» στον εκάστοτε ισχυρό.

«Αφού ο λαός μασάει όσα του λέμε, ας του πασάρουμε τα πράγματα όπως εκείνος γουστάρει, και βολεύει εμάς». Κουβέντα του Ταλεϋράνδου που ποτέ δεν δωροδόκησε κάποιον, όμως δεχόταν να δωροδοκηθεί από Ευρωπαίους μονάρχες, όχι απ' όλους, όσους επέλεγε εκείνος να τους κάνει την τιμή να τον χρηματίσουν.

Αριστοκρατικής οικογένειας βέβαια, πέθανε σα σήμερα 17 Μαΐου, το 1838, σε ηλικία 84 χρονών. Ήταν και γυναικάς, αν και η Ιστορία αμφισβητεί ότι υπήρξε γνήσιος ερωτύλος. Δικαιολογημένα. Ο παίκτης έπαιζε σκάκι σε κάθε κίνηση, ακόμα και στις γκομενοδουλειές. Έφτιαχνε δεσμούς με γυναίκες που τις χρησιμοποιούσε ως πράκτορες του.

Αν ρωτάς πώς τα κατάφερνε. Πόνταρε πάντα στο κίνητρο του αλλουνού. Έδινε την... ευκαιρία στον άλλον να ικανοποιήσει τη επιθυμία του, κι όταν ο σύμμαχός του έφτανε στο στόχο του, ωφελούνταν κι αυτός, ο Ταλεϋράνδος.
Πρότεινε στον Ναπολέοντα να συμμαχήσει με τον εχθρό του, την Αγγλία, για να κοντράρουν Ρωσία, Αυστρία, Γερμανία που είχαν αντικρουόμενα συμφέροντα. Μεγαλοφυές σχέδιο.

Άλλο. Ο Μέτερνιχ έπαθε την πλάκα της ζωής του όταν ο Ταλεϋράνδος κέρδισε για πάρτη της Γαλλίας, της χαμένης (!) στον πόλεμο με την «Ιερή Συμμαχία». Αυτός ο κερατάς γλύτωσε τον διαμελισμό της Γαλλίας. Δεν το έκανε, βέβαια, για την πατρίδα του. Είπαμε. Άνθρωποι σαν τον Ταλεϋράνδο δεν ανήκουν σε πατρίδες. Χρησιμοποιούν τις πατρίδες, τις θρησκείες, τις αντιπαλότητες των άλλων, για να παίζουν οι ίδιοι. Το παιχνίδι του Διαβόλου.

Διαβάστε ακόμα:

Αίμα ατελείωτο στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης