ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ ΣΤΟΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Μακεδονικός Αγώνας. Ένα ακόμα άγνωστο κεφάλαιο της νεοελληνικής Ιστορίας. Άγνωστο στους σημερινούς Έλληνες. Που βρίζουν «Βούλγαρους» στα γήπεδα τους Μακεδόνες, τους Βορειοελλαδίτες επειδή το ζητάει η ψυχή τους να βρίζουν. Χωρίς να ξέρουν για ποιους και γιατί ρίχνουν στον αέρα τα διχαστικά τους αντεθνικά συνθήματα. Πάντως, το μπινελίκι «Βούλγαροι» δεν οφείλεται στις εθνικές... ευαισθησίες των νοτιοελλαδιτών.

Ο «Μακεδονικός Αγώνας» ξεκίνησε το 1903. Τα ελληνικά χωριά είναι ανάκατα με βουλγαρικά και τουρκικά. Πρωτεύουσα της Μακεδονίας θεωρείται η Θεσσαλονίκη, τότε εβραιούπολη για να κάνουμε ταμείο.

Οι Βούλγαροι νταηλίκι ενσωματώνουν την Ανατολική Ρωμυλία και αρχίζουν να κάνουν παιχνίδι με τη... θρησκεία στα ελληνικά χωριά που είναι μπερδεμένα με τα βουλγαρικά, επίσης χριστιανοορθόδοξα. Βούλγαροι παπάδες αναλαμβάνουν αποστολή πρακτορική στους ελληνικούς αγροτικούς πληθυσμούς και σκοράρουν με επιτυχία. Υπ' όψιν, ότι μόλις πριν το βουλγαρικό «1821» που έγινε μισό αιώνα αργότερα από το ελληνικό, ο σουλτάνος είχε δώσει αυτονομία στη βουλγαρική Εκκλησία, που έγινε «εξαρχία», που ανεξαρτητοποιήθηκε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Εχθροί της Ελλάδος οι Βούλγαροι «κομιτατζήδες». Ποιοι είναι αυτοί. Αγωνιστές του λαού. Αριστεροί και εθνικιστές. Προοδευτικοί και αντιδραστικοί. Αναρχικοί και περιθωριακοί μπουλκουμέ. Ανακατωμένοι. Ας τους χαρακτηρίσουμε «πολιτικοποιημένους πατριώτες».
Το πρώτο κομιτάτο, από τη λέξη επιτροπή, το πρώτο «επιτροπάτο» στήνεται το 1893. Να ξεσηκώσει τους κολήγους, να οπλιστούν, να ξαναμοιραστεί η γη. Να πάρουν τα χωράφια από τους Τούρκους τσιφλικάδες της Βουλγαρίας, της Μακεδονίας. Αμέσως μετά σκάει μύτη δεύτερο «κομιτάτο». Με τους ίδιους στόχους, αλλά σκοτώνονται μεταξύ τους. Σφαγή. Προδοσίες. Αρχηγιλήκια.

Τον Μακεδονικό Αγώνα εναντίον των «κομιτατζήδων» τον ξεκίνησε ο ελληνολάτρης Ίων Δραγούμης. Ο ελληνιστής της αρχαίας Ελλάδας, όχι της «βυζαντινής». Από κοντά επώνυμοι Έλληνες, καμία σχέση το ελληνικό κράτος που μπαίνει στον πόλεμο όταν αυτός... τελείωνε και η συμμετοχή του ελληνικού στρατού ήταν μάλλον «παράνομη», «κρυφή». Αρχηγός ο Ίων Δραγούμης, όχι ο Παύλος Μελάς που σκοτώθηκε το 1904, και έπεσε εθελοντής, όχι διότι του το ζήτησε η πατρίδα του, το ελληνικό κράτος, σε τούτο τον «ιδιωτικό», τον «προσωπικό» παρτιζανοπόλεμο, λέω για τον Μακεδονικό.

Υπ' όψιν ότι οι μισοί Μακεδονομάχοι, της ελληνικής πλευράς, ήταν Βούλγαροι. Μακεδονικός ανταρτοπόλεμος και μέτωπο Βούλγαρων κατά Βούλγαρων. Γράφω τούτες τις αράδες με αφορμή ότι σα σήμερα, 30 Ιουνίου, το 1907 ο καπετάν Αμύντας, κατά κόσμον λοχαγός Νικόλας Δουμπιώτης αποτέλειωσε τη βουλγαρορουμανική συμμορία του διαβόητου κομιτατζή Σαντάνσκι.

Μετά το 1990 οι Έλληνες πεταγόντουσαν μέχρι την πόλη Σαντάνσκι, 40 χλιόμετρα από τα σύνορα, για να πάνε σε καζίνο και να αγοράσουν πιο φθηνά ρούχα. Με την ευκαιρία. Άλλος κομιτατζής με ρουφιανιά έφαγε τον Σαντάνσκι. Ο ένας αγωνιστής τον άλλον. Συμβαίνουν.

Ο φουστανελλοφόρος Νικόλαος Δουμπιώτης από το χωριό Δουμπιά Αταλάντης, γεννήθηκε το 1866 και 16 χρονών κατατάχθηκε εθελοντής στον ελληνικό στρατό. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους, ήταν ταγματάρχης και αποστρατεύθηκε το 1923 με το βαθμό του υποστράτηγου. Πέθανε το 1951, είχε παντρευτεί τρεις φορές. Τρίτη γυναίκα του η Μυρτώ Σουρή, κόρη του σατιρικού ποιητή.

Διαβάστε ακόμα:

Κόντρα στον Γιουσούφ και στον Σαλήχ