ΖΗΤΩ Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΓΚΟΜΕΝΟΕΥΚΑΙΡΙΕΣ!

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Δύσθυμα ξεκίνησα σήμερα. Είχε προηγηθεί ξενύχτι σε φίλο μου της εξωκοινοβουκευτικής αριστεράς κι είχε επέλθει αρκετή κατανάλωση ρούμι κόλα. Είχαν πέσει κι ιστορίες από τον στρατό, οπότε το τέσσερις το ξημέρωμα μου ήρθε κάπως βαρύ σε σχέση με το ξύπνημα μου κατά τις δέκα.

Το καθήκον όμως με σήκωσε από το κρεβάτι. Καθήκον να φέρω και σήμερα κάποιο ρευστό στο σπίτι. Χωρίς να ξέρω τον λόγο, αφού από την εταιρεία μου, δεν παίρνω μεροκάματο κι άρα υπό κανονικές συνθήκες, δεν φέρνω καθημερινά ρευστό. Όμως, στην μόδα της αξιοπρέπειας και της συζύγου φωνασκούσης, είχα δουλειά. Εκτός γραφείου, αφού εκεί απλά πολιτικολογούμε μια και υπάρχει stop εισαγωγών και stop πωλήσεων. Είχα δουλειά να πάω στο ΑΤΜ.

Έκανα το μπάνιο μου και ξεκίνησα. Το μηχάνημα της κλειστής τράπεζας ευτυχώς – θα προσβαλόταν η αξιοπρέπεια μου αν ήταν ανοιχτή κι είχε συνταξιούχους – είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου επί της λεωφόρου Κηφισιάς ( Η Κηφισιά, της Κηφισιάς για να μαθαίνετε και πώς πάει η γενική των ονομάτων όλοι εσείς που επισκέπτεστε και την Ακρόπολη ).
Πήρα το αυτοκίνητο αφού μετά θα συνέχιζα την διαδρομή μου με άγνωστο προορισμό. Είχα βέβαια την αγωνία αν θα εύρισκα ακριβώς εκεί που ήθελα σχετικό parking. Πράγματι, ελεύθερη θέση δεν υπήρχε, αλλά μπόρεσα και πάρκαρα στην απαγορευμένη θέση που χρησιμοποιεί η χρηματαποστολή της τράπεζας. Κανείς δεν θα ερχόταν, οπότε όλα καλά με την μανούβρα που ετοιμάστηκα να κάνω αλλά όχι καλά με την δημόσια θέση που δεσμεύει αυθαίρετα μια ιδωτική τράπεζα.

Την είδα από μακριά να έρχεται. Την γυναικάρα. Μπεζ ψηλό πέδιλο, μπεζ εφαρμοστό παντελόνι, μπεζ ρηχτό πουκάμισο. Η γυναικάρα με τα μπεζ ερχόταν προς την κατεύθυνση μου. Πολύ αργά, τοσο αργά ώστε να μπορούσε ακόμα κι ο Σόιμπλε να την περάσει σε πιθανό αγώνα ταχύτητας. Ή να δείξει σε όποιον ενδιαφερόμενο οτι κάτι ψάχνει. Συνέχισα την όπισθεν του αυτοκινήτου μέχρι να καταλάβω πού θα πήγαινε το σιτεμένο μανούλι των 42 ετών, όπως έμαθα αργότερα.

Το ΑΤΜ είχε τέσσερις ανθρώπους, το μανούλι πλασαρίστηκε στην πέμπτη θέση κι εγώ ακριβώς από πίσω. Οι μπροστινοί τέσσερις ήταν χαμένοι στο καθήκον του μεροκάματος και οι δυό τελευταίοι ήταν πλέον ταγμένοι στο τερπνόν μετά του οφελίμου. Η κρίση μας είχε ενώσει, χωρίς ακόμα να έχει γίνει τίποτα. Το ΑΤΜ θα ήταν ο παπάς και ο κουμπάρος.
Ένα μηχάνημα, το οποίο επειδή πλέον δεν έδινε εξήντα ευρώ αλλά πενήντα, είχε σημαντικό χρόνο καθυστέρησης για την συναλλαγή των μπροστινών αλλά και για μένα να σταθμίσω επιπλέον λεπτομέρειες για την γκόμενα. Κοίταξα τα χέρια, υπολόγισα την κοιταρίτιδα, στάθμισα το ύψος το κώλου και των βυζιών και ζύγισα την ποσότητα του μακιγιάζ. Να της μιλήσω ή να την αφήσω να το κάνει πρώτη;

Αποφάσισα το δεύτερο, πιο πολύ για να πειστώ οτι δεν είχα πέσει έξω όταν συνήγαγα οτι ψαχνόταν πρωινιάτικα. Μουγκά περιμέναμε στην ουρά, εγώ κοιτώντας προς την μηχανή του χρήματος, ενώ εκείνη γύρισε μερικές φορές προς τα πίσω, δήθεν τσεκάροντας την κίνηση της λεωφόρου. Το παιχνίδι είχε τελειώσει, αφού την είχα πείσει με την βουβαμάρα οτι δεν μου άρεσε καθόλου. Καλό είναι να είσαι κυνηγός, αλλά όταν γοσυτάρεις, καλό είναι να σχηματίζεις στο πρόσωπο σου την αγωνία των ευρώ που σου επιτρέπει ο Ντράγκι να πάρεις κι όχι την λιγούρα για την γκόμενα.

Η Όλγα πήγε στο ΑΤΜ. Έκανε την συναλλαγή δυό φορές, και κάτι πήρε. Αυτό δεν κατώρθωσα να το δω, αφού το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο αλλού, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σπουδαίο πράμα που το συγκεκριμένο μηχάνημα είναι κατά δυό σκαλιά υπερυψωμένο. Ο διάλογος, μετά την συναλλαγή, ήταν δεδομένος, αλλά εγώ θα ήμουν παθητικός στην αρχή.
– Βλέπετε τι γίνεται; με ρώτησε έχοντας πλεόν σηκώσει τα γυαλιά της.
– Τι γίνεται ωραία μου δεσποινίς; ανταπάντησα χωρίς να πιστεύω το δεσποινίς.
– Μου έδωσε ένα πενηντάρικο ενώ έχω δύο λογαριασμούς. Μαλακία μου που έχω μόνο μία κάρτα.
Αυτό ήταν. Πρώτη γνωριμία και χρήση της λέξης μαλακία για τον εαυτό της; Γυναίκα έτοιμη για όλα, σκέφτηκα αλλά και σαν να σου λέει, μαλάκα τόση ώρα γιατί δεν μου μιλάς και με φέρνεις σε δύσκολη θέση;
Η μπάλα ήταν στο αριστερό πόδι του Πελέ της στιγμής.
– Δεν μου αρέσουν οι πληθυντικοί. Περίμενε με να βγάλω το μεροκάματο και φύγαμε για ένα καφεδάκι.
Άλλη πλέον αναμονή δεν χρειαζόταν αφού είχαν έρθει κι άλλοι στην ουρά της αξιοπρέπειας, που θέλανε να πάνε στις δουλειές τους (!).

Κι εύθυμα προχώρησε η μέρα, με δικαιωμένες όλες τις πλευρές. Εκείνη στο ψάξιμο και στην εύρεση, εγώ χωρίς βάρκα την ελπίδα προς το άγνωστο, αλλά με γιοτ προς την ελπήδα, και με το πενηντάρικο που ζήτησε η γυναίκα μου στην τσέπη. Μου θύμισε η φάση την ιστορία με την απαγόρευση του καπνίσματος στα μαγαζιά. Τότε που βγαίνανε οι καπνιστές έξω, κι ήταν οι μόνοι που βγάζανε γκόμενα αβίαστα. Οι μη καπνίζοντες καθόντουσαν μέσα περιχαρακωμένοι στην αυτοαπαγόρευση τους

Ζήτω η κρίση λοιπόν, που γεννάει ευκαιρίες. Οπότε και να μην θέλετε να σταθείτε στο ΑΤΜ, σας συμβουλεύω να πηγαίνετε. Μόνο κερδισμένοι θα βγαίνετε. Ευρώπη, σε ευχαριστώ.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Και τι εγινε που  ο Τσίπρας έπεσε στα τέσσερα;