ΑΣ ΣΕ ΦΑΝΕ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΟΧΙ ΣΑ ΜΑΡΙΔΑ

Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΖΙΝΑΣ

(Στις 22 Αυγούστου το 2013 σταμάτησε να γράφει, να γράφει τα ελάχιστα από τα πολύ πλούσια που κυκλοφορούσαν ηλεκτρονικά στη μικρή και τη μεγάλη περιοχή της σκέψης του. Επειδή εκείνη την ημέρα σταμάτησε να αναπνέει ο ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΖΙΝΑΣ. Δίνω, ένα κείμενό του, στην τύχη, που είχε δημοσιευθεί στον «ΦΙΛΑΘΛΟ» στις 18 Μαρτίου το 2009)

Ώστε υπάρχει «κρίση», ε; Ενώ ΠΡΙΝ δεν υπήρχε; Γεννήθηκε από μόνη της; Φύτρωσε σαν μανιτάρι στον αγρό; Μήπως πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό». Και όχι για ανθρωπινη δράση, εκπηγάζουσα από ΔΟΛΟ;

Πως να καταλάβη ο κόσμος γεγονότα όπως αυτή εδώ η νέα δυστυχία, που ΠΑΛΙ θα τσακίση την πλάτη των πολλών και ΠΑΛΙ κάποιοι θα την «αξιοποιήσουν» για να βγάλουν τρισεκατομμύρια; Πως να αλλάξει κάτι όταν η βρωμόριζα παραμένει απείραχτη, καλά γατζωμένη στον βούρκο; Κάθονται τα έρημα τα ανθρωπάκια μπροστά στις τηλεοράσεις και προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι πάλι αυτός ο νέος καρκίνος που τους ρουφάει τη ζωή. Ποιές είναι αυτές οι ακατανόητες «ανώτερες» δυνάμεις και εξουσίες, που ορίζουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, καποια ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ κατοικων του πλανήτη, εργαζόμενοι ή μη, θα περάσουν από αυτόν τον κοσμο χωρίς να γευθούν ΚΑΤΙ από την ΜΟΝΗ ΓΝΩΣΤΗ στον άνθρωπο ευτυχία, δηλαδή την ΤΥΧΗ να έρθουν στη ζωή και να αποκτήσουν συνείδηση της ύπαρξης, να γνωρίσουν το φως και τον ήλιο; ΠΟΙΟΙ είναι αυτοί που λένε ότι αυτά τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων είναι «ταγμένα», δυνάμει καποιας «ανώθεν εντολής», να περασουν τη ζωούλα τους χωρίς να χαρουν τίποτα, απλά «εκμετρώντας το ζην».

Ότι «ΠΡΕΠΕΙ» να ζουν άσχημα, να πεινάνε, να πονάνε, να σκοτώνουν, να σαπίζουν από αρρώστειες που ΜΠΟΡΟΥΝ να γιατρευτούν, να φθείρωνται σε αέναους αγώνες για την απλή ΥΠΑΡΞΗ, να μη γνωρίσουν ούτε για ΜΙΑ ΩΡΑ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Ναι, την ελευθερία, αυτό το τεράστιο και τρομερο πράγμα που, αν δεν γεννήθηκες ΚΟΠΡΙΑ, για χάρη του πεθαίνεις τραγουδώντας!

Πως πέρασε και καρφώθηκε στο νου και στη συνείδηση και στη ψυχή του καθημερινού ανθρώπου η τερατωδία πως είναι δήθεν «ΟΜΑΛΟ» να είναι δούλος, φτωχός, δυστυχισμένος, τιποτένιος, ότι αυτή είναι η μοίρα του, αυτή είναι η ΦΥΣΙΚΗ του θέση στη ζωή; Ότι είναι, λέει, «φυσικός νόμος» να υπάρχουν ευτυχισμένοι και δυστυχισμενοι, πλούσιοι και φτωχοί, σκλάβοι και ελεύθεροι;

Φυσικός νόμος είπαμε; Ε, κάποιοι θα πάρουν ένα σφυρί και θα τον κάνουν θρύψαλα αυτό το «φυσικό νόμο»!

Αποδεχόμενοι το οποιοδήποτε κόστος, όσο βαρύ κι αν είναι αυτό. Διότι αρχιζουν, όλο και περισσότεροι, να καταλαβαίνουν ότι το «κόστος» δεν είναι πιο οδυνηρό από την μόνιμη μιζέρια και ηττοπάθεια, από την ενδημική βαριά αναξιοπρέπεια, από τους φόβους που καταχθόνια τους καλλιέργησαν κάποιοι, για να τους μετατρέψουν σε μαλάκια. Και καταλαβαίνουν ακόμα ότι, όταν θα τους δουν με το σφυρί στα χέρια, ''κάποιοι" θα τα κάνουν πάνω τους!

Διότι οι Παγκόσμιοι Επιβήτορες είναι συγχρόνως και οι Παγκόσμιοι Δειλοί. Ίσως διότι έχουν ΠΟΛΛΑ να χάσουν.

Αυτή είναι η μεγάλη, κρυστάλλινη αλήθεια, φυσική σαν το γάλα της μάνας σου, που σου κρύβουν οι πάντες επιμελώς από τη στιγμή που γεννιέσαι! ΑΚΟΜΑ και η ίδια η μάνα σου συμμετέχει στη συνωμοσία, από το φόβο που της έχουν καλλιεργήσει ότι θα σε χάσει, ότι «θα σε φάνε». ΚΙ ΕΠΕΙΤΑ; Ας σε φάνε τουλάχιστον σαν ΑΝΘΡΩΠΟ, όχι σαν μαρίδα. Θα χάση η Βενετία βελόνι; ΕΙΧΕΣ κατι πραγματικά σπουδαίο που τρέμεις μην το χάσης; Απάντα! Αν αυτή η ζωή που έχεις είναι αυτή, που νομίζεις ότι αξίζεις, φοβήσου και κρύψου! Αν οχι, πάψε να φοβάσαι. Δοκίμασε για πρώτη φορα τη γεύση του να σε υπολογίζουν, ακόμα και να σε φοβηθούν. Μπορει να σου αρέση!...

Κατάλαβε επιτέλους τούτο: Δεν υπάρχει... «διαπραγμάτευση» με το Κακο! Δεν ξεκινάς «διάλογο» με το φίδι, που ανοίγει το στόμα να σου μπήξη τα δόντια του.

Δεν του λες πράγματα όπως «ας φερθούμε λογικά στην παρούσα περίπτωση, ας δείξουμε αμοιβαία κατανόηση και αυτοσυγκράτηση και ας αναλογισθούμε τα πλεονεκτηματα από την επιλυση των διαφορών μας μέσα στα πλαίσια ρεαλισμού, σωφροσύνης και προοπτικής σε βάθος χρόνου...».

ΟΧΙ, κανονικά δεν λες έτσι. Κανονικά ψάχνεις για πέτρα ή για σφυρί, ΑΥΤΟ κάνεις! ΕΚΤΟΣ ΑΝ το τέχνασμά σου είναι να κάνης το φίδι να πεθάνη από τα γέλια! Να το βλέπης να σπαρταράει μέχρι θανατου κράζοντας: «Πες μου το πάλι αυτό για την προοπτική σε βάθος χρόνου, ρε μπρόκολο! ΑΥΤΟ να ξανακούσω κι ας πεθάνω!...».

Διαβάστε ακόμα:

Το πιο μονάκριβο δώρο στον Μπαζίνα από άγνωστη...