ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΤΟΝ ΣΦΥΡΙΞΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ;

Γράφει ο Βενέδικτος Παρλαβάντζας

Τον είδα να είναι αγανακτισμένος. Να φωνασκεί. «Πώς είναι δυνατόν να ξαναψηφίζουν Τσίπρα; Δεν τους έφτασαν επτά μήνες με τα κάπιταλ κοντρόλ και την ακυβερνησία; Απίστευτο!!!» Κατά την άποψή του, αυτοί που έκαναν τον κόπο να πάνε στα εκλογικά κέντρα έπρεπε να ψηφίσουν Μεϊμαράκη. Το 45% δεν ασχολήθηκε καν. Προφανώς, αισθάνθηκε πως αυτό δεν είναι πια δημοκρατική υποχρέωση, αλλά διαδικασία σαν τους εγκληματίες που κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να παρουσιάζονται στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής τους. Δεν έχει άδικο (το 45%) που απείχε.

Επιστρέφω στον κύριο που πίστεψε στην αριστερή παρένθεση. Τι πιο φυσιολογικό! Σου λέει, 40 χρόνια βάλανε την Ελλάδα στο λούκι οι Πασοκονεοδημοκράτες, αυτοί λοιπόν πρέπει να τη βγάλουν απ' αυτό. Δίκαιο αν και ουτοπικό. Κανονικά έτσι θα έπρεπε να γίνεται. Ο κλέφτης που μου διέρρηξε το σπίτι, να τον υποχρεώνει ο νόμος με σφυρί και με καλέμι να μου φτιάχνει την πόρτα μου και να περιποιείται τη γιαγιά που ξυλοφόρτωσε, μέχρι να γίνει καλά.

Δεν υπάρχει, όμως δικαιοσύνη στην κοινωνία, παρά μόνο διαστροφή. Ο Τσίπρας κέρδισε γιατί έπαιζε μόνος του, όπως έχει τόσες φορές συμβεί με επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ολα τα προηγούμενα χρόνια αγανακτισμένοι ήταν αυτοί, που παρά τις καραμπινάτες απάτες έβλεπαν το 80 με 85 % του ελληνικού εκλογικού σώματος να ψηφίζει τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό της πολιτικής σκηνής. Να λούζεται στα πανηγυρικά την «Κάρμινα μπουράνα» ή τη σικ σύνθεση του Ρόμπερτ Γουίλιαμς, που εκτός από τη συμβολή του στο επικό «Μάθημα σολφέζ» της Γιουροβίζιον, μας χάρισε το μυθώδες «Ζήτω η Ελλάδα, ζητώ η θρησκεία, ζήτω η ΝΔ». Μιλάμε για «παράγκα», μετά μουσικής.

Από την άλλη βέβαια, ο αγανακτισμένος κυριούλης έχει τα δίκια του και για έναν ακόμη λόγο. Μπορεί να είχε γλύψει κανένα κοκκαλάκι από το φαγοπότι, που κατά τον Πάγκαλο, προσκεκλημένοι ήταν πολλοί κι όχι μόνο πολιτευτές. Η φάση, όμως, είναι ότι αρκετοί αλητάμπουρες που φάγανε φιλετάκια, έχουν τώρα μετακομίσει στον Σύριζα. Σου λέει, εγώ με κοκκαλάκι πιστός και ο άλλος που την κωλοπέτσωσε προδότης και στην από πάνω ξανά; Δίκιο στον αγανακτισμένο.

Τελευταία υπόθεση εργασίας, για να μην τον αδικώ, ο αγανακτισμένος κυριούλης να είναι καθαρός και γάργαρος. Να πίστεψε ότι οι Νουδοπασόκοι, με 7 μήνες μακριά από την εξουσία, έβαλαν μυαλό που δεν είχε χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν υπέρ πατρίδος από το 1974 και δώθε. Νουθεσία εξπρές, δηλαδή! Καθαρός μεν, βλαξ δε!

Ο Τσίπρας, λοιπόν, τους πήρε τα σώβρακα. Τους έκανε και πλάκα. Με φωνή Ανδρέα στην ομιλία του, ως νικητής, είπε για ήλιο που ανατέλλει! Κι εκεί που θα περίμενε κανείς να ξεχυθεί ορμητικά η σκηνική καντάτα του γερμανού συνθέτη και μουσικοπαιδαγωγού Καρλ Ορφ, μιλάω για την «Κάρμινα Μπουράνα», εμφανίζεται ανάμεσα στο πλήθος των παρατρεχάμενων ο Πάνος ο Καμμένος.

Κόλαση!!! Νικητής ο Πάνος. Podemos Πάνος, χωρίς γραβάτα. Το αντίπαλον δέος του Γκαούτσο Κώτσο, για όποιον θυμάται τις καλτ εποχές των 80s. Ο ηγέτης των πιο εξαρτημένων Ανεξαρτήτων Ελλήνων που έχω γνωρίσει. Απολύτως, εξαρτημένων με τον Σύριζα. Θα μπορούσες να μου σημειώσεις πως και ο Σύριζα εξαρτάται από τους ΑΝΕΛ, όμως πιστεύεις πώς με ένα σφύριγμα του Σκουρλέτη δεν θα έσκαγε μύτη τρέχοντας η Φώφη με τις κρεατοελιές της και τους βουλευτάδες της;

Στον πανηγυρισμό, λοιπόν, ο Πάνος ο Καμμένος μού θύμισε εκείνο τον τύπο, που δεν έχω συγκρατήσει το όνομά του, αν και θα έπρεπε. Αυτός, λοιπόν, μπασκετμπολίστας στο επάγγελμα είχε πει: «Σήμερα νικήσαμε με τους 70 πόντους που βάλαμε εγώ κι ο Μάικλ Τζόρνταν. Εναν εγώ και 69 ο Μάικλ».

Ετσι είναι φίλε, ο Αλέξης μοιάζει Τζόρνταν καθώς οι άλλοι είναι άμπαλοι. Είναι η σειρά του να μας πηδήξει. Στο προηγούμενο διάστημα ίσα που πρόλαβε να μας τον ακουμπήσει. Ας ανοίξουμε, λοιπόν, τους ορίζοντές μας. Γιατί δηλαδή να σκύβουμε μόνο στους γραβατωμένους κι όχι στους ξεκούμπωτους; Γιατί μόνο δυο επιβήτορες, αφού έτσι κι αλλιώς μπορεί και με τρίτο να ...τσούξει το ίδιο; Σειρά του Τσίπρα να μας τον σφυρίξει...

Διαβάστε ακόμα:

Ετσι ήθελε να βάλει το γκολ ο Μίλερ!