ΟΙ 50 ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Προκηρύσσεται απεργία εναντίον κάποιας εργοδοσίας σε κάποιον χώρο εργασίας, και ο πρώτος συμμετέχων είναι ο ίδιος ο εργοδότης. Μπορεί ποτέ να συμβεί αυτό; Συνέβη εν Ελλάδι, με μαζική συμμετοχή στην απεργία, υποθέτω όλων εκείνων που εξέλεξαν την παρούσα κυβέρνηση. Βγάζεις άκρη; Γιατί να μην βγάζεις;

Τα εκπληκτικά φαινόμενα τέτοιου τύπου βέβαια, έχουν αρχίσει απο πολύ πιο πριν. Τότε που υπουργοί της κυβέρνησης Σύριζα, συνήθιζαν να καταγγέλουν την κυβέρνηση στην οποίαν είχαν θέσεις απόφασης αλλά και δράσης σαν εκτελεστική εξουσία. Σαν να πάρω κάποια μέτρα εγώ στην εταιρεία και μετά να βγω να με καταγγείλω. Συνεχίζονται τα φαινόμενα και σήμερα που ο Πανούσης κάρφωσε συγκοινωνούντα δοχεία της κυβέρνησης με εξτρεμιστικά στοιχεία, αλλά όταν ήταν υπουργός απλά τα έξυνε. Βγάζεις άκρη; Γιατί να μην βγάζεις;

Τα περιστατικά αυτά είναι πάμπολλα και μοιάζουν με το όχι του δημοψηφίσματος που έγινε ναι, αλλά και με το σκίσιμο των μνημονίων που έφερε το τρίτο και το οποίο συνοδεύτηκε από κυβερνητικά χαμόγελα κιόλας. Μετά βέβαια είχαμε και τις εκλογές στις οποίες θριάμβευσε η τρελοπαρέα αφού ο γίγας ψήφισε σχεδόν τους ίδιους για να εφαρμόσουν αυτά για τα οποία οι ίδιοι είχαν ψηφισθεί για να μην τα εφαρμόσουν. Βγάζεις άκρη; Γιατί να μην βγάζεις;

Κι όλα αυτά σε ένα φόντο εξίσου εντυπωσιακό. Σαν τις πενήντα αποχρώσεις του κόκκινου αν δεχθούμε οτι οι Σταθάκηδες είναι αριστεροί με μερικά εκατομμύρια καταθέσεων ξεχασμένα στα πόθεν έσχες. Με φορομπηχτικές πολιτικές, με σχεδόν 30% ανεργία, καμία προοπτική ανάπτυξης και με μια αριστερά που έχει πείσει οτι είναι τέτοια, αφού εξελέγη, που όμως καλεί το ιδιωτικό κεφάλαιο σε επενδύσεις. Βγάζεις άκρη; Γιατί να μην βγάζεις;

Αριστερά και πρόσκληση καπιταλιστικών κεφαλαίων για ανάπτυξη, αλλά ταυτόχρονα και υπερφορολόγηση του κέρδους των επενδύσεων ούτως ώστε να μειωθεί η ανεργία αλλά κι ο επιχειρηματίας να βγάζει σχεδόν τα ίδια με τους εργαζόμενους; Τι είναι ο επιχειρηματίας τελικά; Η καθαρίστρια που έγινε γραμματεύς στα δικαστήρια; Και γιατί ο επιχειρηματίας να έρθει να επενδύσει εδώ που έχουμε αριστερή κυβέρνηση η οποία λογικά κι είναι εναντίον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας; Ο επιχειρηματίας είναι ο μαλάκας κι ο ξύπνιος είναι ο συνδικαλιστής, που πραγματικά δεν ξέρω τι δουλειά θα έκανε αν δεν υπήρχε ο επιχειρηματίας; Βγάζεις άκρη; Γιατί να μην βγάζεις;

Ε, μια άκρη σιγά σιγά την πιάνεις. Οτι δεν υπάρχει κάποια σχεδιασμένη πολιτική, δεν υπάρχει όραμα, και το σελοφάν της αριστεράς διαδίδεται μόνο και μόνο διότι ο γίγας που ψήφισε, ελπίζει ακόμα οτι θα διασωθεί τεμπελχανιάζοντας όντας διορισμένος σε κανά δημόσιο οργανισμό. Οπότε έχουμε και τους ιθύνοντες της κυβέρνησης που αφού πανηγύρισαν για το μνημόνιο που φέρανε, δήλωσαν σαν αριστεροί που δεν είναι, οτι δεν πολυγουστάρουν και να το εφαρμόσουν. Και με φυσικό συμπέρασμα των δανειστών να γουστάρουν τα νούμερα που ψήφισε ο γίγας, μιας κι είναι τα μόνα που μπορούν να περάσουν την εξαθλίωση της ζωής ενός ήδη ταλαιπωρημένου λαού αλλά και να θέσουν σε κίνδυνο το εναπομείναν υγιές κομμάτι της ελληνικής οικονομίας. Αυτό το τελευταίο, λέγεται sic, απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.

Την πιάνεις λοιπόν την άκρη σιγά σιγά; Μήπως πιάνεις οτι οι σημερινοί εκλεγέντες, έχοντας σαν κύριο προσόν τους την αεργία και την ανεργία τους, είναι ακριβώς αυτό που θέλουνε οι κακοί δανειστές; Την προσωρινότητα τους, την βλακεία αλλά και την ασχετοσύνη τους ως προς το διοικείν; Τι άλλο να θέλει ο δανειστής που κάνει την πολιτική του, από το να μην θέλει έναν δημοκράτη λαό που γουστάρει με τα μπούνια να ξαναπέσει θύμα του ροζ νεοπαπανδρεϊσμού;

Παίζει όμως να κάνω εγώ λάθος και νάχει δίκιο ο γίγας. Οπότε οφείλουμε να παραδεχτούμε οτι οι σημερινοί κυβερνώντες είναι πανέξυπνοι, καπάτσοι και σχετικότατοι με αυτό που κάνουν. Οπότε η επόμενη άκρη που βγάζεις, είναι οτι όλοι αυτοί βρίσκονται σε κάποια διατεταγμένη υπηρεσία. Με κύριο στόχο το να γίνεις Μπαλί, και με μόνη επιτρεπόμενη δουλειά, να πουλάς καθρεφτάκια έξω από τα ξενοδοχεία στα οποία θα παραθερίζουν οι Ευρωπαίοι με τα βραχιολάκια στα χέρια. Για διάλεξε ρε μεγάλε. Την έχεις τελικά την άκρη ή θέλεις κι άλλη προπαγάνδα στο κεφάλι;

Ό,τι όμως και να διαλέξεις, στο ίδιο σημείο είσαι. Με το γνωστό μέλλον του Καραγκιόζη, που αδικείται από τον σουλτάνο και στο τέλος έρχεται ο μπάρμπα Γιώργος και καθαρίζει δέρνοντας τον Βεληγκέκα. Φυσικά κανείς δεν έχει απαντήσει στο γιατί είχαμε τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας με τόσους μπάρμπες, αλλά μην ασχολούμαστε με λεπτομέρειες. Το μέλλον είναι σαφές αφού έχουν χαθεί οι μπάρμπες αλλά και τα χωριά. Οπότε άνετα μπορούμε να τρώμε κι ένα γαμήσι όχι από κάποιον σουλτάνο αλλά από κάποιον ανάπηρο της Γερμανίας.

Οπότε βγάζεις άκρη; Ε, όσο μαλάκας και να είσαι, μια άκρη την βγάζεις. Και κάπου φταις. Όπως υπερδανειζόσουν, και ζούσες πάνω από τα μέτρα τα κανονικά, έτσι και τώρα βλέπεις οτι δεν έχεις τίποτα. Μόνο μια συνεχή διαπραγμάτευση, που τελικά την τρώει στον κώλο, αλλά και μια παρέα απατεώνων που απλά μιλάει για δημοκρατία, που όμως αυτή δεν τρώγεται από αυτούς που χάσανε την δουλειά τους ή θα χάσουν και τα σπίτια τους. Έχεις πλέον πολύ σοβαρή άκρη. Έχεις εργοδότη που συμπαρίσταται στην απεργία των εργαζομένων του. Θα πήγαινες ποτέ να προσληφθείς σε τέτοια εταιρεία; Ναι ρε θα πήγαινες. Γιατί; Όχι διότι είσαι καραγκιόζης, αλλά διότι θα έβλεπες τα καλά της δημοκρατίας.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ σηκώθηκε στο blog του Στήβεν Αβραμίδη, το φως του φεγγαριού

Διαβάστε ακόμα:

Ηχηρές απουσίες από την απεργιακή συγκέντρωση