ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ

Γραπτό Ηλία Μπαζίνα. Τοποθετώ ένα διαμάντι στη συλλογή κειμένων του site του αποδυτηριάκια. Όσες φορές το διαβάζω, ανατριχιάζω. Τέλος. Μέχρι εδώ.

Να πω μόνον ότι το 1994 η Βουλή των Ελλήνων που αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ποντίων ανακήρυξε τη σημερινή ημέρα, την 19η Μαϊου, ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Ακόμα, η Βουλή ψήφισε ομόφωνα, μετά από 4 χρόνια, την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως «Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό κράτος».

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ του Ηλία που είχε δημοσιευθεί το 2007...

...Πάντα με συγκινούσε η ιστορία των Ποντίων και για το σθένος και τη δύναμη της ψυχής του γενναίου αυτού λαού και για τις αδικίες σε βάρος του. Ήρθαν Πόντιοι και στο τόπο μου, στο Οίτυλο της Μάνης. Φεύγοντας από την οθωμανική πανούκλα, διωγμένοι, αλλά ποτέ ταπεινωμένοι, κάποιοι Κομνηνοί ρίζωσαν στα κακοτράχαλα βράχια, στον Πάνω Μαχαλά. Ο Στέφανος Κομνηνός, μεγάλο παλληκάρι, σταμάτησε τους Τούρκους υπό τον Αλή Βούμικο έξω από το Οίτυλο, τριάντα σχεδόν χρόνια μετά την Άλωση. Οι απόγονοί του έμειναν στην Ιστορία ως Στεφανόπουλοι. Και ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτούς είναι... Και ακόμα μία από τις δύο μεγάλες οικογένειες του τόπου. (Η άλλη είναι οι Μέδικοι-Γιατριανοί, η δική μου φάρα).

Οι Στεφανόπουλοι απόκτησαν και κλάδο στην Κορσική όταν ο τόπος καταπροδόθηκε από τον διαβόητο αρχικουρσάρο Λυμπεράκη Γερακάρη, που έφερε τους Τούρκους στην Κελεφά, ένα βήμα από το Οίτυλο, όπου έχτισαν κάστρο. Τότε αποδήμησαν πολλοί άντρες για να επιζήσουν.

Δέκα χρόνια μόνο άντεξε η τουρκική φρουρά στο κάστρο της Κελεφάς αλλά η ζημιά για τον τόπο στάθηκε ανεπανόρθωτη. Αν πας ακόμα και τώρα στο Κάργκεζε της Κορσικής και πης τη λέξη «Στεφανόπουλος», κάποια γέρικα μάτια θα βουρκώσουν. Ιστορίες, ιστορίες, ιστορίες...
Μπορώ να βλέπω Πόντιους να χορεύουν δύο μερόνυχτα. Αφιονίζομαι. Ο πυρρίχιος χορός, όταν γίνεται σωστά, είναι για μένα ένα από τα μεγαλοπρεπέστερα θεάματα πάνω στη γη. Υπάρχει χιλιάδες χρόνια, ήταν πολεμικός χορός, η πυρρίχη, που συνδύαζε ταυτόχρονα και την δια των όπλων άσκηση. Τώρα σώζεται μόνο από τους Ποντίους που, με το ηρωικό ήθος τους, τον κράτησαν ανόθευτο πολεμικό χορό. Και δεν υπέκυψαν στην τάση, πόθεν εκπορευόμενη δεν μπόρεσα ποτέ να βεβαιωθώ, να τα βαφτίζουμε όλα όσα περιέχονται «στην παράδοσή μας» ειρηνικά και χαζοχαρούμενα και ροδαλά και του Λυκείου Ελληνίδων.

Αυτή «η παράδοσή μας», ώρες-ώρες, γίνεται τόσο μειλίχια και ευπροσήγορη και σοροπιασμένη μέσα στην αγαπησιάρα πραότητα, που σε μεταφέρει σε χρόνους που οι άντρες κλεινόντουσαν στα μοναστήρια και ησχολούντο με τα σοβαρά, ενώ στα τείχη πολεμούσαν λίγοι ανόητοι και κάμποσες γυναίκες.
Ναι, ο πυρρίχιος είναι ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ χορός! Ο Τσάμικος είναι πολεμικός χορός. Ο πεντοζάλης είναι πολεμικός χορός, που να με πάρη ο διάολος! Υπάρχει κι αυτό, ξέρετε!...

Καλά, στην προχθεσινή εκπομπή διαγωνισμού χορού έγινε και το ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ! Ενώ η εκπομπή αυτή αλλού το πάει, έγινε -και καλώς έγινε- παρουσίαση ποντιακού χορευτικού συγκροτήματος, προς μεγάλη συγκίνηση όσων καταλαβαίνουν. Ελέχθη και ο λόγος, που ήταν ότι πλησιάζει η ημέρα μνήμης για τη
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Ποντίων. Μόλις το νοήμον κοινό το άκουσε αυτό, ξέσπασε σε... χειροκροτήματα και τσιρίδες χαράς. Μόνο «YESSS» δεν κράξανε τα ζούδια. Και «Γε-νο-κτονί-α! Γε-νο-κτονί-α!». Καραφλιασμός.

Διαβάστε ακόμα:

Το στρατηγείο στο Αγιον Ορος!