ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΝΑ 'ΝΑΙ ΑΡΣΕΝΙΚΟ

Κουβέντα ανοίξαμε, δηλαδή εγώ το διέπραξα, για τις ταυρομαχίες, λόγω του γνωστού κόλπου που έγινε αυτές τις μέρες στο παραδοσιακό φεστιβάλ της βασκικής πόλεως Παμπλόνα. Δίνω κείμενο ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ. Καμία κουβέντα από τον αποδυτηριάκια. Ούτε ένα φωνήεν προεισαγωγικό, προλογικό.

Χρειάζεται, αλήθεια, να αναφέρω για ποιο θέμα γράφει ο Μπαζίνας; Διαβάζεις, ξαναδιαβάζεις το γραπτό του, ας είναι για όποιο θέμα. Γι' αυτό δεν λέω ούτε πότε δημοσιεύτηκε το κείμενο. Είναι του Μπαζίνα, αυτό αρκεί. Είναι διαχρονικό, έχει την αξία του, είτε με ημερομηνία γραφής πριν εκατό χρόνια, είτε θα βγει στη δημοσιότητα τον επόμενο αιώνα.

Τελικά, έριξα κάτι ψιλά. Πριν σας παραδώσω στον Ηλία...

...Η εικόνα του ταύρου, που κατάφερε να ανέβη στην εξέδρα και να πλακώση το νοήμον κοινό στις κουτουλιές και τις πατησιές, έκανε φυσικά το γύρο της γης! Μέχρι να τον σκοτώσουν με λεπίδα στη βάση του κρανίου, το μανιασμένο ζώο κατάφερε να τραυματίσει κάμποσους, μερικούς σοβαρά. Ελπίδα των περισσότερων παρατηρητών είναι να έχουν πεθάνει ή, να μείνουν ανάπηροι.

Η τύχη των μαλάκηδων της μεξικανικής αρένας ήταν πως ο ταύρος δεν ήταν από τις μεγάλες GANADERIAS της Ανδαλουσίας αλλά ανήκε σε μία μικρότερη, ευκίνητη ποικιλία, που προτιμούν οι Μεξικάνοι. Αν ήταν ένας ταύρος Μιούρα ή Ουρράκο, θα μαζεύανε ακόμα τα άντερα και αμελέτητα από τις κερκίδες. Ωραία. Και θα ήταν καλό πράγμα αυτό; ΦΥΣΙΚΑ!

Το μόνο νόημα, που μπορεί να έχει η απόλαυση αυτού του είδους ΒΙΑΣ, είναι ότι η αναμέτρηση είναι δίκαιη. Έτσι ΞΕΚΙΝΗΣΕ άλλωστε η ισπανική ταυρομαχία, με την σιωπηρή κατανόηση και αποδοχή της κοινής μοίρας ανθρώπου και θηρίου. Πήγαιναν ΠΡΩΤΑ για να δουν τον ΆΝΘΡΩΠΟ να πεθαίνει και, αν δεν ήταν «τυχεροί», τον ταύρο. Ήταν γνήσιο κατάλοιπο ενός ανθρωποθυσιακού παρελθόντος, που ακροτελεύτιο τμήμα του ήταν η δια της δοκιμασίας του κινδύνου πιστοποίηση της ανδρείας. Χωρίς πραγματικό κίνδυνο δεν υπάρχει ανδρεία και χωρίς ανδρεία όλο αυτό το σκηνικό είναι ένα τζούφιο τίποτα.

Όσοι βλέπουν στην ταυρομαχία προέκταση των λατρευτικών πρακτικών της θυσίας ζώων πολύ απλά δεν έχουν καταλάβει. Θα ήταν πιο φυσικό, πολύ απλά, να σφάξουν τον ταύρο. Χωρίς να υπεισέρχεται η πιθανότητα θανάτωσης του ανθρώπου. Τι νόημα έχει να κινδυνέψει ένας άνθρωπος στα καλά καθούμενα; Μόνο ΕΝΑ: ότι ο άνθρωπος βρισκόταν εκεί για να πάρη το εύσημο της ανδρείας. ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΝΤΑΣ.

Όπως ο νεαρός «μοράν» (πολεμιστής) των Μασάι για να γίνει δεκτός στην αδελφότητα των πολεμιστών, έπρεπε να αντιμετωπίσει το λιοντάρι του σε δίκαιη μονομαχία. Μοναδικό όπλο του ανθρώπου: δύο δόρατα. Και ο «λνγκαντουνύ», το λιοντάρι, έπρεπε να είναι αρσενικό σε ηλικία ακμής και να αποζητήση τη μάχη.

Όσο η πρακτική αυτή κρατιόταν ζωντανή, ο ανδρικός πληθυσμός των Μασάι αποψιλωνόταν με επικίνδυνους ρυθμούς. Έγιναν κάποιες «τροπολογίες» στο έθιμο. Σήμερα, δεν ξέρω πια αν απομένει κάτι. Όσο για την ταυρομαχία, οι «γνήσιοι», πληροφορούμαι, έχουν πάει «άντεργκραουντ».

Ο ταύρος της ισπανικής ταυρομαχίας εξελίχθηκε, με εκλεκτικές διασταυρώσεις, σε ένα τρομερό πολεμικό μηχάνημα, που τα καλά εκτροφεία προσπαθούσαν με κατάλληλη προπόνηση, να κάνουν ακόμα πιο τρομερό. Ο Χέμινγκουέι έλεγε ότι μπροστά στον ταύρο της ταυρομαχίας, ακόμα και ο αφρικανικός βούβαλος (νυάτι ή όντζα, ανάλογα με το μέρος) είναι ερασιτέχνης του φόνου. Ο βούβαλος είναι ο χειρότερος εφιάλτης του επαγγελματία κυνηγού, αν τραυματισθεί και καταφύγει στα ψηλά χόρτα.

ΔΙΑΚΟΠΤΩ. Το κείμενο Μπαζίνα έχει και συνέχεια. Σε λίγες ώρες, εντός της ημέρας, μετά τις διαφημίσεις και με απαραίτητη τη γονική συναίνεση.

Διαβάστε ακόμα:

Δυστυχώς μόνο ένας σκοτώθηκε στην Παμπλόνα