ΔΡΕΠΑΝΙ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ

Δίνω τη συνέχεια του κειμένου του ΗΛΙΑ ΜΠΑΖΙΝΑ για τις ταυρομαχίες, που με το θάνατο ενός matador απασχόλησαν μια φορά ακόμα την επικαιρότητα. Τι, όμως, να μας πει η «επικαιρότητα» όπως την υπηρετούν και την «αναδεικνύουν» τα μήντια. Άσε. Διαβάζεις Μπαζίνα και χορταίνεις, είτε γράφει για ταυρομαχία, είτε για ό,τι άλλο. Το μικρόφωνο στον Ηλία...

...Τα χρόνια που ξημεροβραδιαζόμουνα στη Χόλλαντ εντ Χόλλαντ, διάσημη εταιρεία κατασκευής χειροποίητων κυνηγετικών όπλων, στο Λονδίνο, γνώρισα έναν παλιό κυνηγό, που τον είχε σακατέψει βούβαλος. Μου διηγήθηκε:

''Ήταν εκεί μπροστά μας, στις δέκα γιάρδες, πίσω από το ελεφαντόχορτο, τόσο ακίνητος, που δεν τον βλέπαμε, τον περνούσαμε για βράχο. Άλλαξε ο αέρας και μας έφερε τη μυρωδιά. Και τότε μου ήρθε, σαν τραίνο. Δεν πρόλαβα να επωμίσω. Έρριξα και τις δύο κάννες μαζί και το 557 ΝΕ (τύπος όπλου) μου έφυγε από τα χέρια. Με βρήκε με το κέντρο της κεφάλας του, εκεί, που σμίγουν τα κέρατα και σχηματίζουν κράνος. Με πέταξε μακριά με τη λεκάνη σπασμένη.

Ζω χάρη σε δύο πολεμιστές Τουρκάνα, που είχα μαζί μου. Χωρίς να το ξέρουν, έκαναν ό,τι γίνεται στην κορρίδα της ταυρομαχίας. Του χύμηξαν μαζί, με τα κοντάρια τους και τον μπέρδεψαν. Και ο βοηθός μου, ένας κοντούλης Κικούγιου, κατάφερε να ξαναγεμίση το όπλο και να τον σταματήση εξ επαφής...''

Του είπα την άποψη του Χεμινγκουεϊ. «Δίκιο είχε» μου είπε. «Ο ανδαλουσιανός ταύρος τα κέρατά του τα κάνει σαν δρεπάνι. Θα με είχε θερίσει...». Και ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, ένας μουρλός ταύρος, ο Μπουρλέρο, που το όνομά του σημαίνει κολπατζής σκότωσε πριν χρόνια τον διάσημο Πακίρι.

Το έχουμε δη στην τηλεόραση. Ο ταυρομάχος πετάχτηκε στον αέρα σαν κούκλα. Σηκώθηκε από κάτω, σχεδόν κομμένος στη μέση, είπε «είμαι εντάξει» και πέθανε. Και κλάμα οι Εσπανιόλες οι καρακολίτος! Ήταν παντρεμένος με τη μεγάλη ντίβα της «νύχτας» Ισβαβέλ Παντόχα. Είχαν και μωρό. Πολύ συγκινησιασμός!

Όχι για μένα. Δεν λυπάμαι τον ταυρομάχο, ούτε τους θεατές. Το θεωρώ γελοίο. Και πιστεύω ότι θα συμφωνούσε και ο Χέμινγκουεϊ. Όλα τα χούγια του μεγάλου Αμερικανού ήταν βίαια και αιματηρά: κυνήγι, χοντρό ψάρεμα, πόλεμος, πυγμαχία, τρέλα με την ταυρομαχία. Τον καταλάβαινα και τον καταλαβαίνω ακόμα. Και τον διαβάζω με την ίδια μανία. Θα μου τα είχε χαλάσει όλα αν είχε επιχειρήσει να «εξηγήση» και να απολογηθή. Δεν το καταδέχθηκε.

Τι να καταδεχθής; Να ψάχνης λόγια για να αλλάξης τη ζωή; Το ότι ήσουν νέος και μουρλός και αγαπούσες πράγματα που ήξερες ότι κάποτε, ως γέρος και σοφώτερος, θα τα θυμόσουνα με πικρό χαμόγελο; Και λοιπόν; Με ξανακάνεις νέο και τρελό; Και πάρε τη ψυχή μου!...

Ο Χέμινγκουεϊ δεν άντεξε τα εξήντα-φεύγα! Πληθωρικός και απόλυτος, ανίκανος για συμβιβασμούς, αδέξιος και αμήχανος με τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα, στήριξε κάτω από το πηγούνι του το θρυλικό του 30.06 Σπρίνγκφιλντ και πήρε ένα ακόμα τρόπαιο. Το κεφάλι του.

Ο μαλάκας δεν έχει βρη, φαίνεται, τη σωστή μάρκα και τη σωστή χρονιά μωλτ. Ή δεν ήταν αρκετά κουφάλα για να ξέρει να ζη με όνειρα και αναμνήσεις και ξέρετε ποιος είμαι εγώ, ρε!

Εδώ, στην πατρίδα του Επίκουρου, δεν γερνάμε στα εξήντα. Αναπροσαρμοζόμαστε. Ε, Νίκο;

Αυτά τα έγραψα για τον Καραγιαννίδη, που ξέρω πως οι ταυρομαχίες τον σκανδαλίζουν...

Διαβάστε ακόμα:

Εδώ είναι Γερμανία, δεν είναι Βαλκάνια