ΕΜΕΙΝΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ...

Δικτατορία στην Ελλάδα. Γνωστή ιστορία στη χώρα μας. Άγνωστη στη Σουηδία π.χ. και την Αγγλία. Ξεπετάχθηκε, άσχετα αν ήταν εκλεγμένος, ένας παλαβός Χίτλερ στη Γερμανία και οι Γερμανοί, κυρίως οι πολιτικοί, είπαν: «Μη τη ξαναπατήσουμε με κάποιον άλλον πειραγμένο στο μυαλό».

Γιατί σήμερα να διαβάζουμε στην Ελλάδα πως έγινε το ένα και το άλλο στρατιωτικό πραξικόπημα; Όχι, βέβαια, λες και είναι μια ιστορία με κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Αλλά για να ξέρουμε ποιοι είμαστε. Ποιοί μας εκφράζουν πολιτικά. Ποιούς ψηφίζουμε.

Σα σήμερα 4 Αυγούστου, το 1936, μπήκε στο λογαριασμό μία ακόμα χούντα στην Ελλάδα. Εποχή που ακόμα έπαιζαν δυνατά οι ταμπέλες. Βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί. Μαλακίες. Βασιλικοί και αντιβασιλικοί. Οι μαλακίες. Όπως και μετά τη χούντα του 1967 συνέχιζαν το παραμύθι. Δημοκρατικοί και Συντηρητικοί. Αριστεροί και δεξιοί. Το ίδιο και σήμερα. Αριστεροί και παλαιοκομματικοί. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί. Ενώ όλοι αποδεικνύονται ίδιοι στην πράξη. Οι ταμπέλες, ταμπέλες όμως.

Εκλογές 26 Ιανουαρίου 1936, στα ίσα οι δύο μεγάλες παρατάξεις. Οι αντιβενιζελικοί 143 έδρες, οι βενιζελικοί 142. Η μπίλια θα κάτσει όπου θα αποφασίσουν οι 15 κομουνιστές βουλευτές. Να, όμως, που πήρε το κουμάντο, να ρυθμίσει την κατάσταση ο βασιληάς Γεώργιος Β'. Μην τον πληρώνανε τζάμπα, να κάνει και μια δουλειά.

Υπ' όψιν ότι ο Γεώργιος επανήλθε στο θρόνο χάρη και στον...αντιβασιλικό Ελευθέριο Βενιζέλο. Μια παρένθεση απαραίτητη, ίσως. Καραμπινάτα δεξιά κόμματα ήταν οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου και οι Λαϊκοί του Τσαλδάρη. Η μόνη διαφορά που τους χώριζε ήταν υποτίθεται πως οι μεν εμφανιζόντουσαν ως αντιβασιλικοί, οι δε ως βασιλικοί. Το ίδιο ισχύει με την ΕΡΕ του Καραμανλή και την Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου.

Ο Γεώργιος, λοιπόν, διορίζει υπουργό στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά και ο Ελευθέριος Βενιζέλος γράφει στις 6 Μαρτίου 1936 ότι «ο βασιλεύς με το διορισμό Μεταξά ανέκτησε ακέραιον το κύρος του, τόσον απαραίτητον δια την οριστική επάνοδον της χώρας εις τον κανονικό πολιτικόν βίον». Και ατάκα ο «ιδρυτής» της αντιβασιλικής παράταξης στην Ελλάδα, ο Βενιζέλος ντε, ανεφώνησεν το παραδοσιακόν «Ζήτω ο βασιλεύς!».

Στις 13 Φεβρουαρίου 1936 ο βασιληάς Γεώργιος κάλεσε σε σύσκεψη τους αρχηγούς των κομμάτων, και τον εκπρόσωπο των κομουνιστών, του «Παλλαϊκού Μετώπου». Ο αρχηγός των Φιλελευθέρων Σοφούλης προτείνει να παραμείνει η κυβέρνηση Δεμερτζή, ο αρχηγός των Λαϊκών Τσαλδάρης να γίνει οικουμενική κυβέρνηση.

Ο Σοφούλης συμφωνεί με τους κομουνιστές στις 21 Φεβρουαρίου αφού δεν τα βρήκε με τους Λαϊκούς. Υπάρχει ανησυχία ότι ο στρατός δεν θέλει συμμαχία φιλελευθέρων- κομουνιστών και ο υπουργός στρατιωτικών Αλέξανδρος Παπάγος στις 5 Μαρτίου μεταφέρει στον βασιληά «προειδοποίηση» των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας που τον «εξουσιοδότησαν».

Επειδή, λοιπόν, οι βασιλικοί εμφανίστηκαν προκλητικά βασιλικώτεροι του βασιλέως ο Γεώργιος καταργεί τον Παπάγο και την ίδια ημέρα διορίζει υπουργό στρατιωτικών τον Ιωάννη Μεταξά. Και πακέτο αποφασίζει να δώσει εντολή στον Σοφούλη να σχηματίσει κυβέρνηση. Στις 11 Μαρτίου ο αρχηγός των αντιβασιλικών επιστρέφει την εντολή διότι δεν τα κατάφερε να συγκροτήσει κυβέρνηση πλειοψηφίας. Στις 14 Μαρτίου ορκίστηκε κυβέρνηση Δεμερτζή με αντιπρόεδρο τον Μεταξά!

Στις 19 Μαρτίου πεθαίνει στο Παρίσι ο Ελευθέριος Βενιζέλος και στις 13 Απριλίου ο βασιληάς διορίζει πρωθυπουργό τον Μεταξά που παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης, και από τον Σοφούλη, τον αρχηγό της «προοδευτικής» παράταξης. Στις 22 Ιουλίου, τελικά, τα βρήκαν οι «προοδευτικοί» Φιλελεύθεροι με τους «συντηρητικούς» Λαϊκούς για να φτιάξουν εθνική κυβέρνηση, αλλά λίγες ημέρες μετά, στις 4 Αυγούστου, ο Ιωάννης Μεταξάς τους είπε...«Όχι». Έκανε τη δικτατορία.

Διαβάστε ακόμα:

Δικτάτωρ που έμοιαζε περισσότερο με εφοριακό