ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Πως λέμε παικταράς. Και τραγουδισταράς. Και ηθοποιάρα. Έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή, καλλιτέχνη. Έτσι και ο Φραγκίσκος της Ασίζης, μεγάλος άγιος του καθολικισμού είναι, όχι κάποιος από το σωρό. Αγιάρα ο χριστιανός. Ένα πλουσιόπαιδο με το όνομα Τζιοβάνι ντε Μπερναντόνε, που έγινε Φραγκίσκος, το θρησκευτικό του ψευδώνυμο, όπως λέμε καλλιτεχνικό ψευδώνυμο για έναν σώουμαν.

Ο Φραγκίσκος, που γεννήθηκε σα σήμερα 26 Σεπτεμβρίου 1182 στην ιταλική πόλη Ασίζη, δεν έκανε σώου, δεν παρίστανε τον θεοσεβούμενο, απλά ήταν φουλ πανσιόν βαρεμένος. Δικαίωμα κάθε ανθρώπου να 'ναι πιστός σε όποια θρησκεία, το έργο γίνεται νοσηρό όταν ο σαλταρισμένος προσπαθεί να πείσει κι άλλους να συμπεριφέρονται όπως ο ίδιος.
«Αδέλφια μου, αλήτες πουλιά...» τραγουδούσε ο Τόλης Βοσκόπουλος. Δεν απευθύνεται σε κάποιον, σε κάποιους, τραγούδι είναι. Ο Φραγκίσκος, όμως, ανάμεσα σ' άλλα τρελά απευθυνόταν και στα σπουργίτια. «Μικρά μου αδέλφια πουλιά...» έλεγε και τα προέτρεπε να ευγνωμονούν τον Θεό. Να τον δοξάζουν διότι τους έδωσε φτερά και τα βουνά για καταφύγιο. Ναι, συνομιλούσε με τα σπουργιτάκια, έτσι ισχυριζότανε ο Φράγκυ.

Επόμενο ήταν να τον διώξει ο έχων σώας τας φρένας έμπορος πατέρας του, και να τον αποκληρώσει. Τι νόημα είχε να θεωρεί γιο του κάποιον που έλεγε του κόσμου τις ανοησίες και σκορπούσε τα λεφτά του στους φτωχούς. Που ζητούσε από τους πλούσιους να πουλήσουν την περιουσία τους και να την μοιράσουν στους φτωχούς. Αυτό κι αν ήταν παρανοϊκό.

Ποιοι θα αγοράσουν τα πλούτη και τις επιχειρήσεις των πλουσίων, αν αυτοί τις πουλήσουν; Ασφαλώς κάποιοι άλλοι πλούσιοι. Άρα, η ισχύς της πλουτοκρατίας θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη. Και τι θα κερδίζουν οι πλούσιοι αν χαρίσουν το βιός τους στους φτωχούς; Τη φτώχεια τους, λέει ο Φραγκίσκος της Ασίζης. Την ευτυχία τους, δηλαδή.

Ναι, η φτώχεια, δίδασκε ο σαλταρισμένος Φραγκίσκος, είναι ανώτερη του πλούτου. Το περίεργο, δηλαδή το απατεωνίστικο, είναι που έκανε άγιο τον Φραγκίσκο δύο χρόνια μετά το θάνατό του, το 1228, το κάθαρμα ο Πάπας Ινοκέντιος. Ο αρχιερέας των καθολικών που άρχιζε να καβατζάρει με τη σέσουλα το χρήμα.

Απάτη, βέβαια, και υποκρισία του κερατά της θρησκείας η οποία δεν καταφέρνει κανέναν πλούσιο να γίνει από μαλακία του φτωχός, ενώ αγιοποιεί τον κάθε κουνημένο Φραγκίσκο επειδή είναι υπέρ της φτώχειας.

Ήταν επόμενο να τον κοροϊδεύουν απ' όπου περνούσε ο Φραγκίσκος για τα εξωφρενικά που σαλιάριζε. Να περιφρονούν οι άνθρωποι τα χρήματα, να είναι στοργικοί στους λεπρούς, κάτι τέτοια. Μόνον 12, λέγεται, κατάφερε να πείσει να τον ακολουθήσουν. Μ' αυτούς τους 12 ίδρυσε το τάγμα των Φραγκισκανών. Κυκλοφορούσαν με χιτώνα κι ένα σχοινί δεμένο στη μέση, όπως ο αρχηγός τους, ο οποίος προηγουμένως έγινε ασκητής τρία χρόνια. Σφύριξε λήξη στον ασκητισμό όταν στο κορμί του είδε τα ''στίγματα'', τα τραύματα του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού.

Ως ταγματάρχης, ως αρχηγός του τάγματος ο Φραγκίσκος άρχισε τις περιοδείες, σε Γαλλία, Ισπανία, Παλαιστίνη, Αίγυπτο. Πήγαινε να συναντήσει και σπουργίτια, να τα συμβουλεύσει να κάνουν το σταυρό τους, την προσευχή τους και, κυρίως αυτό, να νηστεύουν τις άγιες ημέρες.

Διαβάστε ακόμα:

Το μυστήριο για τον Σοστακόβιτς