ΔΡΑΚΟΙ ΜΕ ΦΩΤΙΕΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

Ο Πελέ είναι γιός του Δία. Ποιός βασιληάς της μπάλας; Ποιός ασχολείται με το γαλαζοαίματον, με το χρώμα που τρέχει στις φλέβες του. Εδω μιλάμε για το θεικό πνέυμα του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή. Και ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής και ο μεγαλύτερος κιθαριστής και ο μέγιστος των ποιητών και των χημικών και των κηπουρών, και άλλων πολλών πρώτων δεν μπορεί παρά να είναι γόνος θεού, έστω μιας θεότητας. Είναι απλά τα πράγματα. Οφείλεις, δηλαδή, να τα βλέπεις τα πράγματα απλά. Με απλότητα, όχι περίπλοκα, όχι να τα αντιμετωπίζεις ως ακαταλαβίστικα και μπερδεμένα.

Χιλιάδες, εκατομμύρια αυτοί που κλωτσάνε το τόπι. Κάποιοι, όμως, είναι ξεχωριστεί, εκλεκτοί και ο πιο ολοκληρωμένος απ’ όλους είναι Ένας, Ο Πελέ. Λοιπόν; Είναι δυνατόν αυτόν τον τέλειο ποδοσφαιριστή να τον γέννησε μια Κατίνα; Βεβαίως και μπορεί να τον γέννησε Κατίνα, όμως όχι μόνη της. Κάποιος θεός την επέλεξε αυτή κυρά Κατίνα, αυτή την πλύστρα, την δούλα, αυτή την κόρη μέσα στο πλήθος να γεννήσει τον μεγαλύτερο τραγουδιστή ή τον μέγιστο των γιατρών και των δικαστών και δεν ξέρω ποιών άλλων ευλογημένων.

Γιός του Δία, λοιπόν, ή στην χειρώτερη περίπτωση γιός του Απόλλωνα ή του Ερμή και μιας αραπίνας στρηπτηζούς που δούλευε σε καμπαρέ στην παραλία της Κοπακαμπάνας ήταν ο Πελέ με το κοσμικό όνομα ‘Εντσον Αράντες ντο Νασιμέντο.

Βλέπεις μπροστά σου ένα δέντρο, ένα ποτάμι. Τι είναι τούτα; Τυχαία πράγματα ή γεννήματα της φαντασίας σου; Όχι, βέβαια. Κάποιος τα έφτιαξε κι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι ο κοινοτάρχης της περιοχής, κάποιος περαστικός μάγος. Ποιός, λοιπόν, έφτιαξε αυτό το δέντρο και παραπέρα εκείνο το δάσος; Και ποιός το προστατεύει. Και ποιός επικοινωνεί με το πνεύμα αυτού του άγριου λουλουδιού που έχει αρχίσει να απλώνεται εκεί κοντά στην πηγή.

Οπωσδήποτε αυτές δεν είναι δουλειές των ανώτερων θεών. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Για τέτοια ψιλά και συνηθισμένα πραγματάκια έχουν άλλοι κατώτεροι θεοί την ευθύνη και την αποστολή. Οι θεοί της κλάσεως ενός Άρη και ενός Ποσειδώνα π.χ. έχουν άλλες πιο χοντρές, πιο βαρβάτες υποχρεώσεις.

Σημασία, πάντως, έχει ότι η ζωή, ότι η ύπαρξη σου είναι ένα ποίημα, μια καλλιτεχνική δημιουργία με μυστήριο κι εσύ είσαι ένας πάμφθηνός μαλάκας αν δεν έχεις απαντήσει σ’ όλα τα μαγικά που αντικρύζεις στην φύση κι όλα όσα σου συμβαίνουν. Απαντήσεις άλλες, απλούστατες χωρίς να δηλητηριάζεις το ποίημα της ζωής, της φύσης κι έτσι να γίνεσαι άσεμνος, πρόστυχος, βέβηλος και θεοβλαβής.

Είπαμε. Δεν είπαμε; Δεν είναι δυνατόν να μην είναι γιός θεού, έστω μιας θεότητας ο Πελέ. Αν γελάς μ’ αυτο που σου λέω, αν με θεωρείς τρελό, κουνημένο επειδή σου λέω ότι ο Πελέ είναι γιός θεικός, τότε προσβάλεις την μάνα φύση, την υπέρτατη θεά των πάντων.

Μάνα τον γέννησε τον Πελέ, μια μάνα κοινή και συνηθισμένη όπως είναι η δική σου μάνα, όμως αυτή τη δική σου μάνα ποιός την γέννησε και γιατί, αναρωτήθηκες ποτέ, λέω γιατί η μάνα φύση στέλνει ένα δώρο της, εννοώ την παρουσία του Πελέ; Γίνεται καλύτερη σε ποιότητα η ζωή σου, κύριε μαλάκα, μ’ έναν Πελέ της μπάλας και μ ’έναν Πελέ της τέχνης, της επιστήμης, των γραμμάτων. Δεν το καταλαβαίνεις, κύριε αρχιμαλάκα μου, ότι άλλο πράμα είναι να βλέπεις ποδοσφαιριστές ξυλοκόπους και χωροφύλακες, άλλο να θαυμάζεις ποδοσφαιριστές καλλιτέχνες και πιανίστες και ζωγράφους και μπαλαρίνες.

Με ποιόν θεό τον έκανε τον Πελέ η μαμά του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών; Αποκλείεται πατέρας του αξεπέραστου Πελέ να είναι ο Πλούτων. Για τον αποδυτηριάκια, αυτός, ο Πλούτωνας είναι ο πιο σοβαρός θεός. Θεός του Άδη κι εκεί κάτω, στον κάτω κόσμο, ποιός να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.

Μη γίνει παρεξήγηση. Μιλάω για τον Πλούτωνα, όχι τον Πλούτο, άλλος θεός αυτός. Ο Πλούτος είναι ο θεός του πλούτου, το λέει η ίδια η λέξη. Είπαμε; Δεν είπαμε; Τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να τα βλέπεις απλά και να τα λές με το όνομά τους ή μάλλον μ ’αυτό που είναι. Αφού υπάρχει φτώχεια θα έχει ο κόσμος και τον θεό της φτώχειας. Δεν μπορεί, κύριε αρχιμαλάκα μου, να είναι φτωχός ο άλλος επειδή είναι τεμπελόσκυλο και αρχικοπριταράς. Όχι, βέβαια. Είναι φτωχός διότι πρέπει να ζήσει και ο θεός της φτώχειας.

Έλεγα, όμως, για τον πλούτο που πάντα υπήρχε σε καποιωνών τα χέρια και οι μαλάκες οι άνθρωποι τον θεο Πλούτο τον ήθελαν τυφλό και να τον καθοδηγεί η θεά Τύχη. Φοβερά πράγματα, κύριε. Ούτε γκάγκστερ, ούτε κάποιος αδίστακτος, ούτε κάποιο προχωρημένο μυαλό ήταν αυτός που ξέσκιζε τα πακέτα και μάζευε τον πλούτο. Ένας φουκαράς στραβούλιακας ήταν που αν δεν είχε δίπλα του να του πιάνει το χεράκι η θεά Τύχη δεν ξέρεις αν θα είχε καταλήξει ένας ζητιάνος στην πλατεία Ομονοίας.

Και, βέβαια, μόνον τυχαίο δεν είναι ότι οι μαλάκες οι άνθρωποι έδωσαν στον θάνατο και στο πολύ χρήμα δύο τόσο κοντινές, σχεδόν ίδιες λέξεις. Πλούτων και Πλούτος. Γιατί; Ήθελαν να τονίσουν τη ματαιοδοξία του πλούτου και του πλούσιου και ότι ντε και καλά, είτε είσαι μπατήρης, είτε ματσωμένος την ίδια κατάληξη θα έχεις. Ότι, δηλαδή, και ο έχων πλούτο θα συναντήσει τον Πλούτωνα.

Τέλος πάντων, έλεγα ότι για τον αποδυτηριάκια ο πλέον σοβαρός θεός είναι ο Πλούτωνας ή Άδης ή παρακαλώ, αγαπητοί μου, Αϊδωνεύς διότι μπορεί να βρισκόμαστε στα έγκατα της γης μέσα στους νεκρούς και τα φαντάσματα τους, όμως δεν μας λείπει η ποίηση. Όπως τον άλλον τον λένε ο Άδωνις και ο Υάκινθος και ο Υάγνις και ο Ροδόσταμος, έτσι και μένα με λένε Πλούτωνα ή Αϊδωνεύς το ποιητικώτερον και λυρικώτερον του Άδη.

Και μόνον ότι επέλεξε την παρθένα Περσεφόνη για γυναίκα του ο Πλούτων ή Αδης δείχνει την υψηλή ποιότητά του ο άνθρωπος. Ούτε καμιά τραγουδιάρα μεταχειρισμένη, κάποια ξεκώλω μπαρόβια άρπαξε ο μίστερ θάνατος, ούτε μιά Ρωσίδα που της έκλεισε ραντεβού με το κινητό και την εξαφάνισε από τη γνωστή καταπακτή χωρίς να την πάρει πρέφα ο Χάρος. Άλλος αυτός. Κι αυτός του σωματείου είναι, εκεί κάτω στον Αδη δουλεύει, όμως παρ ό,τι ένας βιοπαλαιστής, άνθρωπος του μεροκάματου, έχει κι αυτός πουτανιάρικο και καμπριολέ όνομα. Άδης ο αφέντης, από το Αδω, που σημαίνει τραγουδάω, δηλαδή είναι άνθρωπος της χαράς.

Ένας βαρκάρης είναι ο Χάρος που παρελάμβανε τις ψυχές από τη λίμνη Στύγα και τις πήγαινε μέχρι τον προορισμό τους στον Αδη και άμα λάχει δεχόταν και χαρτζηλίκι διότι σαν ψιλοκουφάλα που ήταν έτσι και δεν ξηγιόσουν μπαξίσι σε περνούσε από κάτι απίθανα μέρη μέχρι να σε ξεπετάξει και σου έβγαινε ανάποδα η ψυχή, αν σου είχε απομείνει.Κόρη της θεάς Δήμητρας ήταν η Περσεφόνη, ένα σκέτο μπουμπούκι που άρπαξε ο Αδης που, μεταξύ μας δεν ήταν και λιγώτερο δήμιος από τον αδελφό του τον Δία, για να τα λέμε όλα. Μπορεί να μην είχαν διαφορές Δίας και Άδης, διότι τα πράγμα τα είχαν ξεκαθαρίσει απολύτως μεταξύ τους και ο ένας δεν μπερδευόταν στα χωράφια του άλλου.
Εσύ, ο άγριος ο Δίας πάνω στη γη με το ανάκτορά σου στον Όλυμπο, εγώ, ο Άδης, που δεν είμαι καθόλου άγριος και με τεράστιες ευαισθησίες που δεν τις βρίσκεις στο αδελφάκι μου, βασιληάς ακτύπητος κάτω από τη γη.

Έγινε μέγα θέμα η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη. Το κορίτσι προοριζόταν για πολύ μεγάλα ψάρια και οι μυημένοι στα ανεξήγητα ακόμα Ελευσίνια Μυστήρια την είχαν στα περί πολλού την Περσεφόνη. Βεβαίως παίζει και το σενάριο να είπε κάποιος από Όλυμπο μερά στο αυτί του Αδη να ξηγηθεί σχετικώς για να σπάσει ο τσαμπουκάς της Δήμητρας, της μάνας της Περσεφόνης.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι ο Άδης δεν σηκώνει νταηλίκια. Όσες απόπειρες έγιναν να του βουτήξουν την Περσεφόνη, αυτός έδειξε την ανωτερότητά του, κι έκανε συμφωνία με τον Δία. «Μεγάλε...» του είπε ο Δίας του Αδη «...μου τα έχει ζαλίσει η Δήμητρα γι’ αυτό, σε παρακαλώ, κάνε μου μια χάρη...». Και το έκανε το ρουσφετάκι ο Αδης και συμφώνησε να μένει μαζί του εννέα μήνες το χρόνο η Περσεφόνη και τρείς μήνες να ανεβαίνει πάνω στη Γη. Σε ρωτάω. Ποιός άλλος πούστης θα το έκανε αυτό. Και, μάλιστα, θεός, γαμώ τους θεούς, όπως είναι ο Άδης.

Αισθήματα έχει ο Άδης, ρε. Βεβαίως. Και τα δείχνει με το πιο ζωντανό τρόπο στην τρυφερή αγαπημένη του την Περσεφόνη. Δεν λέω, γνήσια και τεράστια τα ερωτικά αισθήματα του Ορφέα για την Ευρυδίκη, όμως… Ή είσαι, μεσιέ, ο ηθικός διδάσκαλος του γένους των Ελλήνων, εσύ, ο μέγιστος ποιητής και μουσικός και οφείλεις να αποδεχθείς το μοιραίο ή είσαι κάποιος φοιτητής που δεν μπορείς να χωνέψεις τον θάνατο της γκόμενας και κατεβαίνεις κάτω στον Αδη να γλυτώσεις την Ευρυδίκη σου. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, βασιλόπουλο μου. Να σου πω και το άλλο. Αν, πράγματι, όπως λένε κάποιοι, επειδή κατέβηκες στον Άδη σε κατασπάραξαν οι μαινάδες της Θράκης, εκεί στην γειτονιά σου, αυτό δεν ήταν δουλειά του Αδη αλλά κάποιου άλλου θεού και μιλάω για γήινο, για ολύμπιο θεό.

Σα να το παρατραβήξαμε, όμως. Καθόλου δεν το παρατραβήξαμε. Για τον Πελέ λέμε. Δεν πήρες χαμπάρι ότι μιλάμε για το μεγάλο, για το ωραίο, για το σπουδαίο. Ότι και το μεγάλο, και το ωραίο, και το σπουδαίο έχουν το θάνατο, έχουν το τέλος, τη χρονολογία λήξεως. Τελείωσε ο Πελέ, όπως τελείωσε ο Κρόυφ, όμως τα θεϊκα ταλέντα δεν θα πεθάνουν ποτέ όσο θα υπάρχουν οι θεοί. Θα σου βγεί ο Μαραντόνα, θα σου γεννηθεί ο Ρονάλντο. Πάντα θα υπάρχει ο θεός της μπάλας, ο θεός της μαντικής, της ζαχαροπλαστικής, άλλο αν εσύ δεν θα τον μάθεις ποτέ.

Ο,τι υπάρχει είναι θεϊκό. Δεν είναι ανθρώπινο. Εσύ ο άνθρωπος έχεις τόση αξία όση ένα σπουργίτι και οπωσδήποτε λιγώτερη, πολύ λιγώτερη αξία απ’ ο,τι ένας άνεμος, ένα κλαδί δένδρου, ένα κομματάκι της θάλασσας που τόσο το έχει ανάγκη η πανάκριβη και πανέμορφη αμμουδιά. Ίδιος και όμοιος είσαι, ρε σκατόφατσα, μ’ ένα βράχο κρυψώνα ερπετών,, ένα χρωματιστό κοχύλι; Όχι, βέβαια.

Τέτοιος πούστης είσαι, όμως, που για να σβήσεις από το χάρτη την ασχήμια σου και την ελεεινότητά σου πήγες και μου σκαρφίστηκες κάτι απίθανες τερατολογίες που μπροστά τους ωχριούν οι μαλακίες που βλέπεις στις ταινίες του Χόλυγουντ. Η Ύδρα, λέει, που ζούσε στη λίμνη Λέρνη, και γι’ αυτό την λένε Λερναία Ύδρα, αυτό το τέρας με εννέα κεφάλια που το σκότωσε ο Ηρακλής. Άλλο τρομακτικό τέρας η Χίμαιρα, κάπου στη Λύκια, που ήταν μπροστά λιοντάρι, στη μέση κατσίκα και από πίσω δράκοντας, κι έβγαζε φωτιές από το στόμα.

Άλλο παλληκάρι, ο Κορίνθιος Βελερεφόντης την σκότωσε την Χίμαιρα και μετά, λέει, τσακίστηκε όταν έπεσε κάτω από τον Πήγασο, το άλογο με φτερά. Καλό αυτό, τρώγεται. Δεν μιλάμε τώρα για την Σκύλλα, που ήταν απέναντι από το άλλο θαλάσσιο τέρας, την Χαρύβδι στο σικελικό πορθμό, και κατάπινε τα διερχόμενα πλοία. Ποιά σκύλα, μιλάμε για Σκύλλα με έξι λαιμούς δράκου, δώδεκα κοφτερά δόντια που έβγαιναν έξω από το στόμα, ενώ ολόγυρα από το σώμα της ξεπεταγόντουσαν κεφάλια άγριων σκυλιών και άλλων θηρίων.

Να μιλήσουμε σοβαρά. Δεν είναι οι πρώτοι μάγκες αυτοί του Χόλυγουντ που στήνουν έργα με κάποια απίθανα πλάσματα. Είναι οι δεύτεροι και τρίτοι μάγκες, διότι έχουν προηγηθεί οι αρχαίοι λαοί σ’ όλους τους τόπους που με την θρησκειολογία τους και τη μυθολογία τους είχαν ανοίξει το δρόμο στα μυστικά της φύσης που τα σφραγίζει ο αμερικανικός κινηματογράφος παρ’ ό,τι παίζει στο ίδιο ρεπερτόριο.

Αν ο Σπήλμπεργκ πριν πέντε χιλιάδες χρόνια έφτιαχνε ταινία με κάποιον τραγόμορφο σάτυρο μ’ έναν πούτσο εβδομήντα πόντους ή μια Σφίγγα με κεφάλι παρθένας, σώμα λιονταριού και φτερά αετού θα τον έπαιρναν με τις πέτρες τον μαλάκα διότι δεν έχει καταλάβει την φυσική αναγκαιότητα του υπερβολικού το οποίο εκφράζει στην πνευματική της διάσταση μια τραγική πραγματικότητα.

Διαβάστε ακόμα:

Ανορεξία και σεξ