ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΑΝΤΑ

του Νίκου Μουρατίδη

Ήταν φίλος μου. Αγαπιόμασταν πολύ, δουλέψαμε μαζί, του θύμωνα αλλά για πολύ λίγο - γιατί πάντα με έκανε και γέλαγα. Βγαίναμε έξω, κάναμε αλητείες και όποτε τον χρειάστηκα ήταν πάντα δίπλα μου. Έλεγε ότι ήταν αδελφός. Και ήταν. Ο Βλάσης, που «έφυγε» σα σήμερα 14 Οκτωβρίου το 2004, ήταν η χαρά της ζωής και πάντα έτσι θα τον θυμάμαι. Συγκινούμαι και βουρκώνω μερικές φορές αλλά πάντα με μια υποψία χαμόγελου.

Κλασσικός Τοξότης, ήταν ένα «φεύγα» άτομο και πάρα πολύ καλό παιδί. Όταν με έστηνε για κάμποση ώρα στα ραντεβού μας και εγώ έβγαζα καπνούς απ’ τα νεύρα, άλλαζε την φωνή του – σαν comic- και μου πετούσε μια αστεία ατάκα, που δεν γινόταν να μην σκάσω στα γέλια. Έτσι τέλειωνε το συμβάν και προχωρούσαμε πάρα κάτω. Τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μείναμε φίλοι μέχρι τέλους.

Δουλέψαμε μαζί στην CBS όταν έκανα προβολή για τους δίσκους του. Τον πήγα στον Ντίνο Διαμαντόπουλο για μια φωτογράφηση που απ’ ότι έλεγε ήταν η καλύτερη της ζωής του. Έγραφα γι’ αυτόν στην Μανίνα, με γνώρισε στην Αλίκη για να κάνω όλη την επικοινωνία του Βίκτωρ Βικτώρια, και έτσι άρχισα να μπαινοβγαίνω στο σπίτι της οδού Στησιχώρου και μάλιστα να μπαίνω και στα άδυτα της Αλίκης. Στην κρεβατοκάμαρα της. Εκεί που στο μπάνιο της, πάνω από την λεκάνη της τουαλέτας είχε κρεμασμένη την φωτογραφία της με τον διάδοχο Κωνσταντίνο. Αξέχαστα πάρτι, αξέχαστες βραδιές με την Αλίκη να φοράει την ποδιά της κουζίνας και να μας τηγανίζει ψάρια στις 2 μετά τα μεσάνυχτα.

Διαβάστε τη συνέχεια, δείτε και φωτογραφίες στο nikosonline.gr